Category: बुके वाचिते

  • पुणे पुस्तक महोत्सव २०२४

    पुणे पुस्तक महोत्सव २०२४

    पुणे ही महाराष्ट्र राज्याची सांस्कृतिक राजधानी आहे, शिवाय​ गेल्या शतकभरापासून विद्येचे माहेरघर​ म्हणून प्रसिद्ध आहे. आगामी काळात पुणे पुस्तक महोत्सव आणि ‘पुणे लिट फेस्ट’ हे शहर आणि जनतेसाठी एक​ स्वतंत्र ओळख म्हणून उदयास येतील यात शंका नाही.

    आजच्या धावपळीच्या जगात लक्ष कमी झाल्यामुळे वाचन कसे कमी झाले आहे, अशा तक्रारी आपण अनेकदा ऐकतो. याउलट आपल्यातील आशावाद्यांना पुराव्याची गरज असेल तर ती १४ ते २२ डिसेंबर २०२४ दरम्यान पुण्यात झालेल्या पुणे पुस्तक महोत्सवाने दिली.

    महोत्सवाची व्याप्ती लक्षात यावी यासाठी काही आकडे. हे महोत्सवाचे दुसरे वर्ष असून गेल्या वर्षीच्या तुलनेत पुस्तकविक्रीत चौपटीने वाढ झाली आहे.

    आठवडाभरात विक्रमी दहा लाख पुस्तकप्रेमींनी महोत्सवाला भेट दिली. २.५ दशलक्षाहून अधिक पुस्तके विकली गेली आणि ४०० दशलक्ष रुपये (४.६ दशलक्ष डॉलर्स)ची गडगंज उलाढाल झाली. १०० हून अधिक नवीन पुस्तकांचे प्रकाशन करण्यात आले आणि सुमारे १००० लेखकांनी या महोत्सवात भाग घेतला. ९७,०२० पुस्तकांचा वापर करून तयार करण्यात आलेल्या भारतीय राज्यघटनेच्या शिल्पासह चार जागतिक विक्रम या कार्यक्रमात करण्यात आले.

    या व्याप्तीचा महोत्सव आयोजित करण्यासाठी सखोल नियोजन आणि प्रभावी अंमलबजावणी आवश्यक आहे. या महोत्सवाला महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री मा. श्री. देवेंद्र फडणवीस जी यांचे उत्स्फूर्त सहकार्य आणि मार्गदर्शन लाभले. महोत्सव यशस्वी करण्यामागे मुख्य आयोजक मा. श्री. राजेश पांडे जी, राज्याचे उच्च शिक्षणमंत्री मा. श्री. चंद्रकांत पाटील जी, केंद्रीय नागरी उड्डाण राज्यमंत्री मा. श्री. मुरलीधर मोहोळ जी, राष्ट्रीय पुस्तक न्यासचे अध्यक्ष प्रा. मिलिंद मराठे जी, राष्ट्रीय पुस्तक न्यासचे संचालक मा. श्री. युवराज मलिक जी, सावित्रीबाई फुले पुणे विद्यापीठाचे कुलगुरू डॉ. सुरेश गोसावी जी यांचे अथक प्रयत्न होतेच त्याचबरोबर इतर अनेक व्यक्तींचा यात सहभाग होता, सर्वांची नावे जागेअभावी देणे शक्य नाही. विशेषकरुन उपस्थितांना मार्गदर्शन करण्यासाठी अत्यंत तत्पर असलेले तरुण विद्यार्थी स्वयंसेवक.

    पुणे पुस्तक महोत्सवात लेखकांशी चर्चा, संध्याकाळी सांस्कृतिक कार्यक्रम आणि बालचित्रपट महोत्सव असे अनेक समांतर उपक्रम आयोजित केले. मुलांशी संवाद साधण्यासाठी दुपारी शाळांकडून विशेष भेटीची व्यवस्था करण्यात आली होती. याशिवाय स्वतंत्र खाना खजाना विभागही होता. शेकडो पुस्तके चाळून शिणलेल्या मेंदूला उर्जा देण्यासाठी विविध भारतीय पदार्थांची चव चाखता येत होती.

    एक मुलगा त्याच्या भूभूसोबत पुस्तक वाचतोय​. महोत्सवातील एक शिल्प​.

    पुणे पुस्तक महोत्सवाच्या संयुक्त विद्यमाने आयोजित ‘पुणे लिट फेस्ट’चे यंदाचे पहिले वर्ष होते. सगळ्या संत्रांना जायची इच्छा होती पण जमले नाही. मात्र भारताचे पहिले पॅरालिम्पिक सुवर्णपदक विजेते मा. श्री. मुरलीकांत पेटकर जी यांचे प्रेरणादायक आणि प्रेरक सत्र ऐकू शकलो याचा आनंद आहे. पहिला ‘पुणे लिट फेस्ट’ तीन दिवसांचा होता आणि त्याला मिळणारा उत्तम प्रतिसाद पाहता भविष्यात त्याचा कालावधी वाढणार यात शंका नाही.

    माझी एकच खंत आहे की अनेक मनोरंजक पुस्तके चाळायची राहून गेली असणार. पुस्तकांची प्रचंड संख्या बघता असे होणे साहजिकच होते. त्याचवेळी आपले आवडते लेखक आणि विषय आणि शैली शोधण्यासाठी तासनतास घालवणारे वाचक पाहून मनापासून आनंद झाला.

    मला जेवढा खजिना वाहून नेता येईल तेवढा खजिना घेऊन मी रोज परत आलो, हे वेगळं सांगण्याची गरज नाही. ही सर्व पुस्तके वाचण्यासाठी वेळ काढायचा हा यक्षप्रश्न आहे. 🙂

    पुणे पुस्तक महोत्सवात मिळालेला खजिना.

    आणि तरीही, महोत्सवातील सर्वात मौल्यवान वस्तू पुस्तके नव्हती; मात्र त्यांचा संबंध इतिहासाशी होता. पहिली वस्तू म्हणजे छत्रपती शिवाजी महाराजांनी श्री. मोरया गोसावी संस्थानला दिलेली १३ गावांमधील इनामाची सनद​.

    निश्चयाचा महामेरू ।
    बहुत जनांसी आधारू ।
    अखंड स्थितीचा निर्धारु ।
    श्रीमंत योगी ||

    श्री समर्थ रामदास स्वामी

    भारत इतिहास संशोधन मंडळाच्या स्टॉलमध्ये ही सनद मिळाली. त्याबरोबर आणखीही अनेक कागदपत्रांच्या प्रती होत्या, उदा. महाराजांनी बाजीप्रभू देशपांडे यांना लिहिलेले पत्र, अनेक पेशवेकलीन छायाचित्रे आणि पत्रे. या पत्रांचा मराठी अनुवाद भारत इतिहास संशोधन मंडळातर्फे पुढल्या वर्षी प्रकाशित होणार आहे असे तिथल्या संचालकांकडून कळाले.

    दुसरा मौल्यवान ठेवा म्हणजे भारतीय राज्यघटनेच्या प्रस्तावनेची प्रतिमा. महोत्सवात राज्यघटनेचा एक स्वतंत्र स्टॉल होता जिथे भारतीय राज्यघटनेची मूळ प्रत ठेवण्यात आली होती. विद्वानांच्या मसुदा समितीने १६५ दिवसांच्या कालावधीत तयार केलेला भारतीय राज्यघटना हा एक अनोखा कायदेशीर दस्तऐवज आहे. सुमारे १४५,००० शब्दांची ही राज्यघटना जगातील अलाबामाच्या घटनेनंतरचे दुसरी सर्वात दीर्घ सक्रिय राज्यघटना आहे. १९४७ साली भारताला स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर अनेक पाश्चिमात्य पंडितांना लोकशाही म्हणून भारताच्या अस्तित्वाविषयी साशंकता होती.

    सर्व अडथळे झुगारून भारत सर्वात मोठी लोकशाही म्हणून उदयास आला आहे आणि त्याच्या मुळाशी हे संविधान आहे, जे आता ७५ वर्षे जुने आहे. पंतप्रधान मा. श्री. नरेंद्र मोदी जी यांनी भारतीय राज्यघटनेचा स्वीकार केल्याच्या स्मरणार्थ २६ नोव्हेंबर हा दिवस संविधान दिन म्हणून साजरा करण्याची परंपरा सुरू केली. पंतप्रधान मोदी जी यांनी नुकतेच संसदेत म्हटले होते की, “७५ वर्षांची कामगिरी सामान्य नाही, तर विलक्षण आहे. देशाला स्वातंत्र्य मिळालं तेव्हा भारतासाठी व्यक्त करण्यात आलेल्या शक्यतांना पराभूत करून भारतीय राज्यघटनेने आपल्याला इथं आणलं आहे.”

    पुणे ही महाराष्ट्र राज्याची सांस्कृतिक राजधानी आहे, शिवाय​ गेल्या शतकभरापासून विद्येचे माहेरघर​ म्हणून प्रसिद्ध आहे. आगामी काळात पुणे पुस्तक महोत्सव आणि ‘पुणे लिट फेस्ट’ हे शहर आणि जनतेसाठी एक​ स्वतंत्र ओळख म्हणून उदयास येतील यात शंका नाही. हे कार्यक्रम यशस्वी करण्यासाठी सर्व आयोजकांनी केलेल्या अथक प्रयत्नांबद्दल मी त्यांचे मनःपूर्वक आभार मानतो.

    भारतीय महिला क्रिकेटची विजयी वाटचाल

    भारताने नुकतीच वेस्ट इंडिज महिला क्रिकेट संघाविरूद्ध टी-२० मालिका २-१ अशी जिंकली.

    स्मृती मंधानाने पहिल्या एकदिवसीय सामन्यात ९१ (१०२) धावा केल्या आणि एका वर्षात १००० पेक्षा जास्त धावा करणारी ती पहिली महिला क्रिकेटपटू ठरली. त्याआधी तिने टी-२० सामन्यांमध्ये ७६३ धावा केल्या आणि टी-२० फॉरमॅटमध्ये एकाच कॅलेंडर वर्षात सर्वाधिक धावा केल्या. तिसऱ्या टी-२० सामन्यात रिचा घोषने १८ चेंडूत ५० धावांची खेळी करत भारतीय संघाचे सर्वात जलद आणि संयुक्तपणे सर्वात वेगवान टी-२० अर्धशतक झळकावले. आणि स्टंपच्या मागेही ती चांगली कामगिरी करत आहे. पहिल्या एकदिवसीय सामन्यात रेणुकासिंग ठाकूरने उत्कृष्ट गोलंदाजी करत १० षटकांत २९ धावांत ५ गडी बाद केले. भारताने हा सामना विक्रमी २११ धावांनी जिंकला!

    जेमिमा रौड्रिग्ज, राधा यादव, प्रिया मिश्रा यांच्यासह भारतीय महिला क्रिकेट संघ जबरदस्त फॉर्ममध्ये दिसत आहे. कर्णधार हरमनप्रीत कौरचा अप्रतिम एकहाती ब्लाइंडर हे एक उत्तम उदाहरण.

    २०२५ मध्ये होणाऱ्या महिला वनडे विश्वचषकासाठी हा संघ तयार आहे असं दिसतंय​.

  • वन नेशन, वन सबस्क्रिप्शन (ओएनओएस​): भारतीय संशोधकांसाठी एक महत्त्वाचा उपक्रम

    वन नेशन, वन सबस्क्रिप्शन (ओएनओएस​): भारतीय संशोधकांसाठी एक महत्त्वाचा उपक्रम

    ओएनओएस उपक्रमामुळे ज्ञानाच्या उपलब्धतेचे लोकशाहीकरण होईल जेणेकरून भारतातील प्रत्येक विद्यार्थी, प्राध्यापक आणि शास्त्रज्ञाला तिच्या क्षेत्रातील अद्ययावत संशोधनात विनामूल्य प्रवेश मिळेल. हे पाऊल भारतातील संशोधनाच्या प्रगतीच्या दिशेने मोठी मदत करेल.

    जेव्हा मी पुणे विद्यापीठात (आताचे सावित्रीबाई फुले पुणे विद्यापीठ) पीएच.डी.चा विद्यार्थी होतो, तेव्हा आमचा पदार्थविज्ञान​ विभाग हा सर्वोत्कृष्ट निधी प्राप्त विभागांपैकी एक होता. यामागे प्रा. वि. ग​. भिडे 1 यांच्या अथक प्रयत्नांचा मोठा वाटा होता. त्यांनी निधी देणाऱ्या एजन्सींना विद्यापीठ विभागाला अनुदान देण्यासाठी भाग पाडले. परिणामी, आम्हाला फिजिकल रिव्ह्यू, सायन्स आणि नेचर यासारख्या सर्वोत्तम मासिके वाचायला मिळाली. तरीही, अशी अनेक मासिके होती ज्यात जी आम्हाला उपलब्ध नव्हती आणि ती वाचण्यासाठी आम्ही पर्यायी उपाय शोधून काढले होते.

    जेव्हा विभागातील कुणीतरी टाटा इन्स्टिट्यूट ऑफ फंडामेंटल रिसर्च (TIFR) किंवा इंडियन इन्स्टिट्यूट ऑफ सायन्स (IISc) सारख्या मोठ्या संस्थेला भेट देण्यासाठी जात असे, तेव्हा ती मित्र आणि सहकाऱ्यांच्या संदर्भांची यादी घेऊन जात असे. लायब्ररीत जाऊन शोधनिबंधांची छायाप्रत काढण्यासाठी तिला थोडा वेळ द्यावा लागत असे.

    मी माझ्या संशोधन क्षेत्रात काम करणाऱ्या शास्त्रज्ञांच्या वेबसाइट्सचा शोध घेत असे. मी त्यांना ईमेल करत असे आणि ते उदार मनाने पोस्टाने प्रीप्रिंट असत​. जर्नल्स ऑनलाइन आल्यानंतर ते पीडीएफ फाइल्स असत. नंतर जेव्हा मी युरोपमध्ये पोस्टडॉक करत होतो, तेव्हा मला नियमितपणे भारतातून संदर्भांसाठी विनंत्या येत असत आणि मलाही माझ्या सहकाऱ्यांना मदत करण्यात संतोष वाटत असे.

    बहुतेक संशोधन मासिकांसाठी सदस्यत्वाची वर्गणी डोळे पांढरे होण्याइतकी जास्त असते, विशेषत​: संस्थांसाठी. आणि जर तुम्हाला एकच शोधनिबंध खरेदी करायचा असेल तर त्याची किंमत $२५ ते $७० पर्यंत काहीही असू शकते आणि कधीकधी प्रवेश केवळ एका दिवसासाठी मर्यादित असतो! त्यामुळे भारतातील छोट्या संस्था आणि विद्यापीठांमधील संशोधकांना वर वर्णन केलेल्या पद्धतींचा अवलंब करण्याशिवाय पर्याय नव्हता. ही सद्य परिस्थिती होती.

    २५ नोव्हेंबर २०२४ रोजी, मा. श्री. नरेंद्र मोदी जी यांच्या दूरदर्शी नेतृत्वाखाली भारत सरकारने इनफ्लिबनेटद्वारे ३० प्रमुख आंतरराष्ट्रीय प्रकाशकांच्या १३,००० हून अधिक ई-जर्नल्सची सदस्यता घेण्याचा ऐतिहासिक निर्णय घेतला. ३ वर्षांसाठी ६,००० कोटी रुपये (७१५ दशलक्ष डॉलर्स) च्या अर्थसंकल्पीय तरतूदीसह, ओएनओएसमध्ये समाविष्ट जर्नल्स विज्ञान आणि तंत्रज्ञानापासून मानव्यशास्त्र आणि सामाजिक विज्ञानापर्यंत विविध शाखांमध्ये पसरलेली आहेत.

    जानेवारी २०२५ मध्ये सुरू होणाऱ्या ओएनओएसमुळे भारतभरातील विद्यापीठे, संशोधन संस्था आणि महाविद्यालयांसह ६,३०० हून अधिक संस्थांना फायदा होणार आहे. विशेषत: टियर-२ आणि टियर-३ शहरांमधील संस्थांसाठी फायदेशीर ठरेल, जिथे आंतरराष्ट्रीय संशोधन नियतकालिकांमध्ये प्रवेश प्रतिबंधित होता. आयआयएम मुंबईच्या म्हणण्यानुसार, ओएनओएस संशोधन खर्च १८% पर्यंत कमी करू शकते.

    भारतीय संशोधकांसाठी या निर्णयाचे महत्त्व नाकारता येणार नाही. कोणत्याही क्षेत्रातील संशोधन अत्यंत स्पर्धात्मक झाले आहे आणि दर आठवड्याला किंवा महिन्याला नवीन शोध लागत असतात​. अद्ययावत संशोधन नियतकालिके उपलब्ध असणे संशोधकांसाठी नितांत आवश्यक आहे. ती नसतील तर संधोधन करणे अत्यंत कठीण होऊन बसते.

    मुद्रणाच्या शोधामुळे ज्ञान जनसामान्यांपर्यंत पोहोचले. ओएनओएस उपक्रमामुळे ज्ञानाच्या उपलब्धतेचे लोकशाहीकरण होईल जेणेकरून भारतातील प्रत्येक विद्यार्थी, प्राध्यापक आणि शास्त्रज्ञाला तिच्या क्षेत्रातील अद्ययावत संशोधनात विनामूल्य प्रवेश मिळेल. हे पाऊल भारतातील संशोधनाच्या प्रगतीच्या दिशेने मोठी मदत करेल.

    शेतीचे जीवन आणि दमा

    Pete Linforth from Pixabay

    गेल्या १०० वर्षांत बव्हेरियन टेकड्यांवरील शेतीत फारसा बदल झालेला नाही. स्त्रिया , मुलांसोबत गोठ्यांची देखभाल करताना गाई, कोंबड्यांशी दररोज संपर्कात असतात. आणि धक्कादायक शोध असा आहे की आजूबाजूच्या शहरांमध्ये राहणाऱ्या मुलांच्या तुलनेत या शेतात राहणाऱ्या मुलांमध्ये दम्याचे प्रमाण निम्म्याच्या आसपास आहे.

    शेतक​ऱ्यांची मुले अधिक निरोगी कशामुळे होत आहेत? हे अनुवंशशास्त्र असू शकत नाही कारण शेतात आणि आजूबाजूच्या शहरांमध्ये राहणाऱ्या लोकांचा अनुवांशिक मेकअप समान असतो.

    असे दिसून आले आहे की गोठ्यातील धूळ हा तो जादूई घटक आहे जो या मुलांना दम्यापासून वाचवत आहे.

    गायीच्या गोठ्यातील धुळीत एंडोटॉक्सिन नावाचा पदार्थ असतो – म्हणजे “ग्रॅम निगेटिव्ह” जीवाणूंच्या पेशी भिंतीचे तुटलेले तुकडे. मूल जन्माला आल्यावर सर्व प्रकारच्या जीवाणू आणि विषाणूंपासून संरक्षण करण्यासाठी तिची रोगप्रतिकारक शक्ती हाय अलर्टवर असते. नंतर, रोगप्रतिकारक शक्ती वास्तविक धोके आणि काल्पनिक धोके यांच्यात फरक करण्यास शिकते. अस्थमा रुग्णांमध्ये (आणि ॲलर्जीने ग्रस्त) रोगप्रतिकारक शक्ती नेहमीच आक्रमक अवस्थेत असते. गायीच्या गोठ्यांमधील धूळ रोगप्रतिकारक शक्तीला अधिक सहिष्णू होण्यासाठी प्रशिक्षित करते आणि स्थिर होण्यास मदत करते.

    काही शास्त्रज्ञ असा सल्ला देतात की मुले आणि अगदी गर्भवती महिलांनी त्यांच्या रोगप्रतिकारक शक्तीस मदत करण्यासाठी शेतात आणि गोठ्यात जावे. भारताला शेतीची मोठी परंपरा आहे आणि शेती आणि गोठे मुबलक आहेत. बालवाड्या शेतआणि गोठ्यांना भेटी देण्याची व्यवस्था करू शकतात. मोठी मुले ज्यांना शेतीची आवड आहे ते शेतात छोटे प्रकल्प देखील करू शकतात ज्यामुळे त्यांना निसर्गात अधिक वेळ घालवता येईल.

    सूर्यप्रकाश, माती, वनस्पती आणि प्राणी या नैसर्गिक सजीवांच्या संपर्कात आल्याने मुले अधिक निरोगी होतात, हे दिवसेंदिवस स्पष्ट होत आहे. मांजर आणि कुत्रा यासारखे पाळीव प्राणी देखील मुलासाठी चांगल्या रोगप्रतिकारक शक्तीस हातभार लावू शकतात.

    1. विद्यार्थी आणि सहकाऱ्यांमध्ये ओळखले जाणारे ‘भिडे सर’ हे थोर शास्त्रज्ञ आणि दूरदृष्टी असलेले होते. त्यांच्या काही व्याख्यानांना उपस्थित राहण्याचे भाग्य मला लाभले आणि विशेषतः एका व्याख्यानात त्यांनी ‘विचारांच्या स्पष्टते’चे (clarity of thinking) महत्त्व अधोरेखित केले. या संकल्पनेची माझ्या लेखनासह अनेक प्रकारे मला मदत झाली आहे. थोर व्यक्त्तींचे एक लक्षण असे आहे की त्यांच्या अफाट भांडारातील ज्ञानाचा एक कणसुद्धा जीवनपरिवर्तनकारी ठरू शकतो. म्हणूनच पुस्तके मौल्यवान आहेत. अवकाश आणि काळ यांच्या अंतराची पर्वा न करता पुस्तके आपल्याला भूतकाळ आणि वर्तमानातील महान मनांशी थेट संवाद साधण्याचा मार्ग देतात​. ↩︎
  • चांदोबा, चांदोबा भागलास का?

    चांदोबामध्येही बरेचदा राक्षसाचं शीर धडावेगळं व्हायचं. इतकंच नव्हे तर पानभर चित्र काढून ते धडावेगळं केलेलं शीर आणि आजूबाजूचा रक्ताचा सडा साग्रसंगीत दाखवलेला असायचा. सुदैवाने याचा आमच्या बालमनावर परिणाम होईल या भीतीने ही मासिकं आमच्या हातातून काढून घेतली गेली नाहीत आणि आम्हालाही हळूहळू पडलेल्या मुंडक्यांची सवय झाली. दर दोन पानावर मरे त्याला कोण रडे?

    हल्लीच्या मुलांचं बालपण आणि सत्तर-ऐंशीच्या दशकामध्ये जन्मलेल्या मुलांचं बालपण यातील फरक म्हणजे संजीव कपूरने केलेली बिर्याणी आणि युट्युबवर तो व्हिडो बघून घरी केलेली बिर्याणी यातल्या फरकाइतका आहे. खरं तर प्रत्येक पिढीमध्ये असा फरक येताच असतो पण या शतकाच्या सुरुवातीपासून तंत्रज्ञानाने जी अफाट प्रगती केली आहे त्यामुळे ही दरी रुंदावली आहे. त्या काळी टीव्ही नुकताच आलेला, त्यावर एकमेव च्यानल आपलं दूरदर्शन. ते सुद्धा २४ तास नाही तर फक्त संध्याकाळी. सिनेमातली गाणी फक्त गुरुवारी अर्धा तास आणि आठवड्याला मोजून दोन सिनेमे – शनिवारी मराठी आणि रविवारी हिंदी. रविवारी सकाळी  ‘स्टार ट्रेक’, ‘शेरलॉक होम्स’, ‘भारत एक खोज’. टीव्हीचं व्यसन वगैरे लागणं शक्य नव्हतं कारण व्यसन लागण्याइतका बिचारा चालू असायचाच नाही.

    मग मुलांनी करायचं काय? या प्रश्नाचं आमच्या घरात योग्य उत्तर होतं याबद्दल आकाशातल्या बापाचे अनेक आभार. त्या काळात चांदोबा नावाचं मासिक मुलांसाठी निघायचं आणि आमच्या एका काकांनी १९६० पासूनचे सगळे अंक जमवून आम्हाला भेट दिले होते. त्या अंकांची किती पारायणे झाली त्याची गणती नाही पण वाचनाची आवड तिथे सुरु झाली.

    परवा या अंकांचा गठ्ठा परत सापडला – अर्थात छापील अंक नव्हेत तर इलेक्ट्रॉनिक स्वरूपात. अंक चाळताना बऱ्याच नवीन गोष्टी लक्षात आल्या. या अंकांमध्ये छोट्या गोष्टी असायायच्याच, पण काही मोठ्या गोष्टी अनेक भागांमध्ये यायच्या. यातल्या विशेष आवडत्या म्हणजे ‘तिळ्या बहिणी’, ‘तीन मांत्रिक’ आणि ‘भल्लूक मांत्रिक’.

    tin mantrik

    या गोष्टींमध्ये मांत्रिक, जादूगार, राक्षस वगैरे मंडळींची रेलचेल असायची. जोडीला भस्मे, अंजने वगैरे जादुई साहित्य. जेवढ्या राजकन्या तितकेच राजपुत्र. म्हणजे वर तिळ्या बहिणी आहेत तर त्यांना राक्षसाच्या तावडीतून सोडवायला तिळे राजपुत्र म्हणजे शेवटी भागाकार करताना बाकी शून्य आली म्हणजे झालं. आजच्या काळात मुलांचं संगोपन कसं करावं यावर भरपूर माहिती आहे. त्या काळात पालकांना यावर विचार करायला फारसा वेळ नसायचा. चांदोबामध्येही बरेचदा राक्षसाचं शीर धडावेगळं व्हायचं. इतकंच नव्हे तर पानभर चित्र काढून ते धडावेगळं केलेलं शीर आणि आजूबाजूचा रक्ताचा सडा साग्रसंगीत दाखवलेला असायचा. सुदैवाने याचा आमच्या बालमनावर परिणाम होईल या भीतीने ही मासिकं आमच्या हातातून काढून घेतली गेली नाहीत आणि आम्हालाही हळूहळू पडलेल्या मुंडक्यांची सवय झाली. दर दोन पानावर मरे त्याला कोण रडे?

    आज हे अंक चाळताना काही वेगळया गोष्टी जाणवतात. एखाद वेळेस अंकाच्या सुरुवातीला संपादक बालमित्रांशी हितगुज म्हणून दोन शब्द बोलायचे. नोव्हेंबर १९७५ च्या अंकात हे हितगुज आहे.

    हे वाचलं आणि अंगावर काटा आला. इन-मिन चार वाक्यांचं प्रकरण.  दिवाळी आहे, मजा करा हे सांगताना संपादकांना “सर्व वस्तू बाजारात मिळू लागल्या आहेत” हे ठळकपणे नमूद करण्याची गरज भासते याचा अर्थ त्या काळात किती भीषण टंचाई असेल! प्रसिद्ध लेखक आर. के. नारायण यांनी हिंदूमध्ये आणि इतरत्र बरीच वर्षे लेख लिहिले. त्यांचे हे लेख अनेक कारणांसाठी वाचनीय आहेत. तांदुळावरचं रेशनिंग संपल्यानंतर नारायण यांचा एक लेख आला होता. लेख नर्मविनोदी असला तरी त्यामागचं भीषण वास्तव जाणवल्यावाचून राहवत नाही. रेशनिंग सुरू होतं तेव्हा कुठेही लग्नसोहळा असेल तर पाहुण्यांना आपापला शिधा बरोबर घेऊन जावा लागत असे. अचानक अन्न सुरक्षा अधिकाऱ्यांची धाड पडली तर काय करायचं यासाठी हा खटाटोप. अधिकारी आले तर कचऱ्यात पत्रावळी किती यावरून किती धान्य वापरलं याचा हिशेब घेत असत आणि धान्यवापर मर्यादेत आहे किंवा नाही हे ठरवीत असत. कधीकधी समारंभ सुरू असताना यजमान एका रांगेतील लोकांना हळूच नेत्रपल्लवी करून बोलावीत. हे लोक शक्य तितक्या गोपनीयतेने एका अज्ञातस्थळी जात आणि गुपचुप जेवण उरकून येत. त्यांचं झाल्यावर मग पुढची रांग. आज काही टिचक्या मारल्या तर जगाच्या कोणत्याही कोपऱ्यातून हवी ती वस्तू दारात हजर होते. पण ब्रिटिश गेल्यावर आपला देश कंगाल झाला होता ही वस्तुस्थिती आहे.

    याच अंकात एक दुःखद बातमीही आहे. चांदोबाचे संचालक श्री. चक्रपाणी यांच्या निधनाची बातमी.

    श्री. चक्रपाणी आणि श्री. नागिरेड्डी यांनी त्या काळात आम्हा मुलांवर जे अनंत उपकार केले ते विसरणे शक्य नाही.

    —-

    परदेशांमध्ये आणि इथे काय फरक आहेत याबद्दल बरंच लिहून झालंय – स्वच्छ रस्ते, नियमित वाहतूक वगैरे वगैरे. पण तिथली एक गोष्ट फार विशेष आहे आणि त्याबद्दल फारसं वाचलेलं नाही. आजवर मी जितक्या देशामध्ये राहिलो – इटली, फ्रान्स, जपान – सगळीकडे प्रत्येक मुख्य शहरात किमान एक लायब्री होती. माझ्याकडे जी कागदपत्रे होती त्यांच्या आधारावर मला तत्काळ मेंबरशिप मिळाली आणि त्यासाठी एक पैसाही द्यावा लागला नाही. आठ-दहा पुस्तकं, डीव्हीडी, सीडी – महिनाभर वाचा, बघा, ऐका (पाश्चात्य शास्त्रीय संगीताच्या शिड्या मनसोक्त ऐकल्या). शिवाय त्यांच्याकडे नसेल एखादं पुस्तक तर बिचारे मागवायचे. पहिल्यांदा हा अनुभव घेतला तेव्हा मला हंबरडा फोडावासा वाटला. माझा आधीचा अनुभव पुणे विद्यापीठातील जयकर लायब्रीचा होता. तिथे हवी ती पुस्तके मिळायची मारामार होतीच​, शिवाय तुमचा विषय नसेल तर ते पुस्तक तुम्हाला घेता येणार नाही असा अजब औरंगजेबी नियमही होता. आम्ही सायन्सचे त्यामुळे कथा-कवितांचे दरवाजे आमच्यासाठी कायमचे बंद​. शिवाय आत जाऊन​ पुस्तकं चाळायला पवरानगी नव्हती. पुस्तकाचं नाव त्या बाईंना द्यायचं मग त्या आत जाऊन​ पुस्तक घेऊन येणार​. गोष्टीमधली चेटकीण ज्या तन्मयतेने जादुई पोपटाचं रक्षण करते त्याच तन्मयतेने त्या बाई पुस्तकांचं रक्षण करायच्या. चुकुन एखादा विद्यार्थी आत पुस्तकं चाळताना दिसला तर वस्सकन अंगावर यायच्या. आता परिस्थिती बदलली असेल अशी आशा आहे.

    हवी ती पुस्तके मुबलक प्रमाणात सहज उपलब्ध असणे ही खरी सुबत्ता!