Random Thoughts

  • एक डाव मृत्युशी – द सेवन्थ सील

    चित्रपट बघण्याची प्रत्येकाची कारणं आणि पद्धत वेगवेगळी असते. चित्रपट बघण्यामागच्या हेतूंमध्येही बरेचदा फरक असतो. काही लोक फक्त मनोरंजनासाठी चित्रपट बघतात, काहींना त्यातून आणखी काहीतरी हवं असतं. चित्रपटांचं वर्गीकरण अनेक प्रकारे केलं गेलं आहे. एक ढोबळ प्रकार म्हणजे जे चित्रपट बघताना फारसं डोकं वापरावं लागत नाही असे आणि जे डोक्याला त्रास देतात असे. जेम्स बॉन्डचे कितीही चित्रपट सलग बघितले तरी चालू शकतं. पण दिग्दर्शक जे सांगतो आहे त्यात बरेच पदर असले, त्याला अनेक संदर्भ असले तर असे चित्रपट विचारपूर्वक बघावे लागतात. असं करताना मलातरी अशा चित्रपटांना नेहमीपेक्षा अधिक वेळ द्यावा लागतो. म्हणूनच चित्रपट महोत्सव आणि आमची कुंडली जमत नाही. चित्रपट महोत्सवात रिट्रोस्पेक्टिव्ह विभागात चार-पाच दिवसात लागोपाठ दहा अन्तोनियोनी किंवा कुरोसावा बघणाऱ्यांबद्दल मला नेहमीच कौतुकमिश्रित आदरयुक्त हेवा वाटत आलेला आहे. उत्तमोत्तम चित्रपट बघण्याची संधी असूनही आमच्या औटडेटेड सीपीयुमुळे ते शक्य होत नाही हे आमचं दुर्दैव. एक बर्गमन बघितला तर तो बरेच दिवस पुरतो. त्यातही तो बघायचा मूड नसेल तर मुळात बघितलाच जात नाही आणि बघितल्यानंतरही पूर्णपणे पचविल्याशिवाय दुसरं त्याच ताकदीचं काही बघणं जमत नाही. याचा तोटा म्हणजे साहजिकच बहुतेक चित्रपट न बघितलेल्या यादीतच राहतात. पुस्तक आणि चित्रपटांमध्ये हा एक मुख्य फरक जाणवतो. पुस्तक वाचताना मध्ये थांबता येतं. चित्रपट सलग बघितला जातो आणि त्यातही माध्यम मुख्यत्वे दृकश्राव्य असल्याने अधिक परिणामकारक भासतं. अर्थात पुस्तकांमध्येही काफ्कासारखे लेखक सलग वाचणं जमत नाही.

    सेवन्थ सील बर्गमनच्या गाजलेल्या चित्रपटांपैकी एक. या लेखात चित्रपटाची जवळजवळ सगळी कथा उघड केलेली आहे कारण एक तर असं केल्याशिवाय वेगवेगळ्या पैलूंवर चर्चा शक्य नाही. दुसरं म्हणजे ‘दा विंची कोड’प्रमाणे चित्रपटाची कथा सांगितली तर काय शिल्लक राहील असा प्रश्न इथे येऊ नये कारण चित्रपटातील इतर अनेक गोष्टी कथानकापेक्षा अधिक रोचक आहेत. तरीही कथानक उघड होऊ नये असं वाटत असेल तर इथे थांबावं. चौदाव्या शतकातील स्वीडनमध्ये एक सरदार – अन्तुनियश ब्लॉक – आणि त्याचा सेवक नुकतेच युद्धावरून घरी परतत आहेत. समुद्रकिनारी विसावा घेत असताना ब्लॉकची भेट साक्षात मृत्यूशी होते. “तू कोण आहेस? ” ब्लॉक विचारतो. “मी मृत्यू. ” “तू मला घेऊन जायला आला आहेस का? ” “मी बराच काळ तुझ्याबरोबर आहे. ”

    पहिल्या पाच मिनिटाच्या आतच आलेल्या या प्रभावी प्रसंगामुळे चित्रपटाचा टोन निश्चित होतो. ही एक रूपककथा आहे आणि तिला ख्रिस्ती धर्माचे असंख्य संदर्भ आहेत – उदा. सेवन्थ सील हे नाव. ब्लॉकला बुद्धिबळाचा नाद आहे आणि आताही तो पट उघडून एकटाच खेळतो आहे. मृत्यूशी भेट झाल्यावर तो मृत्यूला एक डाव खेळण्याचं आव्हान देतो. जोपर्यंत मृत्यू त्याला हरवत नाही तोपर्यंत तो जिवंत राहू शकेल. डाव सुरू होतो आणि कथानक पुढे सरकतं. दुसरं उपकथानक रस्त्यावर खेळ करून उदरनिर्वाह करणारे कलाकार – जोसेफ, त्याची बायको मिया आणि छोटा मुलगा मिकायेल यांचं आहे. जोसेफला नेहमी दृष्टांत दिसत असतात. पहिल्याच प्रसंगात त्याला मेरी छोट्या येशूला घेऊन हिरवळीवरून जाताना दिसते. मियाला हे सगळे भास वाटतात आणि ती याकडे फारसं गंभीरपणे बघत नाही. ब्लॉकने मृत्यूकडे सवड मागितली आहे ती दोन कारणांसाठी. त्याला अंतिम सत्याचा शोध घ्यायचा आहे, देव खरंच आहे का आणि असला तर तो गप्प का याचं उत्तर हवं आहे. आणि दुसरं म्हणजे आपलं आतापर्यंतचं आयुष्य धर्मासाठी लढाया करण्यामध्ये व्यर्थ गेलं आहे असं त्याला वाटतं. त्यामुळे मरायच्या आधी त्याला काहीतरी अर्थपूर्ण करायची इच्छा आहे. तो चर्चमध्ये जाऊन धर्मगुरुपुढे हे सगळं सांगतो. तू मृत्यूशी डाव कसा जिंकशील हे विचारल्यावर तो त्याने आखलेला बेतही सांगतो. हे ऐकल्यावर धर्मगुरूच्या वेषातील मृत्यू आपला चेहरा उघड करतो. मृत्यू कोणत्याही नीतिनियमांना न जुमानणारा आहे.

    मृत्यू फक्त ब्लॉकची सोबत करतोय असं नाही. प्लेगमुळे सगळीकडे वाताहत झाली आहे, माणसं किड्यामुंग्यांप्रमाणे मरत आहेत. वेगवेगळ्या रूपांमध्ये लोकांना मृत्यू सतत भेटत राहतो. (इथे चित्रपट रंगीत नाही हेच बरं असं वाटतं. ) आणि मृत्यूबद्दल वेगवेगळ्या लोकांच्या प्रतिक्रियाही बघायला मिळतात. चेटकीण असल्याच्या आरोपाखाली एका मुलीला जिवंत जाळण्याची शिक्षा दिलेली आहे. चर्चमध्ये एक चित्रकार भिंतीवर वेगवेगळ्या रूपात मृत्यूची चित्रं काढतो आहे. ब्लॉकची भेट जोसेफ आणि त्याच्या कुटुंबाशी होते आणि तो त्यांना त्याच्या किल्ल्यात येण्याचं आमंत्रण देतो. बरोबर त्याचा सेवक आणि इतर काही लोकही जायला निघतात. जाताना वाटेत चेटकिणीच्या शिक्षेची तयारी चालू असते. ब्लॉक तिला विचारतो, “तू खरंच सैतानाला भेटली आहेस का? ” “का? ” “मला त्याला देव आहे का हे विचारायचं आहे. ” हे सगळे जंगलात विसावा घेत असताना प्लेगच्या तडाख्यात सापडलेला गावातला एक माणूस पाण्यावाचून तडफडत प्राण सोडतो. आणि पुढच्याच क्षणी मृत्यू ब्लॉकबरोबर त्यांचा अर्धा राहिलेला डाव खेळायला येतो. डाव चालू असताना जोसेफला ब्लॉकबरोबर खेळणारा मृत्यू दिसतो आणि तो जीव वाचवण्यासाठी मिया आणि मिकाएलला घेऊन निघून जातो. ब्लॉक त्यांना जाताना बघतो आणि मृत्यूचं त्यांच्याकडे लक्ष जाऊ नये म्हणून सोंगट्यांना धक्का देऊन डाव उधळवतो. मृत्यू परत सोंगट्या ठेवताना किंचित बदल करतो आणि पुढच्याच खेळीत ब्लॉकवर मात करतो. “आपली पुन्हा भेट होईल ती वेळ तू आणि तुझे मित्र यांच्यासाठी अंतिम घटका असेल. ” “तू तुझी गुपितं सांगशील. ” “माझ्याकडे कोणतीही गुपितं नाहीत.” किल्ल्यात पोचल्यावर ब्लॉक, त्याची बायको आणि इतर लोक शेवटचं जेवण करतात. जेवण संपल्यावर काही वेळाने त्यांचे मागे लक्ष जातं, तिथे मृत्यू उभा असतो. त्याला पाहून त्यांच्या वेगवेगळ्या प्रतिक्रिया होतात. त्यांच्याबरोबर असलेली मुलगी त्याचं स्वागत करते तर ब्लॉक देवाची प्रार्थना करायला लागतो. चित्रपटाच्या शेवटी सकाळ झालेली असते. जोसेफ, मिया आणि मिकाएल जागे होतात. जोसेफला क्षितिजावर मृत्यू ब्लॉक आणि इतर लोकांना नाचत घेऊन जाताना दिसतो. मियाचा नेहमीप्रमाणे त्याच्यावर विश्वास बसत नाही. ते निघून जात असताना चित्रपट संपतो.

    चित्रीकरण करताना बर्गमनने निसर्ग आणि माणूस यांच्या एकत्रित प्रतिमांचा वापर अत्यंत प्रभावीपणे केला आहे१. क्रुसावर असलेली येशूची प्रतिमा दोन-तीनदा दिसते. जोसेफला अंतिम सत्याचा शोध घ्यायचा आहे. इथे नचिकेत आणि यमाची गोष्ट आठवते. मात्र नचिकेताला यम सगळी रहस्ये सांगतो तर इथे मात्र मृत्यू सांगण्यासारखं काही नाहीच असं उत्तर देतो. देवाचा संदर्भ येऊनही देव आहे याचं चिन्ह कुठेही दिसत नाही. मुलीला जाळत असताना ब्लॉकला त्याचा सेवक विचारतो, “आता हिच्याकडे कोण बघणार? देवदूत, देव की सैतान? ” संपूर्ण चित्रपटावर मृत्यूची छाया असूनही शेवट आशादायी आहे. इथे रोशोमान आठवतो. जोसेफ, मिया आणि छोटा मिकायेल यांची तात्पुरती का होईना – मृत्यूच्या तावडीतून सुटका झाली आहे. ब्लॉकने यांना वाचवून त्याच्या आयुष्यात किमान एक अर्थपूर्ण काम केलं आहे. सगळीकडे मृत्यूचं थैमान चालू असतानाही काही मोजके प्रसंग जीवनाचं चैतन्य दाखवतात. जंगलात जोसेफ आणि मियाचा सहकारी झाडावर चढून बसलेला असताना मृत्यू येऊन झाड करवतीने कापायला लागतो. झाड पडल्यावर तो मरतो मात्र लगेच त्या कापलेल्या खोडावर एक खार येते आणि अन्न शोधू लागते. मृत्यू हे अंतिम सत्य असलं तरी दुसऱ्या बाजूला जीवनाचं रहाटगाडगं अव्याहतपणे चालू असतं हे ही तितकंच खरं आहे. चित्रपटात असे अनेक छोटे क्षण येतात जे लक्षात राहतात. उदा. ब्लॉक जोसेफ आणि इतरांबरोबर दूध आणि स्ट्रॉबेरी यांचा आस्वाद घेताना म्हणतो, “मला हे क्षण नेहमीच लक्षात राहतील. ” पार्श्वभूमीत ऐकू येईल न येईल असं मंद संगीत. ब्लॉक उठून चालत जातो आणि लगेच त्याच्या मागे उभा असलेला मृत्यू दिसतो. असे प्रसंग बघताना कदाचित प्रत्येकाची प्रतिक्रिया वेगळी असेल आणि आपली जी प्रतिक्रिया होते ती शब्दांमध्ये नेटकेपणे मांडणं शक्य होत नाही. इथे काहीतरी शब्दांच्या पलीकडलं घडत असतं.

    मुळात चित्रपटाचा विषयच असा आहे ज्याबद्दल उघडपणे चर्चा बहुतेक वर्तुळांमध्ये केली जात नाही. उलट मृत्यू अटळ आहे हे माहीत असूनही तो विषय निघाला तर विषय बदलण्याकडे, हसण्यावारी नेण्याकडे किंवा आपल्याला याची चिंता नाही असं दाखवण्याकडे कल असतो. माणूस हा एकमेव प्राणी असा आहे की ज्याला आपला मृत्यू अटळ आहे ही स्पष्ट जाणीव आहे. असं असूनही मृत्यूबद्दल आपल्या भावना गुंतागुंतीच्या आणि बरेचदा ठराविक साच्याच्या असतात. मृत्यू म्हटलं की भय त्याच्या जोडीला आलंच. हे भय नेमकं कशाबद्दल आहे याचा विचार केला जात नाही. मृत्यू म्हणजे अशुभ, वाईट हे समीकरण इतकं पक्कं झालं आहे की यापलीकडे विचार संभवतच नाही. जवळचं कुणीतरी अचानक गेल्यावर आपल्याला मृत्यूचं भान येतं, पण आठवड्याभरात हरदासाची कथा मूळपदावर येते. यासाठीच रोमन सम्राट मार्कुस औरेलियस याने एक माणूस फक्त रोज मृत्यूची आठवण करून देण्यासाठी नेमला होता. “We need to understand the extraordinary beauty, strength and the vitality of death. ” असं म्हणणारे जे. कृष्णमूर्तींसारखे तत्त्वज्ञ तर फारच दुर्मिळ.

    मृत्यूशी बुद्धिबळ खेळण्याची कल्पना रोचक आहेच पण खरं तर जन्माला आलेला प्रत्येक माणूस रोज हा डाव खेळतच असतो आणि कधीतरी तो हरणार हे ठरलेलं असतं. कुणी तुलनेनं लवकर हरतात तर कुणाला हरायला थोडा वेळ लागतो, इतकाच काय तो फरक.

    —-

    १. या चित्रपटातील वेगवेगळ्या प्रतिमा नंतर इतर अनेक रूपांमध्ये वापरल्या गेल्या. विशेषत: मृत्यूशी बुद्धिबळ खेळणारी प्रतिमा बरीच गाजली. वुडी ऍलनने त्याच्या ‘लव्ह ऍंड डेथ’ चित्रपटात शेवटी सेवन्थ सीलच्या ‘डान्स ऑफ डेथ’चं विडंबन केलं आहे. याच्या नायकालाही जोसेफप्रमाणेच दृष्टांत होत असतात. बर्गमन हे वुडी ऍलनचं दैवत, त्याच्या अनेक चित्रपटांवर बर्गमनच्या शैलीची छाप स्पष्ट दिसते. बर्गमनप्रमाणेच मृत्यू हा त्याच्या चित्रपटांच्या मुख्य विषयांपैकी आहे. त्याचं ‘डेथ नॉक्स’ हे एक अंकी नाटकही सेवन्थ सीलचं आणखी एक विडंबन आहे. विडंबन म्हणजे टवाळी हा नियम सिद्ध करणाऱ्या अर्थहीन आणि टुकार विडंबनांपलीकडे जाऊन दर्जा राखून केलेलं सकस विडंबन ही मूळ कलाकृतीला दिलेली दाद असते याचा इथे प्रत्यय येतो.

  • नायपॉल, अमर्त्य सेन आणि भारत

    गेल्या महिन्यात मुंबईत झालेल्या साहित्य महोत्सवाचे जीवन गौरव पारितोषिक व्ही. एस. नायपॉल यांना देण्यात आले. नंतर गिरीश कर्नाड यांनी त्यांच्या भाषणात या निर्णयावर कडाडून टीका केली. या टीकेचा मुख्य मुद्दा नायपॉल यांचे मुसलमानांबद्दलचे लेखन पूर्वग्रहदूषित आहे हा होता. कर्नाड यांनी ज्या पुस्तकांबद्दल ही टीका केली आहे ती पुस्तके म्हणजे ‘ऍन एरिया ऑफ डार्कनेस’, ‘इंडिया : अ वूंडेड सिव्हिलायझेशन’ आणि ‘इंडिया : अ मिलियन म्युटिनीज नाऊ’ ही आहेत. यापैकी एकही पुस्तक वाचलेले नाही (आणि आता वाचवणारही नाहीत. का ते यथावकाश स्पष्ट व्हावे.) त्यामुळे या पुस्तकांविषयी न बोलल्यामुळे समर्थांनी ज्या थोर लोकांची लक्षणे दिली आहेत त्यातले किमान एक तरी लक्षण लागू होऊ नये. योगायोगाने हा सावळा गोंधळ चालू असताना नायपॉल यांचे ‘द रायटर ऍंड द वर्ल्ड’ हे पुस्तक हातात होते. नायपॉल यांनी दोन प्रकारची पुस्तके लिहिली आहेत – पहिला प्रकार कथा आणि कादंबऱ्या आणि दुसरा प्रवासवर्णने. पैकी त्यांचे कादंबरी लेखन जगातील उत्कृष्ट लेखकांच्या तोडीचे आहे हे त्यांचे विरोधक – अगदी कर्नाडसुद्धा – मान्य करतात. ‘फाइनेस्ट प्रोज रायटर अलाइव्ह इन द इंग्लिश लॅंग्वेज’ अशा शब्दात त्यांची प्रशंसा केली गेली आहे.

    मात्र कर्नाड यांच्या टीकेमधून एक महत्त्वाचा मुद्दा समोर येतो तो म्हणजे नायपॉल यांच्या ‘नॉन-फिक्शन’ लेखनाचे मूल्यमापन कसे करावे? नायपॉल यांचे हे लेखन एका विशिष्ट साच्यानुसार लिहिले गेले आहे असे जाणवते. नायपॉल यांचा जन्म त्रिनिदादचा, आजोबा इंग्रजांच्या काळात भारतातून त्रिनिदादमध्ये आले आणि तिथेच स्थायिक झाले. नायपॉल यांना भारतीय संस्कृतीची वरवरची ओळख झाली – लहानपणी तिथे रामलीलेचे कार्यक्रम होत असत. पुढे उच्च शिक्षणासाठी लंडनला गेल्यावर त्यांनी लिहायला सुरूवात केली. लिहिताना त्यांनी परंपरागत ब्रिटिश साहित्याची वाट न चोखाळता आपल्या त्रिनिदादमधील वास्तव्यावर लिहिणे पसंत केले. मूळ वंश भारतीय, संस्कार त्रिनिदादचे आणि लेखन ब्रिटिश वातावरणात अशा मुशीत तयार झालेल्या नायपॉल यांची पुस्तके नेहमी ब्रिटिश वसाहतवादाचे विविध परिणाम, आपली मूळ संस्कृती आणि लादले गेलेले ब्रिटिश (किंवा इतर वसाहतवादी) आचार-विचार या संघर्षामध्ये जगणारे लोक यांच्याबद्दल असतात. शैक्षणिक भाषेत अशा साहित्याला ‘पोस्ट-कलोनियल’ साहित्य असे म्हटले जाते. नायपॉल यांची प्रवासवर्णनेही याच धर्तीवर आहेत. प्रवासासाठी त्यांनी जी ठिकाणे निवडली ती सर्व एके काळी ब्रिटिश किंवा इतर वसाहतवादी साम्राज्याखाली असणाऱ्या देशांची आहेत.

    ‘द रायटर ऍंड द वर्ल्ड’ या पुस्तकात भारत, आफ्रिका, वेस्ट इंडीज बेटे आणि अमेरिका (दक्षिण आणि उत्तर दोन्ही) या ठिकाणच्या अनुभवांची त्यांनी नोंद केली आहे. वाचताना हळूहळू नायपॉल यांची लेखनाची पद्धत लक्षात येऊ लागते. नवीन देशात गेल्यावर अध्यक्ष किंवा राजदूतांपासून ते सामान्य लोकांपर्यंत विविध स्तरातील लोकांशी ते बोलतात. या भेटींचे प्रसंग त्यांच्या साहित्यिक प्रतिभेला साजेशा अशा ओघवत्या आणि प्रसंगी ‘poignant’ भाषेत मांडतात. आणि मग शितावरून भाताची परीक्षा करत या प्रसंगांवरून त्या देशाबद्दल, तिथल्या लोकांबद्दल ठाम मते व्यक्त करतात. हे करताना कुठेही सत्य परिस्थिती आपल्याला जे वाटते आहे त्याहून वेगळी असू शकेल असा विचार त्यांच्या मनात येत नाही. पुस्तकातील एक प्रदीर्घ (१०० पानांहून अधिक) लेख अर्जेंटीना आणि इव्हा पेरॉन यांच्यावर आहे. अर्जेंटीनामधील त्यांच्या वास्तव्यादरम्यान नायपॉल होर्हे लुइस बोर्घेसला भेटले. त्यांचे बोर्घेसबद्दलचे मत वाचून मला ‘अंदाज अपना अपना’मधील क्राइम मास्टर गोगो आठवला, “आप लोग मेरी तारीफ कर रहे है या मुझे गाली दे रहे है?”

    But his Anglo-American reputation as a blind and elderly Argentine, the writer of a very few, very short, and very mysterious stories is so inflated and bogus that it obscures his greatness…Borges gives many interviews. and every interview seems to be like every other interview.

    अर्थात नायपॉल यांच्या मतांशी परिचित असणाऱ्यांना हे वाचून फारसे आश्चर्य वाटू नये. नायपॉल यांचे एक वैशिष्ट्य म्हणजे ते इतर लेखकांबद्दल क्वचितच बोलतात आणि बोललेच तर चांगले फारच क्वचित बोलतात. भारताचा शोध घेत असताना आर. के. नारायण, टागोर किंवा गांधीजी यांच्या लेखनामध्ये त्यांना काही विशेष आढळले नाही. तीच गत इतर पाश्चात्त्य लेखकांची. याला अपवाद फक्त कॉनराडचा असावा. कॉनराडविषयी ते भरभरून बोलतात. कोणत्याही विषयावर लिहीत असताना त्यांना कॉनराडची वाक्ये आठवतात. यात गैर काहीच नाही, आवडते लेखक सर्वांचेच असतात. पण आपली आवड म्हणजे साहित्यिक मूल्यमापनाचा अंतिम निर्णय असा अभिनिवेश घेऊन दर वेळी केलेला कॉनराडचा जयजयकार वाचताना हळूहळू वैताग यायला लागतो.

    या पुस्तकातील भारतावरच्या लेखांमध्ये एक लेख कलकत्ता शहरावर तर दुसरा राजस्थानमधील एका जिल्ह्यामध्ये लोकसभा निवडणुका चालू असतानाच्या काळाचे वर्णन यावर आहे. लेखांचा काळ ६०-७० च्या दशकातला आहे. पद्धत तीच, एकेक माणूस, त्याच्या/तिच्या मुलाखती, मुलाखती घेताना त्यांची व्यक्तिचित्रे रेखाटायची. इथपर्यंत सगळं ठीक पण मग यावरून भारतीय जनतेबद्दल, भारताबद्दल सामान्यीकरण करून निष्कर्ष काढायचे. हे करत असताना आणखी एक विशेष म्हणजे नायपॉल यांना प्रशंसा करण्यासारख्या गोष्टी कधीही दिसत नाहीत. आणि टीका करण्यासारख्या गोष्टींची आपल्याकडे – किंवा इतर कुठेही – अजिबात वानवा नाही.

    पैकी पुस्तकातील माल्कम एक्स आणि त्याने केलेल्या निर्घृण हत्यांवरचा लेख खिळवून ठेवणारा आहे. कदाचित विशिष्ट व्यक्ती, प्रसंग याबद्दल लिहिताना असे लेख कथालेखनाच्या जवळ जात असावेत. माल्कम एक्सबद्दल लिहिताना नायपॉल म्हणतात, “An autobiography can distort; facts can be realigned. But fiction never lies : it reveals the writer totally.” हे नायपॉल यांनाही लागू पडते. नायपॉल यांची प्रवासवर्णने वाचताना त्या देशांपेक्षा नायपॉल या माणसाचीच ओळख होत जाते. वेस्ट इंडीज बेटांमधील एका चिमुकल्या देशात नायपॉल एका सेक्रेटरीला भेटतात. तिच्यामार्फत इतर लोकांच्या मुलाखती घेतल्यानंतर दोघे जेवायला नायपॉल राहत असलेल्या पंचतारांकित हॉटेलात जातात. तिथे तिच्याशी बोलताना नायपॉल यांना कळते की तिची आर्थिक परिस्थिती फारशी चांगली नाही आणि हे जेवणाचे आमंत्रण तिच्या दृष्टीने एक कधीही न येणारी संधी आहे. मग ते लगेच वेटरला बोलावून सर्वात महाग मेन्यू ऑर्डर करतात. जेवताना ते तिच्या सर्व प्रतिक्रिया काटेकोरपणे बघत असतात. शेवटी बिल आल्यावर ती पाकीट उघडत असताना तिला थांबवून दिलदारपणे बिल देतात. हे सर्व वर्णन इतके ‘पॅट्रनायझिंग’ वाटते की शेवटी-शेवटी या सगळ्याची शिसारी यायला लागते.

    आधी म्हटल्याप्रमाणे या लेखनातून सतत नायपॉलच दिसत राहतात आणि हे दिसणे फारसे रोचक नाही. कर्नाड यांनी म्हटल्याप्रमाणे भारतीय संगीताचा ते उल्लेखही करत नाहीत पण याचबरोबर भारतीय संस्कृतीची गेल्या चार हजार वर्षांतील वाटचाल, विविध धर्म, कला, यांचा उगम आणि प्रसार यासारख्या अनेक गोष्टी ते लक्षात घेत नाहीत. त्यांना त्यांच्या परिस्थितीमुळे आणि तिच्या आकलनामुळे जी दृष्टी मिळाली आहे तिच्या पलीकडे जायला ते साफ नकार देतात. बहुतेक वेळा ते त्या-त्या विभागातील वर्तमानपत्रे किंवा फारशी प्रसिद्ध नसलेली पुस्तके (कधीकधी निवडणुकीची पॅंम्फ्लेट) यांचा संदर्भ देतात पण त्या विषयावर मान्यवर लेखकांनी केलेल्या लेखनाचा संदर्भ कधीही येत नाही. भारताबद्दल टागोर, गांधी यांचे लेखन त्यांनी निश्चितच वाचले असणार पण त्या लेखनाला – आणि बरेचदा लेखकालाही – बाद करणे यापलीकडे त्या लेखनाबद्दल ते बोलत नाहीत.

    हे लक्षात आल्यावर मग प्रश्न येतो की नायपॉल यांचे अशा प्रकारचे लेखन का वाचावे? त्यातून काही नवीन मिळते आहे अशी शक्यता फार कमी आहे. उलट नायपॉल यांचा दृष्टिकोन कळल्यानंतर लेखन कुठल्या दिशेने जाणार आहे याचा आधीच अंदाज येतो. शिवाय आपल्याला माहिती नसणारे देशांबद्दल असे लेखन वाचल्याने पूर्वग्रह तयार होण्याची शक्यताच अधिक. म्हणून वाचायच्या यादीतील नायपॉल यांची सर्व ‘नॉन-फिक्शन’ पुस्तके काढून टाकली आहेत. त्यांच्या कादंबऱ्या मात्र व्यक्तिरेखांचे चित्रण, भाषा, शैली अशा अनेक गुणांमुळे वाचाव्याश्या वाटतात.

    खरे तर इथे लेख संपायला हवा पण ‘द रायटर ऍंड द वर्ल्ड’नंतर जे पुस्तक हाती आले ते वाचून हे विचार आणखी स्पष्ट झाले. (प्रा. वि. ग. भिडे सरांच्या शब्दांत सांगायचे तर ‘क्लॅरिटी ऑफ थिंकिंग.’) हे पुस्तक होते अमर्त्य सेन यांचे ‘द आर्ग्युमेंटेटिव्ह इंडियन.’ आर्ग्युमेंटेटिव्ह म्हणजे ज्याला वादविवाद घालायला आवडतं असा माणूस. नाव वाचल्यानंतर या पुस्तकात सेनही निराद चौधरींप्रमाणे भारतीयांवर टीका करण्याचा एक-कलमी कार्यक्रम राबवत आहेत की काय अशी शंका आली पण पुस्तकाची प्रस्तावना वाचतानाच सर्व संशय दूर झाले. भारत आणि भारतीय यांची इतिहास, कला, धर्म, तत्त्वज्ञान, अर्थशास्त्र अशा अनेक दृष्टिकोनांमधून करून दिलेली ओळख या पुस्तकाचे वैशिष्ट्य म्हणता येईल. वाचताना सेन यांचा प्रचंड व्यासंग सतत जाणवत राहतो. पुस्तक सामान्य वाचक आणि या क्षेत्रांमधील अभ्यासक दोघांसाठी आहे. काही अपवाद वगळता सामान्य वाचकालाही पुस्तकातील मुख्य कल्पना समजायला कठीण जात नाहीत आणि समजायला कठीण असे अपवाद फारच थोडे आहेत. ते गाळले तरी चालतील१.

    पुस्तकात सेन भारताबद्दल असणारे दोन प्रकारचे गैरसमज दूर करतात. एक म्हणजे पाश्चात्त्यांचे भारताबद्दलचे गैरसमज आणि दुसरे भारतीयांचे भारताबद्दलचे गैरसमज. यात अर्थातच पाश्चात्त्यांचे मत काळ्या दगडावरची रेघ मानणारे भारतीयही आलेच. भारतावर ब्रिटिशाने राज्य केले म्हणून ते गेल्यानंतर आपण त्यांची लोकशाही स्वीकारली असे एक लोकप्रिय मत आहे. याला काही आधार नाही. विसाव्या शतकात ब्रिटिशाने सत्ता सोडल्यानंतर लोकशाही स्वीकारणारा भारत पहिला देश होता, इतर देशांनी हुकूमशाही आणि तिचे वेगवेगळे पर्याय स्वीकारले. भारताला लोकशाहीची ओळख ब्रिटिशाने करून दिली यातही तथ्य नाही. सेन यांच्या मतानुसार भारतात चर्चा आणि वादविवादाची जुनी परंपरा आहे. आपण लोकशाही स्वीकारण्यामागे ही परंपरा कारणीभूत आहे. हा ‘आर्ग्युमेंटेटीव्ह इंडियन’मागचा गाभा आहे. भारतीय संस्कृतीबद्दल दोन प्रकारची लोकप्रिय मते आढळतात. एक म्हणजे अणुबॉम्बपासून विमानापर्यंत सगळे शोध आम्हीच लावले होते असे दावे करणारे आणि दुसरे म्हणजे भारतीय वेद, उपनिषद म्हणजे अंधश्रद्धांनी भरलेली पुस्तके असे मानणारे विज्ञानवादी. या दोन्ही समजुतींमुळे प्राचीन भारत नेमका कसा होता, तिथे कोणत्या प्रकारचे लोक राहत होते हे कळण्याचे मार्ग खुंटतात.

    भारताकडे बघण्याचे पाश्चात्त्यांचे दृष्टिकोन तीन प्रकारचे आहेत असे सेन म्हणतात. पहिला म्हणजे भारत हा काहीतरी गूढ, रहस्यमय प्रदेश आहे, इथे गेल्यावर आध्यात्मिक स्वर्गाच्या किल्ल्या मिळतात. रवींद्रनाथ टागोरांना पाश्चात्त्य जगात जी प्रसिद्धी मिळाली त्यामागे या गूढ प्रतिमेचा बराच हात होता. नोबेल मिळाल्यानंतर काही वर्षांनी ही कृत्रिम प्रतिमा भंग पावली आणि आपली फसवणूक झाल्याची पाश्चात्त्यांची समजूत झाली. गूढ अध्यात्मापलीकडे गुरुदेवांनी विविध विषयांवर जे विपुल लेखन केले आहे ते पाश्चात्त्य देशांत फारसे लोकप्रिय झाले नाही. १९१० च्या दरम्यान गुरुदेवांना डोक्यावर घेणारे नंतर त्यांच्यावर प्रखर टीका करत होते. “As for Rabindranath Tagore, I cannot believe that anyone but Mr Yeats takes his poems seriously,” इति ग्रॅहॅम ग्रीन. तेव्हाचा हा दृष्टिकोन आजही लोकप्रिय आहे. ‘स्पिरिचुअल एनलायटनमेंट’साठी भारतासारखे दुसरे ठिकाण नाही. मग ती केट विन्सलेट असो किंवा ‘इट, प्रे, लव्ह’ची लेखिका.

    दुसरा दृष्टिकोन – याला सेन ‘मॅजेस्टेरियल अप्रोच’ असे नाव देतात. युरोपियन वंश हा जगातील सर्वात पुढारलेला आणि सुसंस्कृत वंश आहे. आशिया, अमेरिका, आफ्रिका इथल्या मागासलेल्या वंशांना शिक्षण देऊन ‘सुधारण्याची’ महान जबाबदारी गोऱ्या लोकांवर आहे हे या दृष्टिकोनाचे मूळ गृहीतक. हा दृष्टिकोन स्वातंत्र्यपूर्व काळात विशेष लोकप्रिय होता. किपलिंगचे ‘व्हाइट मॅन्स बर्डन’ याच जातकुळीचे. आजही नायल फर्गसनसारखे इतिहासकार याचा प्रामुख्याने वापर करतात. मात्र भारतीय इतिहासाच्या बाबतीत जेम्स मिल यांना याचे सुवर्णपदक मिळायला हवे. १८१७ मध्ये मिल यांनी ‘द हिस्टरी ऑफ ब्रिटिश इंडिया’ हे पुस्तक लिहिले. हे लिहीण्याआधी त्यांनी भारतात यायचेही कष्ट घेतले नाहीत. त्यांना संस्कृत, पर्शियन, अरेबिक किंवा इतर कोणत्याही भारतीय भाषेची तोंडओळखही नव्हती. या पुस्तकात त्यांनी जे मुख्य काम केले ते म्हणजे भारतीय संस्कृतीमध्ये गेल्या चार हजार वर्षात जे काही झाले आहे ते सर्व खोडून काढले. भारत आणि भारतीय अत्यंत मागासलेले आणि उद्धट लोक आहेत असा त्यांचा दावा होता. ‘आर्यभट्ट आणि वराहमिहीर यांच्यासह भारतीय गणितज्ञांनी जे काम केले ते सर्व इकडून-तिकडून घेतलेले होते, आणि भारतीय संस्कृतीची प्रगती हा प्रश्न इतका गौण आहे की यावर अधिक वेळ घालवणे व्यर्थ आहे’ अशी विधाने कोणतेही पुरावे न देता त्यांनी केली. विशेष म्हणजे त्यांचा हा ग्रंथ इंग्लंडमध्ये लोकप्रिय झाला. लॉर्ड मॅकॉले यांनी ‘the greatest historical work…since that of Gibbon’ या शब्दात याची प्रशंसा केली. परिणामत: भारतात बदली होण्याआधी इंग्रज अधिकाऱ्यांनी संदर्भ म्हणून हा ग्रंथ वाचला आणि भारतातील ब्रिटिश साम्राज्याची धोरणे आखण्यात या ग्रंथाचा मोठा वाटा होता. याचबरोबर कॅथरीन मायो यांनी लिहिलेले ‘मदर इंडिया’ हे पुस्तकही त्या काळात लोकप्रिय होते. यात मागासलेल्या भारतीयांवर राज्य करणे कसे आवश्यक आहे हे दाखवले होते. अमेरिकेत भारतातील ब्रिटिश साम्राज्याला पाठिंबा मिळवण्यासाठी या पुस्तकाचा उपयोग करण्यात आला. याच्या प्रशंसकांमध्ये अमेरिकेचे तत्कालीन अध्यक्ष रूझवेल्ट आणि जॉन स्ट्युअर्ट मिल यांचाही समावेश होता.

    भारताकडे बघण्याचा तिसरा दृष्टिकोन म्हणजे अभ्यासकांचा. जे आहे ते शक्य तितक्या निष्पक्षपणे जाणून घेणाऱ्यांचा. सातव्या शतकातील चिनी अभ्यासक ह्यू एन त्सांग किंवा अकराव्या शतकातील अल बेरूनी यांच्यासारख्या पंडितांनी या बाबतीत मोलाची कामगिरी केली आहे. अल बेरूनी महंमद गझनीच्या फौजांबरोबर भारतात आले. इथे संस्कृत पंडितांबरोबर राहून त्यांनी संस्कृत भाषा आत्मसात केली आणि गणित, तत्त्वज्ञान, धर्म, साहित्य अशा अनेक विषयांवरचे ग्रंथ वाचले. या अभ्यासातून त्यांनी लिहिलेला ‘तारीख-अल-हिंद’ हा तत्कालीन भारतावरील एक अमूल्य ग्रंथ आहे. ब्रह्मगुप्ताच्या खगोलशास्त्रावरील ग्रंथाबरोबरच इतर अनेक ग्रंथांचे त्यांनी अनुवाद केले. दशमान पद्धतीचा उगम भारतात झाल्यानंतर अरबी अनुवादकांच्या मार्फत ही पद्धत युरोपमध्ये पोचली. इ.स.पू. पाचवे शतक ते इ. स. आठव्या शतकादरम्यान अनेक चिनी अभ्यासक भारतात आले, पैकी ह्यू एन त्सांग हा एक महत्त्वाचा अभ्यासक होता. भारत आणि चीन यांच्यामधील देवाणघेवाणीची सुरूवात जरी बुद्ध धर्मापासून झाली असली तरी लवकरच तिचा विस्तार इतर अनेक शैक्षणिक क्षेत्रांमध्ये झाला. शेकडो चिनी विद्यार्थी नालंदा येथे शिक्षणासाठी येत असत, तसेच भारतीय विद्यार्थीही चीनमध्ये जात असत. आठव्या शतकात गौतम सिद्धार्थ नावाच्या भारतीय शास्त्रज्ञाची चीनमधील खगोलशास्त्र मंडळाच्या अध्यक्षपदी निवड झाली होती. भारत-चीन व्यापारही त्या काळात जोरात होता. चिनी रेशमाचा उल्लेख कौटिल्याचे अर्थशास्त्र, महाभारत इ. ग्रंथांमध्ये सापडतो.

    भारताकडे बघण्याचे हे पाश्चात्त्यांचे दृष्टिकोन झाले. मात्र खुद्द भारतीयही अनेकदा आपल्या देशाकडे चुकीच्या चश्म्यातून बघतात२. यातील एक महत्त्वाचा चश्मा म्हणजे हिंदुत्ववाद. भारताची ओळख हिंदू राष्ट्र अशी करण्यामागचे धोके सेन स्पष्ट करतात. एक तर ही ओळख ऐतिहासिक दृष्ट्या बरोबर नाही. भारतात हजारएक वर्षे बुद्ध धर्म प्रामुख्याने प्रचलित होता, त्याचबरोबर पारशी, ख्रिस्ती या धर्मांचे लोक वेगवेगळ्या काळांमध्ये इथे येऊन स्थायिक झाले होते. शीख धर्माचा उदय इथेच झाला. त्यातही इतर धर्मांप्रमाणे हिंदू धर्माची एक व्याख्या नाही, देवही अनेक आहेत. पश्चिम आणि उत्तर भारतात रामाला देव मानतात, पण पूर्वेकडे रामाची ओळख रामायणाचा नायक अशीच आहे. इतर धर्मांमध्ये नास्तिकांना स्थान नाही, उलट असे विचार मांडल्यास ‘heresy’च्या आरोपाखाली शिक्षा होत असे. मात्र हिंदू धर्मात उपनिषदांच्या काळापासून देव या संकल्पनेच्या विरुद्ध जाणारे विचार वेळोवेळी मांडण्यात आले आहेत. लोकायत पंथाचे तत्त्वज्ञान आणि चार्वाकाचे विचार या संदर्भात विशेष महत्त्वाचे आहेत. भारतात हिंदू धर्माची परंपरा जशी रूढ होत होती तसेच चार्वाकाचे विचारही लोकप्रिय होत होते. संस्कृत भाषेतील साहित्य म्हणजे धार्मिक साहित्य हा गैरसमज आहे. नास्तिकता आणि अज्ञेयवादी (Agnosticism) यांच्यावर कुठल्याही अभिजात भाषेपेक्षा संस्कृत भाषेमध्ये अधिक लेखन झाले आहे.

    —-

    १. जे अपवाद आहेत ते म्हणजे अर्थशास्त्रातील काही मुद्दे. शिवाय समाजशास्त्र, राज्यशास्त्र यासारख्या विषयांची पार्श्वभूमी नसलेल्यांना (यात मी ही आहे) ‘It is the combination of internal pluralism and external receptivity that has been most challenged in the recent decades by seperatist viewpoints, varying from communitarian exclusion and aggresive parochialism on one side to cultural alienation and isolationalist nationalism on the other.’ यासारखी वाक्ये थोडा प्रयत्न केल्यावर कळू शकतात पण त्या-त्या विषयांच्या संदर्भात या शब्दांना व्यापक अर्थ आहे. या शब्दांचे अध्याहृत संदर्भ आहेत. या सर्वांचे त्या विषयांचा अभ्यास नसलेल्यांना आकलन होणे अवघड आहे.

    २. ज्यांचे लेखन आवर्जून वाचावे अशा भारतीय लेखकांमध्ये आढळणारी एक समान गोष्ट म्हणजे हे सर्व लोक प्राचीन भारतीय साहित्याचे सखोल वाचक आहेत. शांता शेळके, इरावती कर्वे, दुर्गाबाई भागवत, नरहर कुरूंदकर, टागोर, गांधीजी. अमर्त्य सेनही याला अपवाद नाहीत. बृहदारण्य उपनिषदातील याज्ञवल्क्य आणि मैत्रेयीच्या संपत्ती आणि तिचे मानवी आयुष्यातील स्थान यावरच्या संवादात मैत्रेयी विचारते, “ज्यामुळे मला अमरत्व मिळणार नाही अशी वस्तू घेऊन मी काय करू?” मैत्रेयीच्या या प्रश्नावर अमर्त्य सेन म्हणतात, “Maitreyi’s central question was useful to me to motivate and explain an understanding of development that is not parasitic on judging development by growth of GNP or GDP..”

  • अ शो अबाउट नथिंग

    पूर्वीच्या काळी – म्हणजे भारत आर्थिक महासत्ता वगैरे व्हायला लागण्याच्या अगोदर – कोणतीही चांगली गोष्ट – पेणसिलीपासून ते मोटारगाडीपर्यंत – म्हणजे फारिन मेड हे समीकरण ठरलेले असे. आता सुदैवाने काळ बदलला आहे, सगळ्या वस्तू इथे मिळायला लागल्या आहेत. तरीही एका गोष्टीसाठी मात्र अजूनही पल्याडचे तोंड बघावे लागते आणि ती म्हणजे विनोद. विनोद हे माणसाचे नाव बरेच प्रचलित असले तरी जातिवंत, खळखळून हसायला लावणारा विनोद मात्र इथे दुर्मिळ झाला आहे. विनोद म्हटले की पुलंचे नाव समोर ठेवायला लोक तत्पर असतात. जातिवंत विनोदी साहित्य निर्मितीमध्ये त्यांचे काम नि:संशय उल्लेखनीय आहे. पण त्यानंतर काय? साहित्य तर सोडाच, पण इतर माध्यमांमध्येही विनोदाला फारसे गंभीरपणे घेतले जात नाही असे दिसते.

    परदेशाचे तोंड बघावे लागते ते इथे. अमेरिकन सिटकॉम हा अफलातून प्रकार आपल्याकडे होणे शक्य नाही कारण त्याला जी मेहनत अपेक्षित आहे ती आपल्या मालिकांचे निर्माते-दिग्दर्शक आणि कलाकार यांच्याकडून कदापि होणे नाही. तिथे पाट्या टाकून चालत नाही, प्रत्येक भाग स्वतंत्र त्यामुळे लांबण लावता येत नाही. प्रत्येक वर्षीच्या सीझनमध्ये अमुक भाग करायचे असे ठरलेले असते. वर्षाला घाऊक चारशे अन पाचशे भागांच्या खानावळीच्या पंक्ती उठवणार्‍यांना हे कसे जमावे? याच्या जवळ जाणारा एकमेव प्रकार मराठीत पाहिला मिळाला तो म्हणजे लहानपणी बघितलेला  ‘विच्छा माझी पुरी करा’ चा प्रयोग. मी पाहिलेल्या प्रयोदात विजय कदम, जानर्दन लवंगारे, दीपक शिर्के आणि किशोर नांदलसकर होते. तेव्हा हसून हसून जी पुरेवाट झाली तसा अनुभव परत आला नाही.

    अमेरिकन सिटकॉममध्ये वेगवेगळ्या मालिकांचे चाहतेवर्ग आहेत. आमची फेवरिट म्हणजे साइनफेल्ड. इतरही आवडतात, ‘टू ऍंड अ हाफ मेन’ किंवा ‘रेमंड’ पण साइनफेल्डची सर कुणालाही येणार नाही असे आमचे ठाम मत आहे. गेली १०-१२ वर्षे या मालिकेचे भाग अनेकदा पाहूनही परत बघावेसे वाटतात हे विशेष. साइनफेल्ड मालिकेची कल्पना जेरी साइनफेल्ड आणि लॅरी डेव्हिड या दोघांच्या डोक्यातून निघाली. जेरी त्यावेळी स्टॅंड अप कॉमेडियन म्हणून नुकताच प्रसिद्ध होऊ लागला होता. लॅरी आणि त्याने मिळून या मालिकेची रूपरेखा निश्चित केली. त्यातील एक महत्वाचा भाग म्हणजे मालिकेत कोणत्याही प्रकारचे भावनात्मक प्रसंग यात नाहीत. ‘शो अबाउट नथिंग’ असे सूचक वर्णन करून रोजच्या आयुष्यातील छोट्या-छोट्या निरर्थक वाटणार्‍या गोष्टींभोवती प्रत्येक भागाची कथा गुंफलेली आहे.

    यातील प्रमुखे पात्रे चार. जेरी साइनफेल्डने स्वत:चीच भूमिका केली आहे, त्याचा शेजारी क्रेमर, मित्र जॉर्ज आणि मैत्रिण इलेन. जसजसे मालिकेचे भाग वाढत गेले तसतशी यातील प्रत्येकाची स्वभाववैशिष्ट्ये अधिक ठळक होत गेली. जेरी कधीही संतापत नाही, त्याने चिडून कुणावर ओरडण्याचा प्रयत्न केला तर त्याचा आवाज चिरकतो. जॉर्ज अतिशय चिंगूस मारवाडी आहे तर इलेनला एकही मैत्रिण नाही. यातील क्रेमरचे पात्र विशेष आहे. सुरूवातीला लॅरी डेव्हिडने आपल्या एका शेजार्‍यावर याची व्यक्तिरेखा बेतली होती (त्या शेजार्‍याचे नावही क्रेमर होते.) नंतर क्रेमरची भूमिका करणार्‍या मायकेल रिचर्ड्सने आपली कल्पनाशक्ति पणाला लावून या व्यक्तिरेखेत रंग भरायला सुरूवात केली. निरनिराळे आवाज काढणे, कधीही दारावर टकटक न करता धाडकन दरवाजा उघडून आत येणे, सतत धडपडणे अशा अनेक लकबींमुळे त्याच्या व्यक्तिरेखेला एक विशिष्ट आकार आला. असे होते आहे हे लक्षात आल्यावर मालिकेच्या लेखकांनी त्या व्यक्तिरेखेला शोभतील असे प्रसंग लिहीण्यास सुरूवात केली. कल्पनाशक्ति आणि मेहनत यांच्या जोरावर मायकेलने आपल्या पात्राला एक स्वतंत्र रूप मिळवून दिले. क्रेमर दरवाजा उघडून धाडकन आत का येतो? यावर मायकेलचे म्हणणे असे की क्रेमर जसा लोकांच्या आयुष्यात बिनबोलावता घुसतो त्यासाठी मला एक प्रतिमा हवी होती. त्याचे धाडकन आत येणे यात मला ती सापडली. जॉर्जचे पात्र लेखक लॅरी डेव्हीडवरच बेतले आहे. जॉर्जची भूमिका करणार्‍या जेसनला सुरूवातीला हे माहित नव्हते. एकदा एक प्रसंग वाचत असताना तो लॅरीला म्हणाला, “छे, असे कधी होणे शक्य आहे का?” त्यावर लॅरी म्हणाला, “का नाही? माझ्या बाबतीत झाले आहे.” ते ऐकल्यावर जेसनच्या डोक्यात प्रकाश पडला आणि त्याने लॅरीच्या लकबी जॉर्जच्या भूमिकेत आणायला सुरूवात केली.

    याखेरीज जॉर्जचे आई-वडील फ्रॅंक आणि एस्टेल कोस्टान्झा, जेरीचे आई-वडील मॉर्टी आणि हेलन साइनफेल्ड, जेरीचे काका लिओ, जेरीचा शेजारी आणि जानी दुष्मन पोस्टमन न्यूमन ही पात्रेही महत्वाची आहेत. न्यूमन म्हणजे जुरासिक पार्कमधील जाड्या, भ्रष्ट प्रोग्रामर. जेफके सिनेमात त्याचे नाव न्यूमन होते तेच इथेही ठेवले. त्याची आणि जेरीची नेमकी का दुष्मनी आहे याचे कारण कधीच उघड केले जात नाही. जेरीच्या म्हणण्यानुसार सुपरमॅनला जसा एक खलनायक असतो तसा मला न्यूमन. जॉर्जचे आईवडील म्हणजे विक्षिप्तपणाचे अर्क आहेत. जॉर्जची आई आयुष्यात कधीही हसलेली नाही, वडील स्विमिंगपूलमध्ये चपला घालून पोहतात. अंकल लिओ बोलताना नेहेमी समोरच्याचा खांदा पकडतो. इतर कमी महत्वाची पात्रेही काही कमी नाहीत. जॉर्जचा बॉस, क्रूगर, क्रूगर इंडस्ट्रीजचा मालक आहे पण त्याला कंपनी गाळात चालली आहे याची अजिबात फिकीर नाही. जॉर्जला त्याच्या मानगुटीवर बसून काम करून घ्यावे लागते.

    प्रत्येक भागात एखाद्या साध्याश्या वाटणार्‍या गोष्टीभोवती सर्व पात्रांच्या कथा गुंफल्या जातात. ही कथानक निर्मिती, सर्व पात्रांचे स्वभाव त्याला चपखल बसणे आणि त्यातून होणारी निखळ विनोदनिर्मिती ही या मालिकेची वैशिष्ट्ये म्हणता येतील. लोकांच्या विक्षिप्त सवयी – उदा. बोलताना खूप जवळ उभे राहणे, फोनवर तासनतास बोलत राहणे यासारख्या गोष्टींचा विनोदासाठी कसा उपयोग करावा हे बघण्यातच मजा आहे. एका भागात जेरी चक्क पर्स घेऊन हिंडतो आणि त्यामुळे गदारोळ झाल्यावर शेवटी जगाला ओरडून सांगतो, “यस, आय कॅरी अ पर्स!” याखेरीज गॉडफादर, जेएफके, अपोकॅलिप्स नाऊ या चित्रपटांची उत्कृष्ट विडंबने साइनफेल्डमध्ये बघायला मिळतात. काही भागांमध्ये तर जेरी आणि जॉर्ज एनबीसीमध्ये मालिका तयार करण्यासाठी बोलणी करायला जातात या सत्य घटनांवरच आधारलेले आहेत.

    १९८९ ते १९९८ असे नऊ सीझन केल्यानंतर लोकप्रियतेच्या शिखरावर असताना आणि च्यानेलची पुढच्या सीझनसाठी प्रत्येक भागाला पन्नास लाखांची ऑफर असतानाही जेरी साइनफेल्डने मालिका संपवण्याचा निर्णय घेतला. अर्थात मालिका संपली म्हणून तिची लोकप्रियता थांबली नाही. मालिकेच्या पुन:प्रसारणामुळे मिळालेल्या उत्पन्नाने जेरी साइनफेल्डला फोर्ब्ज मासिकाच्या दडगंज श्रीमंतांच्या यादीमध्ये नेऊन ठेवले.

  • लिहित्या लेखकाचं वाचन

    डॉ. विलास सारंग यांचं ‘लिहित्या लेखकाचं वाचन’ हे पुस्तक​. त्यांनी वेळोवेळी लिहिलेल्या विविध लेखांचं संकलन या पुस्तकात आहे. पुस्तक वाचनीय आहे. मुख्य म्हणजे प्रत्येक लेखात काहीतरी नोंद घेण्याजोगं सापडतं. बालकवींच्या ‘औदुंबर’ या कवितेची वेगवेगळ्या समीक्षकांनी केलेली समीक्षा किंवा लक्ष्मण माने यांची ‘उपरा’तील लेखनशैली आणि हेमिंग्वेच्या लेखनशैलीशी तिचं असलेलं साम्य यासारखे सखोल वाचन आणि सूक्ष्म निरीक्षणातून आलेले निष्कर्ष हे या पुस्तकाचं ठळक वैशिष्ट्य​ म्हणावं लागेल​. डॉ. सारंग यांनी साहित्यावर बरंच संशोधन केलेलं आहे. मुंब​ई विद्यापीठ आणि इंडियाना विद्यापीठ या दोन्ही ठिकाणी त्यांनी स्वतंत्रपणे संशोधन करून दोनदा पीचडी मिळवली आहे. इंग्रजी आणि मराठी या दोन्ही भाषांमध्ये लिहिणार्‍या मोजक्या लेखकांमध्ये त्यांचा समावेश होतो.

    ‘शेक्सपिअरचं भाषांतर’ या लेखात सारंग विंदा करंदीकर यांनी केलेलं ‘किंग लिअर’ आणि अरुण नाईक यांनी केलेलं ‘हॅम्लेट’ या दोन भाषांतरांचा आढावा घेतात​. ‘किंग लिअर’बद्दल त्यांचा मुख्य मुद्दा आहे की इंग्रजीतून मराठीत येताना वाक्यरचनेत जो नैसर्गिक बदल करायला हवा तो विंदांनी केलेला नाही. उदा. ‘I went to school’ याचं भाषांतर ‘मी शाळेला गेलो’ असं व्हायला हवं पण पण विंदांच्या पद्धतीनुसार ते ‘मी गेलो शाळेला’ असं होईल​. मराठी गद्यात अशी वाक्यरचना कृत्रिम वाटते. विंदा इंग्रजी साहित्याचे प्राध्यापक होते. त्यांची विद्वत्ता आणि दांडगा व्यासंग त्यांनी लिहिलेल्या प्रदीर्घ प्रस्तावनेतून दिसतो असं सारंग नमूद करतात​. तरीही वाक्यरचना उलटी करण्याचं कारण काय​? 1मराठी वर्तमानपत्रेही ही प्रथा का पाळतात हा वैताग आणणारा प्रश्न आहे. कहर म्हणजे अशी वाक्यरचना करून मथळ्यात यमक जुळवलं की उपसंपादकांना दिवस सार्थकी गेल्यासारखं वाटतं. असे मथळे पाहिले की त्या वर्तमानपत्राच्या हापिसात जाऊन फुलटू राडा करावासा वाटतो. जर वर्तमानपत्रांनीच भाषेची बूज राखली नाही तर कसं व्हायचं? सारंग यांच्या मते अशी वाक्यरचना अधिक नाट्यपूर्ण वाटते. यामुळे रसभंग होतो या सारंग यांच्या मताशी पूर्ण सहमती आहे. वर भर म्हणून सुटसुटीत प्रतिशब्द वापरण्याऐवजी विंदा संस्कृताळलेले बोजड शब्द वापरतात​. ‘राइपनेस इज ऑल’ या ओळीचं भाषांतर करताना ‘पिकलेपण’ या सोप्या शब्दाऐवजी विंदा ‘परिपक्वता’ वापरतात​. ‘हॅम्लेट’च्या बाबतीतही हेच​. ‘तूही नाही करणार अन्याय माझ्या कानांवर’ अशी कृत्रिम वाक्यरचना सहन करत सगळं नाटक वाचावं लागतं. ओघवती भाषा हे ज्याचं वैशिष्ट्य असा शेक्सपिअर या प्रकारे वाचावा याहून मोठं दुर्दैव नसावं.

    ”उपरा’ आणि हेमिंग्वे’ या लेखात लक्ष्मण माने यांच्या भाषाशैलीबद्दल सारंग म्हणतात​, “मराठी भाषेत अशी भाषाशैली क्वचितच आढळते…ज्याने मराठीला एक नवीन​, ताजी भाषाशैली दिली आणि ज्याची शैली हेमिंग्वेची आठवण करून देते, असे लेखक मराठीत किती आहेत​?” इथे दुर्गाबाईंची शैलीदार भाषा किंवा ‘बलुतं’मध्ये केलेलं जाणीवपूर्वक वाड़मयीन लेखन याच्याशी ‘उपरा’ची तुलना करतात​. एक उदाहरणार्थ लेखही आहे पण तो टीकात्मक असल्याने ‘पंथी’यांना उदाहरणार्थ कितपत रुचेल कल्पना नाही. ‘जातककथांमधील वास्तववाद’ हा लेख दुर्गाबाईंनी मूळ पाली भाषेतून अनुवाद केलेल्या सिद्धार्थ जातक च्या आठ खंडांवर आहे. सहाव्या शतकात लिहिल्या गेलेल्या या ग्रंथांवरील हा लेख दुर्गाबाईंच्या विद्वत्तेची झलक दाखविणारा आहे. हे सर्व आठ खंड वाचून होणं अशक्य वाटतं, निदान काही भाग तरी वाचावा अशी इच्छा मात्र नक्कीच होते. पुस्तकातील अनेक गोष्टी उल्लेखनीय आहेत​. किंबहुना प्रत्येक लेखाबद्दल विशेष​ असं काहीतरी लिहिता येईल​. खरं तर अशी दोन​-तीन उदाहरणे देऊन लेख संपवायला आवडलं असतं पण पुस्तकात जश्या अनेक उल्लेखनीय गोष्टी आहेत तशाच काही गोष्टी खटकणार्‍याही आहेत​. यातील काही किरकोळ आहेत​, पुढील आवृत्त्यांमध्ये सहज सुधारता येतील आणि काही गंभीर आहेत​. इथे केवळ छिद्रान्वेषीपणा करण्याचा हेतू नाही, मात्र इतक्या गंभीर चुकांकडे दुर्लक्ष करता येणेही अशक्य आहे.

    पहिला मुद्दा किरकोळ आहे – लेखक किंवा उपसंपादक यांची डुलकी या सदरात मोडणारा. बा. सी, मर्ढेकर यांच्यावरील लेखात सारंग त्यांच्या कवितांवर इटालियन कवी दान्तेचा प्रभाव होता काय याची मीमांसा करतात​. सुरुवातीला “दान्ते (इंग्रजी सवयीप्रमाणे आपण डाण्टे असं म्हणू)” असं वाक्य येतं. मग मर्ढेकरांच्या ‘शिशिरागम’ कवितेतील ओळी येतात​. “दान्ते-नि-शेक्सपिअर-संगत आपणास​” (मर्ढेकरांनी दान्ते हा मूळ उच्चार वापरला आहे हे विशेष​.) नंतर सारंग आपण आधी काय लिहिलं होतं ते विसरून जातात आणि ‘दान्ते’ वापरतात​. मग हा उच्चार जर इतका नैसर्गिक आहे तर इंग्रजी उच्चाराच्या फंदात पडायचंच कशाला? खरं तर इटालियन भाषेतील​ उच्चार अत्यंत सोपे आहेत​, आपल्याकडचे ‘त’ आणि ‘द’ चे उच्चार त्यांच्याकडे जसेच्या तसे आहेत​. तरीही मराठीत इटालियन (किंवा इतर भाषेतीलही) नावं लिहिताना जे अनंत घोळ घातले जातात त्याला तोड नाही. सर्वात विहंगम घोळ​ – भाषेचं नाव​ बरेच लोक ‘इतालियन’ असं लिहितात​. इथे ‘त’ कशासाठी? देशाचं नाव कसं लिहाल​? इटली का इतली? मग भाषेचं नावही तसंच लिहा नं – इटालियन. बरं पुढे जाऊन ‘इतालियन’ हा शब्द सोडला तर बाकी सर्व शब्दांमध्ये ‘त’ च्या जागी ‘ट​’. उदा. ‘इतालियन’ संस्कृतीमध्ये ‘कियांटी’ ही वाइन प्रसिद्ध आहे. पिऊन झाल्यावर टीच​​ बातली हाणा आमच्या तालक्यात म्हणजे निदान आमची ट्रेधाटिरपीत टरी थांबेल​. (पूर्वी भयाण मनोजकुमारच्या भयाण चित्रपटांमध्ये टॉम अल्टर आणि बॉब क्रिस्टो अशी भयाण वाक्ये भयाणपणे बोलत असत​.) हिंदीमध्ये ‘इतालवी’ असं लिहितात पण तिथे तो स्वतंत्र शब्द आहे आणि बाकी सर्व गोष्टींसाठी ‘त’ च वापरतात​. ‘इटली’ हे इंग्रजीकरण झालेलं नाव आहे. मूळ नाव वापरायचं असेल तर ‘इतालिया’ असं म्हणायला लागेल​. बरेच​ देश किंवा शहरं यांच्या नावांचं इंग्रजीकरण झालं आहे. आता ही नावं रुळली आहेत त्यामुळे ती बदलण्यात अर्थ नाही. पण माणसांच्या नावाचं काय​? माझ्या मते कोणत्याही माणसाच्या नावात कुणालाही बदल करण्याची मुभा नसावी. नाव ही माणसाच्या मूलभूत ओळखींपैकी एक महत्त्वाची ओळख आहे. असं असतानाही मराठी लेखक परकीय नावांबद्दल जो निष्काळजीपणा दाखवतात ते पाहून वाईट वाटतं. मग Foucault (फूको)चा उच्चार फूकोल्ट, Da Vinci (दा विंची)चा दा व्हिंसी, Antonioni (अंतोनियोनी)चा अंटोनियोनी किंवा le Carré (ल कारे)चा ल कार​. (‘इ’ वर ऍक्सेंट असेल तर त्याचा उच्चार ‘ए’ होतो.) एक गोष्ट खरी की सर्वांना सर्व उच्चार माहीत असावेत ही अपेक्षा नाही. पण मग थोडे कष्ट घेऊन शोधा की. फोर्वो आहेच​ किंवा यूट्यूबवर ‘How do you pronounce Foucault’ असा सर्च करा. बहुतेक सर्व परकीय नावांचे उच्चार ऐकता येतील​. गांधींचं नाव घँडी किंवा बुद्धाचं नाव बूडा हे इंग्रजीकरणाचे प्रताप आहेत​. निदान मराठीत लिहिताना तरी आपण माणसांच्या नावांचं इंग्रजीकरण न करता मूळ​ नावं लिहायला हवीत​.

    पुढचा मुद्दा गंभीर आहे. औदुंबरवरच्या समीक्षांची चर्चा करताना सारंग म्हणतात​, “जगात (कलेच्या वा वास्तव​) शक्यता एकवटलेल्या नसतात​, तर विखुरलेल्या असतात​. या भूमिकेला वैज्ञानिक पाठबळ आहे. अद्ययावत विज्ञान आपल्याला सांगतं की वस्तुस्थिती काय आहे, हे आपल्याला कधीच खात्रीपूर्वक सांगता येत नाही. फॅक्ट किंवा सत्य हे आपल्या कधीच हाती लागत नाही…वेर्नर हायझेनबर्ग या वैज्ञानिकाचं अनिश्चिततेचं तत्त्व आता बहुतेकांना माहीत झालं आहे.” थोडक्यात औदुंबर कवितेचा विविध समीक्षकांनी लावलेल्या अर्थाचा संबंध सारंग हायझेनबर्गच्या अनिश्चिततेच्या तत्त्वाशी जोडतात​. स्पष्ट सांगायचं तर याला काहीही अर्थ नाही. हे म्हणजे एखाद्या कडून पैसे उसने घेतले आणि त्याला “परत देईन किंवा देणार नाही मात्र या दोन्ही भूमिकांना वैज्ञानिक पाठबळ आहे” असं म्हणण्यासारखं आहे. विज्ञान म्हणजे अनिश्चितता हे साफ चूक आहे. असं असतं तर मंगळापर्यंत यान गेलंच नसतं. हायझेनबर्गचं तत्त्व अत्यंत काटेकोर सीमांमध्ये लागू होतं, त्याबाहेर न्यूटनचे नियम लागू होतात​. मंगळयानाच्या कक्षेचं गणित करताना हायझेनबर्ग कामाचा नाही, तिथे न्यूटनलाच साकडं घालावं लागतं. हे मत सारंग यांचं आहे की सौंदर्यशास्त्रातील इतरांचंही हे ठाऊक नाही. हे सर्वमान्य मत असेल तर साहित्याच्या संशोधकांनी एकदा पदार्थविज्ञानवाल्यांशी बोलणं गरजेचं वाटतं.

    ‘आजची कादंबरी – आणि उद्याची’ या शेवटच्या प्रकरणात सारंग म्हणतात​, “दुसऱ्या महायुद्धात पोळलेले समाज – उदाहरणार्थ, फ्रान्स​-सार्त्र व काम्यू यांसारखे लेखक निर्माण करू शकले. प्रदीर्घ काळ स्थिरतेच्या दडपणाखाली घुसमटणारे समाज – सोव्हिएट रशिया व चीन – यांच्याकडून काहीच मिळालं नाही. (पास्तरनॅक व सोल्झेनित्सिन वगळून​, तेही राज्यविरोधी).” इथे दोन मोठ्या गफलती आहेत​. चीन, रशियाला महायुद्धाची झळ लागली नाही??? फार तर झळ लागली पण थोर लेखक निर्माण झाले नाहीत असं म्हणा पण तसं केलं तर सारंग यांचं पहिलं वाक्य बाद ठरतं. एकूणातच महायुद्ध आणि थोर लेखक यांचा संबंध बादरायण वाटतो. विरोधात मार्क्वेझपासून प्रूस्तपर्यंत कितीतरी उदाहरणं देता येतील​. शिवाय चिनी लेखक अनुल्लेखाने मारण्याइतके चिल्लर आहेत का? मो यान किंवा गाओ वाचलेले नाहीत त्यामुळे कल्पना नाही.

    शेवटचा मुद्दा विचित्र​ म्हणजे इंग्रजीत ज्याला आपण ‘बिझार’ म्हणतो अशा प्रकारचा आहे. मागे विश्राम गुप्ते यांनी ‘या देशात शास्त्रज्ञ नाहीत‘ असं विधान केलं होतं त्या जातीचा. म्हणजे हे विधान खरं नाही हे कुणालाही कळेल मग ते लेखकाला का कळलं नाही? कादंबरीवरच्याच प्रकरणात सारंग म्हणतात​, “पण पेपरबॅक पुस्तकं एकदा वाचल्यावरही खराब होतात​.” म्हणजे काय याचा अर्थ मला अजूनही लागलेला नाही. माझ्याकडे असलेली ९९% पुस्तकं पेपरबॅक आहेत​. किंवा उलटा प्रश्न – एकदा वाचल्यावर खराब होईल असं करण्यासाठी पुस्तक किती दांडगाईने वाचावं लागेल​? खुद्द सारंग यांचं पुस्तक आणि मराठीतील बहुतेक पुस्तक पेपरबॅक याच वर्गात मोडतात हे आणखी रोचक​.

    सारंग आंतरराष्ट्रीय पातळीवर लिहिणारे लेखक आहेत त्यामुळे त्यांच्या पुस्तकात अशा चुका आढळल्या तर ते विशेष​ खटकतं. काळजीपूर्वक पुस्तक लिहायचं तर तितके कष्ट घ्यावे लागतात आणि हे झटपट होत नाही, याला वेळ द्यावा लागतो. ‘ऑक्सफर्ड शेक्सपिअर’ मालिकेतील ‘मॅकबेथ’ची आवृत्ती काढायला दहा वर्षे लागल्याचं तिचे संपादक प्रस्तावनेत सांगतात​. किती मेहनत घेतली असेल याची यावरून कल्पना यावी. या गोष्टी खटकत असल्या तरी पुस्तक वाचनीय आहे. डॉ. हरिश्चंद्र थोरात यांच्या ‘कादंबरीविषयी’ या ग्रंथाबद्दल बोलताना सारंग त्यातील काही भाग उद्धृत करतात​. डॉ. थोरात म्हणतात​, “विचार हा शब्द येथे गंभीरपणे वापरला आहे. विचार नेटकेपणाने करण्यासाठी प्रशिक्षणाची गरज असते…मनात येणार्‍या स्वैर कल्पनाविलासालाच विचार म्हणण्याची प्रथा या काळात रूढ झाली.” इथे डॉ. थोरात जरी समीक्षेविषयी बोलत असले तरी आज सगळीकडेच​ सुसूत्रपणे विचार करणे कालबाह्य होऊ लागलं आहे की काय अशी शंका येते. हे किती खरं आहे याची प्रचिती आजूबाजूला येणारे बहुतेक लेख वाचले तर येते. फुटका नळ गळावा तसे शद्ब गळत असतात​. आपल्या मनातील विचारांचा गुंता जसाच्या तसा ओतला की झाला लेख​. आणि हे नवशिके लेखकच करतात असं नाही. संपादक​, विचारवंत अशी बिरुदं मिरवणारे लेखात फक्त त्यांनी जे वाचलं ते कोंबत असतात​. सगळा मामला वरवरचा, खोलात जायचं काम नाही. प्रत्येक परिच्छेदात नवीन विचार हवा हा नियम कालबाह्य होतो आहे अशी शंका कधीकधी येते कारण मुळात परिच्छेदाचाच पत्ता नसतो. अर्धीमुर्धी वाक्ये हिंदी चित्रपटात पूर्वी नायिका जशी कड्याला धरून लोंबकळायची तशी लोंबकळत असतात​. त्यात ‘ललित’ नावाचा प्रकार तर लय टेररबाज​.

    रखरखीत दुपार​……………………..
    मी कॉलेजच्या वाटेवर​……………………………..
    इतक्यात​………………………
    आरं मावसभावा, ही रांगोळी कशापायी रं भुसनळ्या?

    • 1
      मराठी वर्तमानपत्रेही ही प्रथा का पाळतात हा वैताग आणणारा प्रश्न आहे. कहर म्हणजे अशी वाक्यरचना करून मथळ्यात यमक जुळवलं की उपसंपादकांना दिवस सार्थकी गेल्यासारखं वाटतं. असे मथळे पाहिले की त्या वर्तमानपत्राच्या हापिसात जाऊन फुलटू राडा करावासा वाटतो. जर वर्तमानपत्रांनीच भाषेची बूज राखली नाही तर कसं व्हायचं?