Categories
इतर

१९८३ प्रुडेन्शिअल कप : डाउन द मेमरी लेन

२५ जून १९८३. अजूनही दिवस लख्ख आठवतो.

त्या काळात वेस्ट इंडिज म्हणजे सगळ्या संघांचा कर्दनकाळ होता. क्लाइव्ह लॉइडच्या नेतृत्यावाखाली या संघाने आधीचे दोन विश्वचषक जिंकले होते आणि हॅटट्रिकसाठी ते आतुर होते. तेव्हा मॅच बघायचे काहीही साधन नव्हते कारण पहिल्या दोन विश्वचषकांमध्ये भारताची जी ‘रॉयल वाट’ लागली होती ती पाहून भारतात मॅच दाखवणे असा काही प्रकार अस्तित्वात असू शकतो ही शक्यताही दूरदर्शनच्या डोक्यात आली नव्हती. तिसर्‍या वर्ल्डकपच्या वेळी भारत सेमी-फायनलपर्यंत पोचला आणि मग दूरदर्शन खडबडून जागे झाले. सेलफोन, इंटरनेट नसलेल्या त्या काळात कूठून सूत्रे फिरली माहीत नाही पण इंग्लंडविरुद्धची सेमी-फायनल आणि मग फायनल दोन्ही दूरदर्शनने प्रसारित केल्या. (अजिंक्य देव त्यांचे भले करो!) मग कप जिंकल्यावर दूरदर्शनला आपण साल्वादोर दालीच्या स्वप्नमय जगात तर नाही ना असा प्रश्न पडला म्हणून चिमटा काढण्यासाठी दुसर्‍या दिवशी ती मॅच सगळी पुन्हा दाखवली. (आजच्या यंग-जन साठी : त्या काळात मॅच रिटेलिकास्ट वॉज अ ह्यूज डील!)

हा लेख नोष्टाल्जिक आहे, स्मरणरंजनाने काठोकाठ भरलेला आहे. असणारच, असायलाच हवा, दुसरा पर्यायच नाही. गाडी बुंगाट डाउन द मेमरी लेनमध्ये पळते आहे, विलाज नाही. दिल थामके बैठो और सफर का मजा लूटो. और जानेका नई रहेंगा तो अबीच उतर जाओ. बादमें लफडा नई मंगता है, क्या?

क्रिकेटचे वेड मात्र तेव्हा जितके होते तितकेच आत्ताही आहे. फक्त आता साधने बदलल्यामुळे अभिव्यक्तींना वेगवेगळ्या वाटा मिळत आहेत. सनीचे ‘आयडॉल्स’ हातात पुस्तक आले तेव्हाचा आनंद तो काय वर्णावा. सनीने त्याच्या कारकीर्दीतील आवडत्या, प्रेरणादायी खेळाडूंवर प्रत्येकी एक प्रकरण लिहीले होते. पण ही बरीच नंतरची गोष्ट. त्याआधी क्रिकेटवर दोन मासिके यायची, ‘स्पोर्ट्सवर्ल्ड’ आणि ‘स्पोर्ट्सस्टार’. महिन्यातून एकच मासिक तेव्हा त्यातील प्रत्येक लेख शंभरदा वाचायचा, प्रत्येक फोटू निरखून बघायचा. वेस्ट इंडिज भारतात येणार असेल की त्यावर स्पेशल फीचर, खेळाडूंचे एकत्र फोटू. त्यात गावसकर आणि माल्कम मार्शल किंवा जोएल गार्नर यांचे एकत्र फोटो पाहिले की आम्हाला धडकी भरे. शाळेत स्पेलींग किंवा समीकरणे यांच्यासमोत कुंठित होणारी आमची मती या बाबतीत फोर-लेन एक्सप्रेस हायवेवर धावत असे. त्यात गावसकर म्हणजे आता सचिन आहे तसा जीव की प्राण. “वेडा आहे का गावसकर? त्या मार्शलबरोबर कशाला कॉफी पितोय?” आणि योगायोगाने गावसकर लवकर बाद झाला की ऍनालिसिस कन्फर्म. “नक्की मार्शलने त्याच्या कॉफीत काहीतरी टाकले असणार, म्हणूनच इतक्या लवकर औट झाला.”

सुनील आणि कपिल म्हटले की मला लतादीदी आणि आशाताई आठवतात. ज्या काळात ओपनिंग फास्ट बोलरच नाहीत म्हणून मातीवर घासून बॉलची चकाकी सुरूवातीलाच घालवायची आणि स्पिनरना आणायचे ही राजरोस पद्धत होती, त्या काळात कपिलने द्रुतगती गोलंदाजीची काट्याकुट्याने भरलेली वाट चोखाळली. इन कटर, आउट स्विंगर अशी सर्व शस्त्रे मेहनतीने आपल्या भात्यात आणली. लतादीदी/सुनील एका प्रांतात सर्वश्रेष्ठ, आशाजी/कपिल ऑलराउंडर.

१९८३ मध्ये मात्र ‘पंजाब दा पुत्तर’ ने आपली करामत दाखवली. झिंबाब्वेविरूद्धच्या सामन्यात पाच बाद १७ (गावसकर, श्रीकांत प्रत्येकी शून्य, अमरनाथ ५ आणि संदीप पाटील १) असे वस्त्रहरण होत असताना कृष्णाच्या रूपाने कपिल देव धावून आला. त्याच्या नावातच देव, त्यामुळे संकटकाळी रक्षण करणे हे त्याच्या ‘इसेन्शियल डूटीज’मध्ये होते. घणाघाती हल्ला चढवत (१६ चौकार आणि ६ षटकार) नाबाद १७५ धावा करून संघाला २६६ अशा सुस्थितीत नेऊन पोचवले. ओव्हर संपल्या म्हणून नाहीतर आणखी २५ करून सचिनने आता केलेला द्विशतकाचा विक्रम कपिलने तेव्हाच केला असता कदाचित. ‘मक्केदी रोटी और सरसोंदा साग’ – ‘तुसी छा गये पाजी.’ दुर्दैवाने ही इनिंग कधीही बघायला मिळाली नाही.

क्लाइव्ह लॉइड हे एक अजब रसायन होते. त्याच्याकडे पाहून अजून उत्क्रांतीचे बरेच काम बाकी आहे असा भास होई. बॅट खांद्यावर, लांब-लांब ढांगा टाकत तो मैदानावर आला की एखादा निऍंडरथाल आला आहे असे वाटे. फायनल म्याचमध्ये भारताचे उणेपुरे १८३ रन लॉइड आणि रिचर्ड्स एका हाताने खेळूनच काढतील असे वाटत होते. लॉइडला बिन्निने परत पाठवले तेव्हा अर्धा जीव परत आला पण रिचर्ड्स अजून बाकी होता. त्याने आपल्या नेहेमीच्या बेगुमान, बेदरकार शैलीत एकेका बॉलरची हजेरीघ्यायला सुरूवात केली आणि “चला, आता काय राहिलय? इथपर्यंत आले तेच खूप झाले हो. कर्मण्येवाधिकारस्ते..” असे म्हणत पुण्या-मुंबईतील सगळे काका लोक शनिवारच्या लांबणीवर टाकलेल्या कामांची यादी आठवू लागले. त्या काळात ‘किलर इन्स्टींक्ट’ सारख्या शब्दांना माकेटीगची जोड नव्हती कारण ‘माकेटिंग’ हा प्रकारच अस्तित्वात नव्हता. (‘माकेटिंग’चा उच्चार करताना र म्हणायचा नसतो. ) सुदैवाने शब्द प्रचलित नसला तरी भावना पंजाब दा पुत्तर आणि त्याच्या नेतृत्वाखाली खेळत असलेल्या टीममध्ये ठासून भरली होती.

कपिलने उलटा मागे जात रिचर्ड्सचा कॅच पकडला आणि काका कंपनीने पिशव्या परत खुंटीला टांगल्या. नंतर मार्शल आणि विकेटकीपर दूजॉनने डाव सावरण्याचा प्रयत्न केला पण तेही लवकरच परतले. १२६ वर रॉबर्ट्स बाद झाला आणि प्रेक्षक मैदानात घुसले. सिक्युरिटी नावाचा प्रकार तेव्हा नावालाच होता. बाउंडरीच्या बाहेर एक फुटाची छोटीशी तटबंदी की लगेच प्रेक्षक. रॉबर्ट्स बाद होऊन परत जात असतानाचे दृश्य अजूनही लक्षात आहे. अर्ध्या वाटेवर एक वेस्ट इंडियन प्रेक्षक मैदानात आला आणि त्याला काहीतरी सांगत त्याच्याबरोबर जायला लागला. तो काय सांगत होता ते येशूच जाणे पण नंतर बरेच वर्षांनी ‘रंगीला’ बघताना मला हे दृश्य आठवले. गुलशन ग्रोवर शूटींगसाठी प्रोड्युसर बस देत नाहिये म्हणून फ्रस्ट्रेट झालाय आणि शूटींग बघायला आलेल्यातला एक जण त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून त्याला म्हणतो, “मै आप का दर्द समझ सकता हूं.”

अमरनाथने होल्डींगला बाद केले आणि सगळे खेळाडू जिवाच्या आकांताने ड्रेसिंगरूमकडे धावायला लागले कारण प्रेक्षक परत मैदानात घुसले होते. प्रेक्षकांनी त्यांना गाठायच्या आत ड्रेसिंग रूम गाठणे महत्वाचे, जगलो-वाचलो तर सेलेब्रेट करूच नंतर. नंतर काय काय झाले नीटसे आठवत नाही कारण आम्ही टिव्हीसमोर नाचत होतो. पण गॅलरीत कपिलने उंचावलेला प्रुडेन्शिअल कप अजूनही आठवतो आणि त्याच्या जोडीला सनी, अमरनाथ, संदीप पाटील, बिन्नी, संधू.

लगेच पुढच्या महिन्यात वेस्ट इंडिजचा संघ​ भारत दौर्‍यावर आला आणि भारतीय संघाची ५-० अशी कत्तल करून परत गेला. पण बूंद से गई वो हौद से नही आती. पुढच्या कपपर्यंतरी भारतीय संघ विश्वविजेता होता.

Categories
इतर

दो काफी

मला चहाचे व्यसन आहे. चेटकिणीचा जीव जसा दूर ठेवलेल्या पोपट किंवा तत्सम पक्ष्यात असायचा तसा माझा जीव चहाच्या एका कपात आहे. दिल्लीला जाताना रात्री दोन वाजता, मध्यप्रदेशात कुठेतरी नकाशावर अस्तित्व नसलेल्या एका गावातल्या टपरीवर, अर्धवट झोपेत असलेल्या भैयाच्या हातचा चहा पिताना जे वाटलं त्यालाच ज्ञानी लोक ब्रम्ह वगैरे म्हणत असावेत. अशी ‘मागची बॅकग्राउंड’ असताना, इटलीत आल्यावर पंचाईत झाली. इटालियन लोकांना ज्या गोष्टींचा अभिमान आहे त्यातल्या काही म्हणजे वाईन, कुझीन, सॉकर, अरमानी आणि कफ्फे. मला आपली वर्षा-सहा महिन्यातून एकदा कधीतरी हाटेलात ‘दो काफी’ चा ओरडा झाल्यावर मिळते, त्या गोड, सौम्य ‘काफी’ची सवय. पण इटालियन कफ्फेची गोष्टच निराळी.

कफ्फेचे एकूण प्रकार मी अजूनही मोजतो आहे. सर्वात पहिला कफ्फे नोर्माले : बोटभर उंचीच्या कपात जेमतेम अर्धा कप कडू कॉफी. नोर्मालेलाच एसप्रेस्सोही म्हणतात. यात किंचित वाफाळलेले दूध घातले तर माकियातो पण दुधावरचा फेस घातला तर माकियातो कॉन स्क्यूमो. याउलट आधी दूध घेऊन त्यात एक विशीष्ट रंग येईपर्यंत कॉफी टाकून तयार होते लात्ते मकियातो. यालाच कफ्फे लात्तेही म्हणतात. नोर्मालेमध्ये फेसाळलेले दूध घालून मोठया कपात सर्व्ह केले बनते कापुचो. कापुचो नेहेमी ब्रेकफ़ास्टसाठी घेतात, पण लंच किंवा डिनरनंतर कधीच नाही. फेसाळलेले, पण छोट्या कपभर दूध घालून, वर कोकोची फोडणी दिली तर होते स्पेचाले किंवा मोरोक्कीनो. याउलट कफ्फेमध्ये विविध प्रकारची लिकर्स घालून बनते ‘कोरेत्तो’. आणि कमी पाणी घालून केलेली अजून तीव्र नोर्माले म्हणजे स्त्रेत्तो.

बार्लीपासून बनवलेल्या कॉफीला म्हणतात कफ्फे द्’ओर्झो. ह्याची चव म्हणजे, थंडी, ताप, खोकला आणि शिवाय पोटही बिघडले आहे, असे ऐकल्यावर पाटणकर वैद्य जो काढा देतील त्याच्याशी मिळतीजुळती असते. हे झाले बेसिक प्रकार. याशिवाय इंडियन करी जशी प्रांतानुसार बदलते, तशाच इटलीमध्ये प्रांतानुसार कॉफी बीन्स आणि बनवण्याच्या पद्धती बदलतात.

मी पहिल्यांदा दिवसाला २ कफ्फे घेत असे. सकाळी कापुचिनो, दुपारी कफ्फे नोर्माले. पण रात्री घुबडाप्रमाणे टक्क जागे रहायची वेळ आल्यावर लक्षात आले की धिस इज नॉट माय कप ऑफ कफ्फे. पण कापुचिनोची चव आवडायची. मग एका मित्राने उपाय सांगितला…डीकॅफ. तेव्हापासून मी ‘कापुचो देका’ घ्यायला लागलो आणि झोप परत आली.

याउलट अनुभव आला तो अमेरिकन स्टारबक्समध्ये. अमेरिकन लोकांनी ज्या गोष्टींची वाट लावली आहे, त्याला कॉफी अपवाद नाही. तिथे कॉफी मागितल्यावर त्याने सढळ हाताने बनवलेल्या कॉफीचा सुपरमग हातात दिला. एक कप कॉफीएवजी, पहेलवानाला देतात तसा पावशेर दुधाचा खुराक पाहून मी सर्द झालो. मग पुढचा पाऊण तास मी मोजलेल्या युरोंशी प्रामाणिक रहात, त्या क्षीरसागराशी झटापट करीत होतो. शेवटी सदुसष्ट बॉल खर्ची घालून अकरा धावा काढल्यावर, सेकंड स्लिपला प्रॅक्टीस कॅच देऊन, फलंदाज जसा मान खाली घालून परततो, तसा तिथून बाहेर पडलो.

कुणाला कुठल्या गोष्टीतून समाधान मिळेल हे सांगणे महाकठीण. उत्तर इटलीकडच्या द्राक्षांपासून बनवलेल्या ‘ब्लड रेड’ कियांती क्लासिकोचा पेला, बरोबर ब्रेडचे तुकडे, जोडीला पूर्ण न शिजवलेला, टोमॅटो सॉस आणि मोझ्झारेल्ला चीज घातलेला पास्ता, ऑलीव्हच्या तेलात तळलेले मीटचे तुकडे (शाकाहारी असाल तर बटाट्याचे काप) आणि शेवटी चविष्ट असे तिरामिसू, अशी जंक्शान मेजवानी झाल्यानंतर एक कप कफ्फे घेतली की इटालियन माणूस देह ठेवायला मोकळा होतो.

Categories
इतर

ब्लॉगलेखन – काही विस्कळीत विचार

ब्लॉग या माध्यमाला माझी आजही पसंती आहे आणि त्याची काही कारणे आहेत. ब्लॉगमुळे तुमची स्वत:ची अशी ओळख निर्माण होते. हल्ली ‘स्क्रोल’सारखी बरीच संकेतस्थळे उपलब्ध आहेत जिथे लेख प्रकशित होऊ शकतो. त्यामुळे तुमची तेवढ्यापुरती प्रसिद्धी होते. पण एक-दोन दिवसात संकेतस्थळावर येणाऱ्या जात-आरक्षण-एनआरआय-हिंदू धर्म-अंधश्रद्धा यावरच्या चर्चा-कविता-गझल-केळाच्या सालाच्या धिरड्याची पाककृती-कविता-चित्रपटांची परीक्षणं-कविता-आधी आलेल्या सर्व कविता आणि गझलांची विडंबनं-आम्हीही विनोदी लिहितो असं दाखविणारे पण एकदाही हसू न येणारे भिजलेल्या माऊच्या पिलापेक्षा जास्त केविलवाणे लेख-इतर वाचनीय लेख या सर्वांच्या भाऊगर्दीत तुमचा अभ्यासपूर्ण लेख कुठे जातो तुम्हालाही पत्ता लागत नाही. एखादा नवीन माणूस संकेतस्थळावर आला तर त्याला तुमचा लेख सापडेल याची शक्यता किती? सापडला तरी दोन मिनिटात त्याचं लक्ष दुसरीकडे जातं.

याउलट ब्लॉग म्हणजे निगुतीने तयार केलेली बाग असते. अर्थात अशी बाग एका आठवड्यात तयार होत नाही, तिच्या मशागतीसाठी वेळ द्यावा लागतो. जेव्हा नवीन कुणी ब्लॉगवर येतो तेव्हा त्याला प्रत्येक कोपऱ्यात तुमच्या बागकामाची साक्ष देणारं काहीतरी सापडतं. तुमचा एक लेख आवडला तर वाचक याने अजून काय लिहिलंय बघूयात असं म्हणून अनेक लेख वाचतो. फारच आवडला तर मित्र-मैत्रिणींनाही सांगतो. पाच वर्षांपूर्वी लिहिलेला लेखही इथे चुटकीसरशी सापडू शकतो. वर्गीकरण केल्यामुळे वाचकाच्या आवडीप्रमाणे हवं ते – संगीतावरचं लेखन किंवा पुस्तकांवरचे लेख – चटकन सापडतं. मुख्य म्हणजे इकडे-तिकडे लक्ष जाईल असं इथे काहीही नसतं. नवीन आलेल्या माणसाला ब्लॉगवर जे विविध लेख उपलब्ध असतात त्यावरून एका भेटीतच ब्लॉग लेखकाचा अंदाज येतो. तुम्ही विनोदी लिहिता की गंभीर, कोणत्या विषयांवर लिहिता हे सगळं पाहून तो ब्लॉगवर परत यायचं का नाही हे ठरवतो.

मराठीत ब्लॉगलेखन म्हणावं तसं रुजलं नाही याचं वाईट वाटतं. मराठीत ब्लॉगलेखनाचा एकुणात प्रवास बघता याचा फार उत्कर्ष होईल असं सध्या तरी वाटत नाही. याचं मुख्य कारण म्हणजे हौशी ब्लॉगर वगळता (त्यांचाही सुरुवातीचा उत्साह असेपर्यंत) वेगवेगळ्या क्षेत्रातील मान्यवर लोक इकडे फिरकलेलेही दिसत नाहीत. (काही अपवाद आहेत पण ते बोटावर मोजण्याइतके.) अमिताभ घोषसारख्या प्रथितयश लेखकाला ब्लॉग लिहिण्यासाठी वेळ मिळतो तर बाकीच्यांना का मिळू नये? कारण काही असो, मराठीतील नट, दिग्दर्शक, गायक, संगीतकार, शास्त्रज्ञ, शासकीय अधिकारी, वकील, व्यावसायिक यापैकी फारच थोडे लोक ब्लॉगकडे वळले आहेत. याचा आणखी एक परिणाम म्हणजे काही तुरळक अपवाद वगळता विशिष्ट विषयाला वाहिलेले ब्लॉग (niche) अस्तित्वातच नाहीत. जोपर्यंत हे बदलत नाही, तोपर्यंत ब्लॉगविश्व मर्यादित राहील असं वाटतं.

आपल्याकडे एकुणातच कशाचीही पर्वा न करता हवं ते करणारी माणसं कमी होत चालली आहेत असं वाटतं. या बाबतीत पाश्चात्त्यांचं आणि विशेषकरून अमरूंचं उदाहरण घेण्यासारखं आहे. व्यक्तिगत स्वातंत्र्य हे मूल्य सर्वात वर असल्यामुळे बरेचसे लोक चाकोरीची, समाजाची पर्वा न करता त्यांच्या आतल्या आवाजाला साथ देऊन जे हवं ते करत असतात. याची कित्येक उदाहरणे इंग्रजी ब्लॉगविश्वात सापडतात. कोणतेही मूल्य द्यावे न लागता रोज उत्तमोत्तम कॉमिक स्ट्रिप देणाऱ्या ‘पीएचडी कॉमिक्स’पासून ‘एक्सकेसीडी‘पर्यंतच्या नव्या दमाच्या कलाकारांची फौजच तयार झाली आहे.

मराठी आणि इंग्रजी ब्लॉगविश्वातील दरी कमी होण्याऐवजी वाढत चालली आहे असं वाटत राहतं. इंग्रजीत हे ब्लॉगर्स ज्या सातत्याने लेखन करत आहेत त्याला कुर्निसात. त्यांच्या सन्मानार्थ वन ऍंंड ओन्ली रजनी .

—-

१. अमेरिकेच्या संयुक्त संस्थानांचे नागरिक.

२. गाणं सुरू होतानाचा कोरसनंतरचा स्वर खुद्द रहमानचा, नंतरच्या ओळी रहमानच्या मुलीच्या – खातिजाच्या आवाजात आहेत. नंतर येतो एसपी – यंदिरा, यंदिरा. पहिल्या कडव्याच्या सुरुवातीला एसपीची एक ओळ उच्च स्वरात, दुसरी खालच्या स्वरात असं चालू राहतं. यानंतर एसपी एक सुरेल लकेर घेतो (३:०३). ही सुरावट संपल्यानंतर दोन ओळी वेगळ्या स्वरात (३:२८), शेवटी हे हे अशी लकेर. मग कोरस ‘पुधिया मानिधा, भूमिक्कवा’. पहिल्या कडव्याचा हा क्रम लक्षात ठेवा. आता दुसऱ्या कडव्यात परत एसपी वरच्या आणि खालच्या स्वरात सुरुवातीच्या ओळी म्हणतो पण नंतर आधीची लकेर येण्याऐवजी पहिल्या कडव्यात शेवटी आल्या होत्या त्याच्या जवळ जाणाऱ्या दोन ओळी येतात (४:५३) आणि मग पहिल्या कडव्याची शेवटची लकेर – मधली अख्खी सुरावट गायब. हे कडवं पूर्णपणे वेगळ्या दिशेने जातं. दोन कडव्यात पूर्वार्ध सारखा, पण उत्तरार्ध पूर्ण वेगळा. इस्कू बोलते एआर.

Categories
इतर

शब्दांच्या पलिकडले

दोन दिवसांपूर्वी शुक्र ग्रहाचं सूर्यावर ‘अधिक्रमण’ होत असल्याच्या बातम्या, फोटू सगळीकडे झळकले. ही घटना आपल्या आयुष्यात परत घडणार नाही कारण परत असा योग २११७ मध्ये येणार आहे. वर्तमानपत्र, फेसबुक, ट्विटर सगळीकडे बातम्यांची लयलूट चालू होती. आणि च्यानेलवाले तर काय पाट बांधून तयारच असतात. सर्वसाधारणपणे अशा घटना किंवा ग्रहणं निर्विवादपणे लोकप्रिय असतात.

ग्रहण पहिल्यांदा बघण्याचा अनुभव निश्चितच रोमांचकारी असतो. लहानपणी खग्रास सूर्यग्रहण पहिल्यांदा पाहिलं होतं ते अजूनही लक्षात आहे. भर दुपारी काही काळ चांदण्या रात्रीचा अनुभव अविस्मरणीय होता. नंतर बरीच ग्रहणं पाहीली (आकाशातली आणि जमिनीवरचीही), तेव्हापासून ग्रहणांचं आकर्षण कमी झालं. आता तर कोणतेही प्रयत्न न करता ग्रहण दिसणार असेल तरच बघतो, त्यासाठी वाट वाकडी करून कुठे जाणं म्हणजे वेळेचा अपव्यय वाटतो. त्यातही सूर्यग्रहण खग्रास असेल तर ते होत असताना मला सूर्यापेक्षा जमिनीवरचा प्रकाशाचा खेळ बघायला अधिक आवडतो. ( हे म्हणजे पी. सी. सरकार स्टेजवर एका माणसाचे दोन तुकडे करण्यात तल्लीन झालेले आहेत, लोक आ वासून बघत आहेत आणि आपलं सगळं लक्ष मात्र त्यांच्या आशिष्टनकडे – असा प्रकार झाला.) ग्रहणांमध्ये खंडग्रास असेल तर सूर्याचा चतकोर तुकडा तोडलेला बघायला फारशी मजा येत नाही. मात्र कंकणाकृती सूर्यग्रहण असेल तर सूर्याची शेवटी जी अंगठी होते (माय प्रेशस!) ती बघायला छान वाटते.

अशा पार्श्वभूमीवर शुक्र सूर्यावरून जाण्याचं फारसं काही वाटलं नाही. लोकांना याचं खूप अप्रूप आहे हे ही दिसलं आणि ही तफावत का याचा शोध घ्यावासा वाटला. काही चित्रं पाहिली, व्हिडो बघितले. तरीबी काय फरक नाय पडला! अधिक्रमणाची जितकी चित्रं पाहिली त्यात मला सूर्य आणि त्याच्या प्रकाशाचे खेळच जास्त भावले. त्यात शुक्र नसता तरी ते तितकेच आवडले असते.

ग्रहणात निदान सूर्य झाकला जातो, इथे आपल्याला जे दिसतं आहे ते म्हणजे सूर्यावरून एक ठिपका जातो आहे. यात नेमकं रोमांचकारी असं काय आहे? हा प्रश्न उत्सुकतेच्या दृष्टिकोनातून विचारला आहे हे लक्षात घ्यावे. म्हणजे कोट्यावधी माणसांना जे भावतं त्याबद्दल आपल्याला काहीच वाटत नाही म्हणजे आपलाच काही ‘केमिकल लोच्या’ तर नाही ना अशी काळजीच्या झालरीने ओथंबलेली, डबडबलेली जिज्ञासा त्यामागे आहे. एक तर हा सगळा प्रकार पूर्णपणे पृथ्वीच्या दृष्टीकोनातून आहे (हाय कोपर्निकस!). तुम्ही आकाशात गेलात आणि अंतराळयान हवं तिथे न्यायची सोय असेल तर वाट्टेल तितक्या वेळा हवी ती ग्रहणं बघू शकाल. का ही घटना आयुष्यात एकदाच बघायला मिळेल असं कळलं तर तिच्याबद्दलचं आकर्षण वाढतं?

या दिशेने विचार करायला लागलं तर आणखी प्रश्न पडतात. कदाचित गोम इथेच आहे, एखाद्या गोष्टीचा प्रमाणाबाहेर विचार केला की असं काहीतरी होत असावं. पहिल्यांदा मोनालिसा बघितली तेव्हाही असंच झालं. जिच्याबद्दल जन्मभर ऐकलं होतं अशी कलाकृती साक्षात समोर पाहिली. अर्थात याआधीच ती इतक्या वेळा, इतक्या ठिकाणी पाहिली होती की तिच्याबद्दल अजिबात नाविन्य राहिलं नव्हतं. बरं, पाहिली ती पण लूव्ह्रच्या संरक्षक साखळीबाहेरून, आठ-दहा फूटांवरून. म्हणजे जवळून तिचे रंग कसे दिसतात हे ही बघता आलं नाही. आणि यात भर म्हणजे आजूबाजूला पर्यटक जमातीच्या लोकांची झुंबड लागलेली (त्यात अर्थात मी ही होतोच). या सगळ्या अनुभवांची बेरीज-वजाबाकी केली तर मोनालिसा बघण्याच्या अनूभूतीमध्ये शिल्लक काय राहिलं? अर्थात याचा अर्थ कुठेच न जाता सगळीकडचे फोटूच बघायचे असा नाही. प्रत्येक ठिकाणच्या प्रत्येक अनुभवाचा ‘अनुभव’ वेगळा असतो. व्हॅटिकन पहिल्यांदा बघताना त्याची भव्यता जशी अंगावर येते तो अनुभव कोणत्याही फोटोमध्ये येणं अशक्य आहे.

म्हणजे हे काही अनुभवांच्या बाबतीतच होतं असं म्हणायला जागा आहे. मोनालिसापेक्षा एक नेहेमीचं उदाहरण घेऊ. कोणताही उन्हाळा आला की हापूस झाल्ल्याशिवाय तो संपत नाही. उन्हाळ्यातला पहिला हापूस खातानाचा अनुभव विशेष असतो. ‘मधुर’ हे विशेषण फक्त आंबा या फळासाठी राखून ठेवावं असं बिल वगैरे पास करायला हरकत नाही. पण रोज सकाळ-संध्याकाळ हापूस खाल्ला तर किती दिवसात त्याचा कंटाळा येईल? बरं, हापूस खायला आपल्याला आवडतं म्हणजे त्यातला नेमका कोणता भाग आवडतो? इथे गाडी चिखलात जाते (काय भौ, निस्ते आंबे खाऊन र्‍हैले? हात धुवा ‘न गाडी ढकलायला या पटकन.) आमरसाचा पहिला घास घेतला की जीभ आणि मेंदू यांचा आर्केष्ट्रा सुरू होतो. खरं तर खायच्या आधीच आपण हापूस खाणार या कल्पनेनेच मेंदू तंबोरा वगैरे लावून तयारीत असतो. खाल्ल्यानंतर थोडा वेळ साखरेच्या हायवेवर आपली गाडी बुंगाट वेगाने जात असते. या सर्वांचा परिणाम म्हणजे खाल्यानंतर काही काळ तृप्ततेची भावना येते. हा सगळा विचार केला तर हा मुख्यत्वे मेंदूचा खेळ आहे हे लक्षात येतं. समजा हापूसऐवजी पायरीचा रस खाल्ला तर? काही लोकांना पायरीही खूप आवडते पण आवडत नसेल तर तो अनुभव येणार नाही. का? कारण मेंदू पूर्वीच्या अनुभवांशी याची तुलना करतो आणि त्यावरून हा अनुभव किती चांगला हे ठरवतो. अर्थात यात वैयक्तिक किंवा समूहाच्या आवडीनिवडींचाही मोठा भाग असतो. काही लोकांना आमरसाबरोबर भात खाल्ल्याशिवाय तृप्त वाटत नाही. इटालियन लोक पूर्ण शिजलेला पास्ता कधीच बनवत नाहीत. त्यांच्या मते खरा पास्ता म्हणजे जो खाताना दातांना किंचित चरचरीत (Al dente) लागतो तो. आणि वाईनच्या बाबतीत तर इतके नियम आहेत की वाईनच्या चवीचं वर्णन करणारे वेगळे शब्दकोष आहेत.

तृप्त करणार्‍या अनुभवाचं सार कशात आहे हा प्रश्न उरलाच. कदाचित याला एकच उत्तर नसावं, प्रत्येकानं आपापली उत्तरं शोधायची. गुरूदेव रवींद्रनाथ टागोर रोज सूर्य उगवताना त्याच्या स्वागताला हजर असायचे. दर दिवशी त्यांना वेगळी पहाट आणि वेगळा सूर्योदय भेटायचा. थोरो आज एका झाडाशी भेट ठरली आहे असं म्हणून मैलोनमैल बर्फ तुडवित जायचा. तसंच कदाचित शुक्राला पाहूनही लोकांना काहीतरी शब्दांच्या पलिकडलं मिळत असावं.

काय मिळतं हे शब्दात सांगणं बहुतेक वेळा शक्य नसतं. शब्दांच्या इतक्या चिंध्या केल्यावरही जे व्यक्त करता आलं नाही ते जपानी कवी मात्सुओ बाशोसारखे काही प्रतिभावंत मोजक्या शब्दांमध्ये सांगून जातात.

Along this road
Goes no one;
This autumn evening.