Category: संगीत​

  • वेव्ह्ज २०२५ : करमणूक क्षेत्रात एक नवे पाऊल​

    वेव्ह्ज २०२५ समिट भारताला कंटेंट निर्मितीसाठी एक महत्त्वाचे स्थान बनण्यास मदत करेल​.

    आपण पाच ट्रिलियन डॉलरच्या अर्थव्यवस्थेच्या दिशेने वाटचाल करत असताना, आपल्या निर्मात्यांची अर्थव्यवस्था एक नवी ऊर्जा आणत आहे.

    पंतप्रधान मा. श्री. नरेंद्र मोदी जी

    संगीतक्षेत्रामध्ये सर्वाधिक गाणी गाण्याचा विश्वविक्रम कुणाच्या नावावर आहे? या प्रश्नाचे उत्तर देताना एक भारतीय म्हणून गर्व वाटतोच​, शिवाय एक मराठी माणूस म्हणूनही अभिमान वाटतो. प्रश्नाचं उत्तर आहे – आपल्या सर्वांच्या लाडक्या आशाताई. २० पेक्षा अधिक भाषांमध्ये ११,००० पेक्षा जास्त गाणी गायलेल्या आशाताईंचं नाव ‘गिनिज बुक ऑफ वर्ल्ड रेकॉर्ड’मध्ये नोंदवलं गेलं आहे. आणि नुकतंच आशाताईंनी त्यांचं नवीन गाणं यूट्यूबवर प्रकाशित केलं आहे.

    गाण्याच्या व्हिडिओच्या सुरुवातीला आशाताई पं. दिनानाथ मंगेशकरांना वंदन करतात​. नंतर ज्यांच्याबरोबर काम करुन त्यांनी अवीट गाणी दिली ते संगीतकार आणि गायक – मदन मोहन जी, सचिनदा, रफी साहेब​, किशोरदा, लतादीदी, आणि अर्थात पंचमदा. गाण्याच्या दुस​ऱ्या भागात आपल्याला त्यांची नात झनाई भोसलेच्या नृत्याची झलक बघायला मिळते. म्हणजे एका अर्थी पं. दिनानाथांपासुन लतादीदी, आशाताईंनी कलेचा जो वारसा जपला आणि वाढवला तो आता नव्या पिढीच्या हाती सुपुर्द केल्याचं एक प्रतीक​.

    व्हिडिओमध्ये जे संगीतकार आणि गायक दिसतात ते आणि जे दिसत नाहीत ते – यात हेमंतदा, शंकर​-जयकिशन​, मुकेशजी, खय्याम साहेब​, जयदेव जी, रविंद्र जैन जी, नावं तरी किती घ्यायची – या सर्वांनी मागच्या शतकात हिंदी संगीताचा जो अमूल्य ठेवा संगीत​ रसिकांना दिला आहे तो अवर्णनीय आहे. ६०-७० वर्षे उलटून गेली तरी या गाण्यांची गोडी कायम आहे. कॉन्सर्ट असो वा गायनस्पर्धा, मुख्यत्वे हीच गाणी गायली जातात​. गाणी ज्या चित्रपटासाठी केली होती, तो बरेचदा कुणाला माहीतही नसतो पण गाणं मात्र पाठ असतं. ही गाणी कितितरी लोकांच्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग बनली आहेत 1​. आज स्ट्रिमिंगच्या जमान्यातही ऑल इंडिया रेडियोवर देशाच्या कानाकोप​ऱ्यातून या गाण्यांची फर्माईश होत असते 2.

    दरम्यान, गेल्या दोन दशकांत कंटेंट क्रिएशनचे चित्र आमूलाग्र बदलले आहे. स्टुडिओच्या देखरेखीखालून न जाता आता आपल्या कलाकृती जगाशी शेअर करू शकणाऱ्या तरुण संगीत कलावंतांच्या निर्मितीची यूट्यूबवर त्सुनामी आली आहे. दिलजीत दोसांझ आणि ग्रॅमी विजेते रिकी केज यांच्यासारख्या दिग्गज गायकांनी आंतरराष्ट्रीय पटलावर पाऊल ठेवले असले, तरी अत्यंत प्रतिभावान कलाकारांचा कंटेंट दररोज प्रदर्शित होत असतो.

    केवळ संगीतातच नव्हे, तर विविध क्षेत्रांत आशय निर्मिती करणाऱ्या प्रतिभेच्या या अद्भुत लाटेला प्रोत्साहन देण्याची गरज आहे. पंतप्रधान मा. श्री. नरेंद्र मोदी जी यांच्या दूरदर्शी नेतृत्वात भारत या आघाडीवर मोठी प्रगती करत आहे. गेल्या वर्षी प्रथमच शिक्षण आणि खाण्यापासून ते सामाजिक परिवर्तन आणि कथाकथन अशा विविध क्षेत्रात कंटेंट तयार करणाऱ्या कंटेंट क्रिएटर्सना राष्ट्रीय निर्माते पुरस्कार देण्यात आले होते.

    यावर्षी भारत जगातील पहिली वर्ल्ड ऑडिओ व्हिज्युअल अँड एंटरटेनमेंट समिट किंवा वेव्ह्स २०२५ आयोजित करणार आहे. पंतप्रधान मा. श्री. मोदी जी यांनी त्यांच्या मासिक रेडिओ कार्यक्रम ‘मन की बात‘मध्ये सांगितल्याप्रमाणे, वेव्ह्ज 2025 जगभरातील सामग्री निर्माते, चित्रपट निर्माते, टीव्ही उद्योग व्यावसायिक, ऍनिमेशन तज्ञ, गेमिंग किंवा मनोरंजन तंत्रज्ञान इनोव्हेटर्सना संधी ओळखण्यासाठी आणि विचारमंथन करण्यासाठी आमंत्रित करेल.

    भारत जगातील तिसरी सर्वात मोठी अर्थव्यवस्था होण्याच्या दिशेने वाटचाल करत असतानाच, मीडिया आणि मनोरंजन उद्योगातील अग्रगण्य बनण्याच्या मार्गावर आहे. वेव्ह्स २०२५ समिट भारताला कंटेंट निर्मितीसाठी एक महत्त्वाचे स्थान बनण्यास मदत करेल​.

    बुद्धिबळात भारतीय महिलांची पुन्हा शानदार कामगिरी

    २०२१ मध्ये आम्हाला वाटले होते की आम्हाला प्रतिभावान बुद्धिबळपटू मिळतील परंतु आता आमच्याकडे एक विश्वविजेती (हम्पी) आणि एक कांस्यपदक विजेती (वैशाली) आहे.

    जीएम विशी आनंद, पाच वेळा जागतिक बुद्धिबळ विश्वविजेते

    भारतीय बुद्धिबळपटू नेत्रदीपक कामगिरी करत आहेत​. २०२४ मध्ये भारताने ऑलिंपिकमध्ये दुहेरी सुवर्णपदक जिंकले, त्यानंतर जीएम डी गुकेश खेळाच्या १३८ वर्षांच्या इतिहासात सर्वात तरुण जागतिक बुद्धिबळ विश्वविजेता बनला. आणि आता भारताची टॉप रेटेड महिला बुद्धिबळपटू जीएम हम्पी कोनेरूने वर्ल्ड रॅपिड २०२४ महिला चॅम्पियनशिप जिंकली आहे तर जीएम आर वैशालीने वर्ल्ड ब्लिट्झ वुमन चॅम्पियनशिप २०२४ मध्ये कांस्यपदक जिंकले आहे.

    जीएम हम्पी कोनेरूने गतविश्वविजेत्या जीएम वेनजुन जू आणि वर्ल्ड रॅपिड चॅम्पियन जीएम कॅटरीना लागनो यांच्याविरुद्ध दोन बरोबरी साधल्या आणि अंतिम फेरी आणि विजेतेपद ८.५/११ गुणांसह जिंकले. हे तिचे दुसरे वर्ल्ड रॅपिड विजेतेपद आहे.

    आत कुठेतरी स्वत:चे मूल्य सिद्ध करण्याचा निर्धार माझ्या मनात होता.

    जीएम हम्पी कोनेरू, वर्ल्ड रॅपिड महिला विश्वविजेती

    काही महिन्यांपूर्वी बुद्धिबळ ऑलिम्पियाडमध्ये जीएम आर. वैशाली ने आपल्या संघाला पाठिंबा देण्यासाठी काळे मोहरे घेऊन जास्तीत जास्त सामने खेळले होते. हे क्रिकेटमध्ये नवीन चेंडूला तोंड देण्यासारखे होते. वर्ल्ड ब्लिट्झ चॅम्पियनशिपच्या महिला गटात जीएम वैशालीने उपांत्य फेरीत चीनच्या जीएम झू जिनरचा २.५-१.५ असा पराभव करून ब्राँझपदक पटकावले.

    जीएम वैशाली वेस्टब्रिज आनंद बुद्धिबळ अकादमी (वाका) ची प्रशिक्षणार्थी आहे. वाकाने विद्यमान विश्वविजेता जीएम डी गुकेश, जीएम प्राग, जीएम निहाल सरीन आणि जीएम अर्जुन एरिगाइसी यासह अनेक युवा प्रतिभावान खेळाडूंना वर्षानुवर्षे सहाय्य केले आहे.

    भारतीय बुद्धिबळाची नेत्रदीपक प्रगती बघता लवकरच भारतीय बुद्धिबळप्रेमींना कोड्यात टाकणारी परिस्थिती येऊ शकेल​. समजा, बुद्धिबळ विश्वविजेता आणि त्याला आव्हान देणारा, दोघेही भारतीय आहेत​. मग तुम्ही कुणाला पाठिंबा देणार​?

    हे म्हणजे आयपीएलची फायनल बघण्यासारखं आहे. मुंब​ई इंडियन्स​ जिंकले तेव्हाही आम्ही जल्लोष केला कारण एमआय म्हणजे घरचं कार्य​. पण चेन्न​ई सुपर किंग्ज जिंकले तेव्हाही आम्ही टाळ्या पिटल्या कारण सिएसके म्हणजे आमच्या माही भाईंची टीम​. एकूणात वर आणि वधू दोन्ही बाजूंनी आहेर मिळाल्यासारखं आहे. 😊


    पंतप्रधान मा. श्री. नरेंद्र मोदीजींचे उद्गार ‘मन की बात‘ कार्यक्रमातील आहेत. जीएम विशी आनंद यांचे उद्धृत न्यूज 18 च्या अहवालातील आहे. जीएम हम्पी कोनेरू यांचे उद्गार चेसबेस इंडियाच्या मुलाखतीतील आहेत.


    1. याचं उत्तम उदाहरण म्हणजे युट्युबवर गाण्याखाली टाकलेल्या कॉमेंट्स​. कुणाला एखादं दु:खी गाण आवडतं कारत तिच्या रिझल्टची आनंदाची बातमी आली तेव्हा ते गाणं वाजत होतं. किंवा कुणाला एखादं आनंदी गाणं आवडतं कारण तिच्या दिवंगत आई किंवा बाबांना ते गाणं आवडायचं. युट्युब कॉमेंट्स समाजशास्त्रज्ञ आणि कथालेखक यांच्यासाठी नवीन कल्पनांचा खजिना आहे. ↩︎
    2. मी ऑल इंडिया रेडीओ ऐकत लहानाचा मोठा झालो. केबल टीव्हीपासून ओटीटीपर्यंत अनेक नवीन वेळखाऊ व्यवधानं आली पण तरीही शेवटी रेडीओ तो रेडीओच​. आजही लतादीदी, किशोरदा, रफी साहेब किंवा हेमंतदा यांचा आवाज न ऐकता एक-दोन दिवस गेले तर चुकल्याचुकल्यासारखं वाटतं. ऑल इंडिया रेडीओची आणखी एक खासियत म्हणजे सीमेवरच्या जवानांसाठी प्रक्षेपित केले जाणारे विशेष कार्यक्रम​. स्मार्टफोन आणि जलद कनेक्टिव्हिटीच्या काळापूर्वी या शूर सैनिकांना कडक उन्हात किंवा शून्यापेक्षा कमी तापमानात दुर्गम सीमेवर देशाचे रक्षण करताना नागरी जगाशी रेडिओ हा एकमेव संबंध होता. ↩︎
  • पीटरसाहेब आणि बुकर

    कालच सर पीटर स्टोथार्ड यांची मुलाखत वाचली. त्यांचे शब्द इतके प्रभावी होते की आमचे डोळे दिपले, मग गागल लावून बाकीची मुलाखत वाचली. आता इथे तुम्ही विचाराल, हे पीटर स्टोथार्ड कोण? हे ‘टाइम्स लिटररी रिव्ह्यू’चे संपादक आहेत आणि बुकर पारितोषिक निवड समितीवर आहेत. यांची दैदिप्यमान​ मुक्ताफळं पुढीलप्रमाणे, “पुस्तकांचं परीक्षण करणारे बरेच ब्लॉग आहेत हे चांगलंच आहे…

    कालच सर पीटर स्टोथार्ड यांची मुलाखत वाचली. त्यांचे शब्द इतके प्रभावी होते की आमचे डोळे दिपले, मग गागल लावून बाकीची मुलाखत वाचली. आता इथे तुम्ही विचाराल, हे पीटर स्टोथार्ड कोण? हे ‘टाइम्स लिटररी रिव्ह्यू’चे संपादक आहेत आणि बुकर पारितोषिक निवड समितीवर आहेत. यांची दैदिप्यमान​ मुक्ताफळं पुढीलप्रमाणे, “पुस्तकांचं परीक्षण करणारे बरेच ब्लॉग आहेत हे चांगलंच आहे पण समीक्षकांची मतं आणि इतरांची (पक्षी : फाल्तू जन्तेची) मतं यांच्या दर्जामध्ये फरक असतो. इतके ब्लॉगर्स कोणती भलभलती पुस्तकं चांगली आहेत म्हणून सांगतात आणि लोकं वाचतात. यामुळे साहित्याची हानी होते आहे. सामान्य ब्लॉगर लोक समीक्षकांची गळचेपी करत आहेत.” काढली का नाय इकेट? याला म्हणता स्नॉबरी. काही म्हणा, टोपीकर ज्या अत्युच्च दर्जाची स्नॉबरी करतो ती आपल्यासारख्या लोकांना जमणं कधीही शक्य नाही. ही पिढ्यानपिढ्या रक्तात मुरलेली स्नॉबरी आहे, देवा. ही सहजासहजी मिळत नाही. दोन-तीनशे वर्षे जगावर राज्य करायचं, सगळ्यांचे खजिने लुटायचे, आणि मग हे सगळं मागासलेल्या जगाच्या भल्यासाठीच केलं अशी मखलाशी करायची असे अनेक उपद्व्याप केल्यानंतर ही स्नॉबरी रक्तात येते. सोपं काम न्हाई ते भावा!

    पीटरबाबा काय म्हन्तोय धेनात आलं का? अभिजात साहित्य म्हणजे काय हे आम्ही तुम्हाला सांगूच, पण अभिजात समीक्षा कोणती हे ही आम्ही ठरवणार. आम्ही जे ठरवून देऊ तेच तुम्ही भक्तिभावानं वाचायचं. आणि तुम्हाला एखादं पुस्तक आवडलंच तर लगेच कळफलक बडवत जगाला सांगायला जाऊ नका, तुमची तेवढी लायकी नाही.

    पीटर साहेबांनी या वर्षी बुकरसाठी निवड करताना सात महिन्यात १४५ पुस्तकं वाचली. मी एक नंबरचा पुस्तकी किडा आहे पण हे वाचून मी बी पार हेलपाटलो बगा. २१० दिवसात १४५ पुस्तकं म्हणजे दीड दिवसाला एक पुस्तक. अशा वेगानं पीटरसाहेब पुस्तक वाचणार, त्यातलं कोणतं चांगलं ते ठरवणार, त्याला बक्षीस देणार आणि ते आम्ही ब्रह्मवाक्य मानायचं? काहून? शेवटी समीक्षक – जरी खत्रूड असला तरीही – माणूसच असतो ना? मागे शंभर कुत्रे लागल्यावर माणूस​ ज्या वेगाने पळत सुटतो तितक्या वेगानं पुस्तकं वाचताना समीक्षेचा दर्जा खालावू शकत नाही का? पुस्तकाचा दर्जा ठरवताना त्याची वाक्यरचना, आशय, शब्द या सर्वांकडे लक्ष देणं अपेक्षित असावं. असं स्पीड रीडिंग करताना हे शक्य होतं? बरं, मग पीटरसाहेब बाकी काही करतात की नाही? उत्तर आहे, नाही. त्यांना कोणत्याही खेळात रस नाही आणि आयुष्यभरात त्यांनी फक्त सहा चित्रपट बघितले आहेत. संगीतात त्यांना रस आहे की नाही माहीत नाही. इथे आणखी एक मुद्दा येतो. ज्या माणसाला पुस्तकं सोडून बाकीचं जगच माहीत नाही, त्याला त्या पुस्तकांमध्ये जर ते बाकीचं जग असेल तर त्यात काय रस असणार? एखादं पुस्तक चित्रपट किंवा खेळाच्या पार्श्वभूमीवर असेल तर ते चांगलं की वाईट हे ते कसं ठरवणार?

    पूर्वीच्या काळी पुस्तकं, शिक्षण, ज्ञानसंवर्धन फक्त एका वर्गाची मक्तेदारी असायची. पीटरजींना तेच अपेक्षित आहे असं दिसतं. नाही म्हणायला मागच्या वर्षी बुकर निवड समितीच्या अध्यक्षा स्टेला रिमिंग्टन यांनी “जी पुस्तकं लोक वाचतील आणि त्यांचा आनंद घेतील अशा पुस्तकांना पारितोषिक देण्यात यावं” असं म्हणून सगळ्यांचीच विकेट काढली होती. त्याला उत्तर म्हणून पीटर म्हणतात की ‘रीडेबिलिटी’ तितकीशी महत्त्वाची नाही. आरं बाबा, रीडेबिलीटी महत्त्वाची नाही ना, मग लिहू दे की ब्लॉगर लोकांना लिहायचं ते? तुझ्या पोटात का दुखतंय? पोटात अशासाठी दुखतंय की यांची जड शब्दातली बद्धकोष्ठी समीक्षा कुणी वाचायला तयार नाही. बहुतेक ब्लॉगर सामान्य वाचक असतात, त्यांना जे आवडतं किंवा आवडत नाही ते प्रामाणिकपणे लिहितात, वाचणारे वाचतात. पीटरच्या लेखी रोलिंगसारखे लेखक म्हणजे कस्पटासमान. आणि हॅरी पॉटर इतकं लोकप्रिय झालं त्याचा अर्थ ते नक्कीच फालतू असणार, तरी चालले सगळे रोलिंगबाईंच्या मागे. म्हणूनच रोलिंगबाईंना बुकर मिळणं शक्य नाही. सात पुस्तकांमध्ये एक प्रतिसृष्टी निर्माण करून जगभरातल्या लोकांना गुंतवून ठेवणं – त्यात काय मोठं? लोकप्रिय आहे ना मग ते चीपच असणार. त्यापेक्षा कुणालाही कळणार नाही असं एखादं पुस्तक लिहून दाखवा. साहित्याच्या कक्षा रूंदावून दाखवा. टोलकिनला नोबेल नाकारणारे याच जातीचे. विक्रम सेठला आजपर्यंत बुकर नामांकन मिळालेलं नाही ही गोष्ट बुकर समितीसाठी लाजिरवाणी आहे.

    पीटरसाहेबांच्या मते फक्त मनोरंजन करणारी पुस्तकं महत्त्वाची नाहीत. अभिजात साहित्य म्हणजे काय हे दाखवणं समीक्षकाचं काम आहे. हे जरी मान्य केलं तरी हे तथाकथित अभिजात साहित्य खरंच अभिजात आहे हे कशावरून? आणि यांनी सांगितलं म्हणून लोक ते वाचतील का? वाचणार नसतील तर काय उपयोग? दुसरं – साहित्य खरंच अभिजात असेल तर त्याला समीक्षकांच्या सर्टिफिकेटची गरज आहे का? शेक्सपिअरची नाटकं, डिकन्सचे चित्रपट अजूनही का चालतात? शेरलॉक होम्स अजूनही का तग धरून आहे? त्यांना कुठल्या समीक्षकानं पास केलं होतं? अर्थात विल सेल्फप्रमाणे हे सगळे रद्दी असंच म्हणायचं असेल तर मुद्दाच खुंटला. (विल सेल्फ या वेळच्या बुकर स्पर्धेत आहे.)

    असो, तर पीटरसाहेब सध्या बुकरसाठी अभिजात लेखक निवडण्यात मग्न आहेत. त्यांनी बुकर निवडून ‘हे वाच’ असं सांगेपर्यंत मी दुसरं काही वाचायचं नाही असं ठरवलं आहे. तुम्हीही पुस्तकांवर लिहू-बिहू नका. इथं साहित्याची हानी होते आहे त्याची कुणाला काळजीच नाही. वाचलं पुस्तक आणि चालले सांगायला जगाला आवडलं म्हणून.

    पण मला एक वेगळीच चिंता आहे. पीटरसाहेबांना मराठी येत नाही त्यामुळे ते मराठी वाचणार नाहीत. मग मराठीत अभिजात काय आहे हे आपल्याला कसं कळणार?

    —-

    १. कल्पना करा, १०० वर्षांपूर्वी ब्लॉग असते आणि ही सुपीक कल्पना पीटरबाबाच्या डोक्यात आली असती तर काय झालं असतं? लगेच ऍक्ट पास करून सोम्या-गोम्यांचं ब्लॉगिंग बंद केलं असतं. तरीही लिहिलंच​ एखादं रसग्रहण, तर डायरेक्ट येरवडा. “टुम जैसा जाहिल, गवार लोग ब्लॉग लिखनेको नही मांगता.” इति नंतरच्या हिन्दी पिच्चरमधला टॉम अल्टर.

    २. इथे वुडी ऍलन आठवला, “I took a speed reading course and read War and Peace in twenty minutes. It’s about Russia.”

  • अजय-अतुलचा मराठमोळा ठेका

    मागच्या शतकामध्ये हिंदी चित्रपटांमध्ये मराठी संस्कृतीचं चित्रण फारसं नसायचं आणि असलंच तर फार केविलवाणं असायचं. उदा. १९७८ चा ‘गमन’ हा चित्रपट. चित्रपट सुरु होतो उत्तर प्रदेशातील एका छोट्या खेड्यात आणि तिथे लोक अवधीच्या जवळ जाणारी एक बोलीभाषा बोलतात. मग गुलाम हसन (फारूक शेख) मुंबईला येतो. इथे तो लालूलाल तिवारी (जलाल आगा) आणि त्याची मैत्रीण यशोधरा…

    मागच्या शतकामध्ये हिंदी चित्रपटांमध्ये मराठी संस्कृतीचं चित्रण फारसं नसायचं आणि असलंच तर फार केविलवाणं असायचं. उदा. १९७८ चा ‘गमन’ हा चित्रपट. चित्रपट सुरु होतो उत्तर प्रदेशातील एका छोट्या खेड्यात आणि तिथे लोक अवधीच्या जवळ जाणारी एक बोलीभाषा बोलतात. मग गुलाम हसन (फारूक शेख) मुंबईला येतो. इथे तो लालूलाल तिवारी (जलाल आगा) आणि त्याची मैत्रीण यशोधरा (गीता सिद्धार्थ) यांना भेटतो. यशोधरा मराठी मुलगी. ती आपला भाऊ वासू (नाना पाटेकर), आई (सुलभा देशपांडे) आणि वडील (अरविंद देशपांडे) यांच्याबरोबर राहत असते. गंमत म्हणजे हे मराठी कुटुंब आपापसात मराठी न बोलता बंबैय्या हिंदी बोलतात. हे काय गौडबंगाल आहे? बरं, बहुतेक​ प्रेक्षकांना मराठी कळणार नाही असं धरून चालू. पण मग सुरुवातीचं अवधी तरी कुठे कळतंय? त्यासाठी सबटायटल वाचावे लागतातच नं? मग यांनाही बोलूद्या की मराठी.

    पण तो काळ वेगळा होता. नंतर गेल्या शतकाच्या अखेरीस महेश मांजरेकर, आशुतोष गोवारीकर यांनी दिग्दर्शक म्हणून हिंदी चित्रपटसृष्टीत आपली स्वतंत्र ओळख निर्माण केली. नाना पाटेकर हिंदी चित्रपटांमध्ये प्रमुख भूमिका करू लागले. याआधी अमोल पालेकर यांनी सत्तरच्या दशकात ही कामगिरी केली होती. एकविसाव्या शतकात हिंदी चित्रपटसृष्टीत आपला जम बसवणारे अजय-अतुल पहिले आणि अजून तरी एकमेव मराठी संगीतकार ठरले.

    अजय​-अतुलच्या संगीतातील एक खासियत त्यांनीच एका मुलाखतीत सांगितली होती.

    हे गणपतीबाप्पांवरचं एक जुनं गाणं बघा.

    गाणं चांगलय​, रफी साहेब, भूपिंदर आणि आशा ताईंनी गायलयही छान, पण तालाचं काय​? हा ताल आरडीने ‘जय जय शिव शंकर’ मध्ये वापरला होता तसा उत्तर भारतीय आहे. आणि महाराष्ट्रातील गणेशोत्सव मिरवणुकीत ढोलकी आणि डफली?? ढोलकी तमाशात वापरतात ​राव​, अन​ गणेशोत्सवात ढोल​.

    आता अजय​-अतुलचं ‘अग्निपथ’मधलं हे गाणं बघा. अस्सल मराठमोळा ताल आणि ढोल-ताशा. मजा आली का नै?

    अजय-अतुलच्या संगीताची एक​ खासियत ही की त्यांनी पंजाबी भांगडा आणि उत्तर भारतीय तालाची सवय झालेल्या हिंदी सिनेमाजगताला मराठमोळ्या तालावर नाचायला शिकवलं.


    नागराज मंजुळेंचा ‘सैराट’ मराठी चित्रपटसृष्टीत एक मैलाचा दगड ठरला. सकस कलाकृती असेल तर लोक भाषेचा अडसर मानत नाहीत हेच ‘सैराट’ने दाखवून दिलं. लोकांनी ‘सैराट’चं संगीत डोक्यावर घेतलं पण काही मान्यवरांच्या कपाळावरच्या आठ्या मात्र गेल्या नाहीत. ‘सैराट’मध्ये अजय-अतुलने मराठी गाण्यांच्या इतिहासात पहिल्यांदाच पाश्चात्य शास्त्रीय संगीताचा प्रयोग केला. मराठीत भव्य ‘ऑर्केस्ट्रा’चा या प्रकारे वापर ‘न भूतो न भविष्यती’ असा होता. हे अर्धसत्य आहे, म्हणजे ‘न भूतो’ खरं आहे. भविष्यात कुणी सांगावं, कदाचित अजय-अतुलच परत हा पराक्रम करून दाखवतील.

    अजय-अतुलची आणखी एक खासियत आहे ज्याबद्दल फारसं बोललं जात नाही. ‘सैराट’ची गाणी त्यांनीच लिहिली आहेत (‘सैराट झालं जी’मध्ये नागराज मंजुळे यांचाही सहभाग आहे.) आणि हे पुरेसं नव्हतं म्हणून की काय, म्हणून गाणीही त्यांनीच गायली आहेत​. या प्रकारची प्रतिभा फार दुर्मिळ आहे. हिंदीत या प्रकारे फक्त रविन्द्र जैन यांनी काम केलं. अन्यथा मोठमोठे संगीतकारही गीतकाराकडून जोपर्यंत गाणं लिहून​ येत नाही तोपर्यंत हातावर हात ठेवून बसून राहतात. ‘सैराट’च्या गाण्यांमध्ये जिवंतपणा आहे.  ‘आभाळाला याट आलं जी’ सारख्या रसरशीत ओळी यात आहेत. याचं कारण म्हणजे गाणी बोली भाषेत आहेत. बोली भाषेतील जिवंतपणा प्रमाणभाषेत येणं अशक्य आहे.

    दरवर्षी मराठी दिन आल्यावर मराठीच्या भवितव्याची चिंता करणारे लेख येत असतात. जोपर्यंत नागराज मंजुळे आणि अजय-अतुल सारखे प्रतिभावंत कलाकार मराठीत काम करत आहेत तोपर्यंत मराठीची काळजी करायचं कारण नाही. पुरावा हवा असेल तर युट्युबवर जाऊन ‘सैराट’च्या गाण्यांखालच्या प्रतिक्रिया बघा. चार वर्षे होऊन गेली तरी आजही वर्गात हजेरी होते त्याप्रमाणे देशाच्या कानाकोपऱ्यातून लोक येऊन प्रतिक्रिया देत आहेत. सर्वांचा आशय एकच. ‘मला मराठी येत नाही पण हे गाणं मी रोज ऐकतो/ऐकते.’ काही मोजक्या प्रतिक्रिया इथे.