१९९५ मध्ये एका स्पर्धेत खेळताना साहेबांचा मूड नव्हता म्हणून प्रत्येक गेममध्ये दहा-पंधरा खेळ्या झाल्या की तो बरोबरीचा प्रस्ताव ठेवायचा. समोरचा ‘सुटलो! देवा, तुझे आभार कोणत्या जन्मात आणि कसे फेडू तेवढं कळव’ असं मनातल्या मनात म्हणून प्रस्ताव लगेच स्वीकारायचा. पण बारीव्ह आणि बेलियाव्हस्की लय शाणे, ते म्हनले नाय आम्हाला जित्तायचंच हाय, मंग तेनला धू-धू धुतलं गड्यानं.