Author: Raj

आर्यांच्या शोधात

Raj

June 9, 2020

‘आर्यांच्या शोधात’ सारखे आपल्या पूर्वजांचा मागोवा घेणारे पुस्तक वाचल्यावर समाज आणि संस्कृती यांच्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन बदलतो. आपण कळत आणि नकळत ‘मोठ्या चित्राचा’ विचार करायला लागतो. संस्कृतीच्या नावाखाली आपण आज ज्या चालीरीती क्षणाचाही विचार न करता वापरतो, त्यांचा उगम आणि प्रसार कुठे, कधी, कसा झाला हे जाणून घेणे हा एक रोमांचकारी अनुभव ठरतो.

नासदासीन्नोसदासीत्तादानीं नासीद्रजो नो व्योमपरो यत्
किमावरीवः कुहकस्यशर्मन्नंभः किमासीद्गहनं गभीरं
ऋग्वेद, मंडल १०, सूक्त १२९

दूरदर्शन वयात येत असतानाची गोष्ट, जेव्हा मालिका या शब्दाआधी दर्जेदार हे विशेषण नि:संकोचपणे वापरता येऊ शके. त्या काळात दर रविवारी रात्री नऊ वाजता ऋग्वेदातील नासदीय सूक्ताचे हे श्लोक आणि नंतर पं. वसंत देव यांनी केलेला हिंदीतील अनुवाद कानावर पडत असे. ‘भारत एक खोज’ बघताना पहिल्यांदाच शाळेत शिकवला जातो त्यापेक्षा पूर्वीचा आपला इतिहास कसा होता याविषयी उत्सुकता निर्माण झाली. नुकतेच प्रा. मधुकर केशव ढवळीकर यांचे ‘आर्यांच्या शोधात’ हे पुस्तक वाचले आणि हा विषय किती गहन, जटील आणि तरीही रोचक आहे याची जाणीव झाली. प्रा. ढवळीकर यांनी भारतीय पुरातत्व सर्वेक्षण विभाग, नागपूर विद्यापीठ आणि पुण्याच्या डेक्कन कॉलेजमध्ये पुरातत्वशास्त्र विषयात अनेक वर्षे संशोधन केले. यातील काही काळ डेक्कन कॉलेजचे संचालक आणि उपसंचालक म्हणूनही त्यांनी काम पाहिले. नुकताच त्यांचा पद्मश्री पुरस्काराने गौरव करण्यात आला.

भारतात आर्यांचे आगमन कधी, कुठून झाले याबद्दल निरनिराळ्या विद्वानांनी मांडलेली मते, त्यातील त्रुटी, उपलब्ध पुरावे आणि त्यावरून आर्यांचे मूळ उत्तर हिंदू संस्कृतीत असले पाहिजे हा निघणारा निष्कर्ष या सर्वांचा उहापोह ‘आर्यांच्या शोधात’ या पुस्तकात करण्यात आला आहे. पुस्तकाच्या सुरूवातीलाच प्रा. ढवळीकर या संदर्भात लोकमान्य टिळक, हार्वड विद्यापीठाचे मायकेल विट्झेल, केंब्रिज विद्यापीठाचे कोलीन रेनफ्र्यु यांच्यासह २० विद्वानांच्या वेगवेगळ्या मतांचा आढावा घेतात. लो. टिळक वेदांमधील खगोलशास्त्रीय पुराव्यांच्या आधारावर वेदांचा काळ इ. पू. ६००० असा ठरवतात. आर्य उत्तर ध्रुवावरून आले असावेत असे त्यांचे मत आहे तर रेनफ्र्यु यांच्या मते आर्यांचे उगमस्थान तुर्कस्तानात होते. विट्झेल आर्य भारतात दोनदा आले असे मानतात. पण तलगेरींना हे अजिबात मान्य नाही. आर्य भारतातीलच आहेत असे त्यांचे म्हणणे आहे. या मतांमधील प्रचंड वैविध्य पाहिल्यावर ‘ही मानवी इतिहासातील एक कूट समस्या आहे’ या पुस्तकाच्या पहिल्याच वाक्याची सत्यता पटते.

यासारख्या प्रचंड व्याप्तीच्या विषयावर सुलभ पुस्तक लिहीताना त्यातील पुरातत्वशास्त्र, तौलनिक भाषाशास्त्र यासारख्या शाखांमध्ये संशोधन कसे केले जाते याच्या तपशिलात जाणे अशक्यप्राय गोष्ट आहे. त्याऐवजी ओघाने येतील तसे विषय आणि ते समजण्यासाठी लागणारी पुरेशी पार्श्वभूमी यांचा समन्वय पुस्तकात साधलेला दिसून येतो. इतिहासामध्ये संशोधन करताना विविध प्रकारच्या पुराव्यांचा आधार घेतला जातो. भाषाशास्त्रीय पुरावे – विविध भाषांमधील समान शब्दांचा अभ्यास करून त्यांच्या मूळ भाषेविषयी आणि त्यावरून ती भाषा बोलणार्‍या लोकांविषयी अंदाज बांधता येतात. त्या काळच्या वाङमयाचा अभ्यास करून तेव्हाची भौगोलिक परिस्थिती, तेव्हा घडलेल्या महत्वाच्या घटना याविषयी मौलिक माहिती मिळू शकते. मायकेल विट्झेल यांच्या मते ऋग्वेदाचे सातवे मंडल म्हणजे निखळ इतिहास आहे. याखेरीज सर्वात महत्वाचे पुरावे म्हणजे उत्खनन केल्यावर मिळणारे प्राचीन संस्कृतींचे अवशेष. भारतीय इतिहासातील एक चमत्कृतीजन्य विशेष म्हणजे आर्यांच्या संस्कृतीचे वाङमयीन पुरावे भरपूर आहेत मात्र त्यांचे पुरातत्वीय अवशेष अजिबात सापडत नाहीत. याउलट सिंधू संस्कृतीचे अवशेष भरपूर आहेत पण त्याबद्दलचा लिखित पुरावा अद्याप उपलब्ध नाही कारण सिंधू लिपी अजून वाचली गेलेली नाही.

‘ऋग्वेदातील संस्कृती’ या प्रकरणात त्या काळातील आर्यांच्या राहणीमानाबद्दल रोचक माहिती दिली आहे. ऋग्वेदात वर्णन केल्याप्रमाणे आर्यांची वस्ती सप्तसिंधूच्या प्रदेशात होती. सप्तसिंधू म्हणजे पश्चिमेकडे सिंधू आणि पूर्वेकडे सरस्वती यांच्यामधला भूभाग. ऋग्वेदामध्ये सर्वाधिक वर्णन केले आहे अशी प्राचीन सरस्वती नदी म्हणजे आताची कोणती याबद्दल पुन्हा वाद आहेत. तरीही सध्याच्या भारतातील घग्गर आणि पाकीस्तानातील हाक्रा ही सरस्वती आहे असे मानायला पुरावे आहेत. ऋग्वेदकालीन आर्य शेती करत असले तरी त्यांच्या उपजीवीकेचे मुख्य साधन पशुपालन होते. दगडी हत्यारे, मौल्यवान दगडांचे तसेच सोन्याचे मणी, लाकडाची आणि मातीची भांडी यांचा वापर ते करीत असत.

आर्यांच्या वापरातील एका गोष्टीवरून विद्वानांमध्ये परत रण माजले आहे, ती गोष्ट म्हणजे घोडा. यावर सर मॉर्टिमर व्हीलर म्हणतात, “No horse, No Aryans.” ऋग्वेदामध्ये आर्यांचा सर्वात आवडता प्राणी म्हणजे घोडा, मात्र तिथे अश्व याचा अर्थ गाढव असाही होतो. सिंधू संस्कृतीच्या उत्खननामध्ये काही हाडे सापडली ती घोड्याची की गाढवाची यावर बरीच वर्षे खल चालू होता. यावर भारत सरकारने हंगेरीमधील ‘घोडा’ या विषयावरील जगन्मान्य तज्ज्ञ सांडोर बोकोनी यांना पाचारण केले. त्यांनी सर्व हाडे तपासून ती घोड्याची असल्याचा निर्वाळा दिला. पण हार्वर्ड विद्यापीठातील तज्ज्ञ रिचर्ड मिडो यांनी ती हाडे गाढवाची असल्याचे जाहीर केले. घोडा भारतात पहिल्यांदा इ. पू. २००० मध्ये आल्याचे विश्वसनीय पुरावे आहेत.

‘आर्यांचे पुरातत्वीय अवशेष’ या प्रकरणात उपलब्ध पुरातत्वीय पुरावे आणि त्यातून काढता येणारे निष्कर्ष दिले आहेत. भारतात लोखंडाचा वापर इ. पू. १५०० पासून सुरू झाला. ऋग्वेदामध्ये मात्र लोखंडाचा उल्लेख नाही. तिथे येणार्‍या अयस या शब्दाचा अर्थ तांबे असा होतो. हा पुरावा आणि घोड्याचा पुरावा या दोन गोष्टींवरून वेदांचा काळ इ. पू. २०००-१५०० असा निश्चित करता येतो. एकदा काल निश्चित झाला की त्यांच्या वसाहती कुठे होत्या याबद्दल अनुमान बांधता येते. सिंधू संस्कृतीच्या उत्खननामध्ये ज्या वसाहती समोर आल्या आहेत, त्यामध्ये पूर्व सिंधू (इ. पू. ३२५०-२६५०), नागरी सिंधू (इ. पू. २६००-२२००) आणि उत्तर सिंधू (इ. पू. २०००-१४००) या प्रमुख वसाहती आहेत. प्रा. ढवळीकर आर्यांची वस्ती म्हणजे उत्तर सिंधू संस्कृती असे समीकरण मांडतात. याच्या पुष्ट्यर्थ तेव्हाच्या नद्या, पर्यावरण यांची वर्णने तसेच घरे, शेती, स्थापत्य, अवजारे, भांडी, नाणी असे उत्खननात सापडलेले अनेक पुरावे त्यांनी दिले आहेत. ही उत्खनने सिंधू खोरे, मोहेंजोदारो, हरप्पा, कालीबंगन, भगवानपुरा इ. ठिकाणी केली आहेत. हे मत बहुतेक पाश्चात्य विद्वानांना मान्य नाही. सबळ पुरावा असूनही आर्य बाहेरूनच आले याच मताला ते चिकटून आहेत. मात्र यातही अपवाद आहेत. कॅलिफोर्निया विद्यापीठाचे सुप्रसिद्ध मानववंधशास्त्रज्ञ प्रा. केनेथ केनेडी यांनी भारतीय उपखंडात सापडलेया जवळजवळ सर्व मानवी सांगाड्यांचा सखोल अभ्यास केला आहे. त्यांच्या मते गेल्या पाच हजार वर्षांमध्ये भारतीय उपखंडात कोणतेही नवे लोक आले नाहीत.

उत्तर सिंधुकालीन लोक वैदिक आर्य होते असे मानले तर ते कुठून आले या प्रश्नाच्या मुळाशी जाता येते. ‘वैदिक आर्यांचे पूर्वज’ या प्रकरणात याची सखोल चर्चा केली आहे. मेहेरगढ येथील उत्खननावरून असे दिसून येते की ९००० वर्षांपासून ते सुमारे ७००० वर्षांपर्यंत तेथे एकाच प्रकारचे लोक राहत होते. इ. पू. ४५०० च्या सुमारास नव्या लोकांचे आगमन भारतीय उपखंडात झाले. इथून पुढे टोगाओ संस्कृती (इ. पू. ४५००-३८००) सुरू झाली. तेच लोक इ. पू. १७५० म्हणजे उत्तर सिंधू संस्कृतीचा र्‍हास होईपर्यंत राहत होते. या नव्या लोकांची दातांची ठेवण आधीच्या नवाश्मयुगीन लोकांपेक्षा वेगळी होती. त्यांची विशिष्ट प्रकारची दाढेची ठेवण युरोपियन आणि दक्षिण आशियातील काही लोकांमध्ये आढळते. या नवीन लोकांनी बर्‍याच नवीन गोष्टी आपल्याबरोबर आणल्या. या लोकांची भाषा इंडो-आर्यन (संस्कृतसारखी) असावी. यातील काही लोकांनी पूर्वेकडे स्थलांतर केले, त्यातून हाक्रा संस्कृती (इ. पू. ३८००-३२००) उदयास आली. त्यामधून पूर्व, नागरी आणि उत्तर सिंधू अशी वाटचाल झाली. या सांस्कृतिक विकासाचे चित्र आपल्याला आज ऋग्वेदात दिसते.

नागरी सिंधू संस्कृतीच्या काळात राजस्थानमध्ये हवामान अनुकूल होते, १८ इंच पावसामुळे सरस्वती दुथडी भरून वहात होती. परिणामत: नागरी सिंधू संस्कृती बहरली. परंतू इ. पू. २२००-२००० च्या दरम्यान झालेल्या भूकंपांमुळे पर्यावरणात बदल होऊन हवामान दुष्काळी झाले. सिंधू खोरे राहण्यास प्रतिकूल झाल्यावर आर्यांची बर्‍याच प्रमाणात स्थलांतरे झाली. याची चर्चा ‘आर्यांची स्थलांतरे’ या प्रकरणात केली आहे. इ. पू. १८००-१६०० दरम्यान आर्य इराणमध्ये गेले. तेथील नद्यांना त्यांनी आपल्याकडची नावे दिली. हरैवती-सरस्वती, हरोयु-शरोयु. सप्तसिंधूमधून इराणमध्ये जाताना ज्या क्रमाने नद्या लागतात बरोबर त्याच क्रमाने त्यांचे वर्णन अवेस्तामध्ये आहे. आर्य इराणमध्ये गेल्यानंतर त्यातील काही त्याहून पुढे म्हणजे तुर्कस्तान, इजिप्त, इथियोपिया आणि ग्रीसपर्यंत पोचल्याचे पुरावे आहेत.

आर्यांची भारतातही स्थलांतरे झाली. राजस्थानातून सिंधु संस्कृती मध्य प्रदेशात कायथा संस्कृती (इ. पू. २४५०-२०००) या नावाने पसरली. कायथा (जि. उज्जैन) येथे तिचे पहिले अवशेष सापडले म्हणून तिला कायथा संस्कृती हे नाव दिले गेले. याचा विस्तार पुढे महाराष्ट्रात माळवा संस्कृतीच्या (इ. पू. १७००-१४००) रूपाने झाला. ती इ. पू. १४०० मध्ये लयास गेली पण तत्पूर्वी तिच्यामधून निर्माण झालेली जोर्वे संस्कृती (इ. पू. १५००-९००) कोकण किनारपट्टी सोडल्यास सबंध महाराष्ट्रात पसरली होती. इनामगाव (जि. पुणे), दायमाबाद, नेवासे (जि. अहमदनगर) आणि प्रकाश (जि. नंदूरबार) ही या संस्कृतीची महत्वाची ठिकाणे होती. याखेरीज सौराष्ट्र, कच्छ तसेच पूर्वेकडे बिहारमध्ये आर्यांनी स्थलांतरे केल्याची उदाहरणे आहेत. गंगेच्या खोर्‍यातही आर्यांच्या वस्तीच्या खुणा सापडतात.

सुमारे १०,००० वर्षांपूर्वी सुरू झालेल्या या इतिहासाचे वाङमयीन उल्लेख आणि पुरातत्वीय पुरावे यांच्या आधारावर जे चित्र उभे राहते त्याचा सारांश उपसंहार या शेवटच्या प्रकरणात आहे.

आर्यांच्या उगमासारख्या कूट समस्येवर सर्व थरातील लोकांपर्यंत पोचेल असे पुस्तक लिहीणे निश्चितच कठीण काम आहे. ‘आर्यांच्या शोधात’ पुस्तकामध्ये सर्व प्रश्नांची उत्तरे मिळत नाहीत, तेवढा पुस्तकाचा व्यापही नाही. मात्र या प्रश्नाबद्दल उत्सुकता निर्मांण करण्यात पुस्तक नक्कीच यशस्वी ठरते. सुरूवातीच्या प्रकरणांमध्ये काही गोष्टींची पुनरावृत्ती होते. तसेच काही ठिकाणी तारखांचा थोडा गोंधळ होतो. उदा. वर दिलेले प्रा. केनेडी यांचे मत – ‘गेल्या पाच हजार वर्षांमध्ये भारतीय उपखंडात कोणतेही नवीन लोक आले नाहीत’ – इथे इ. पू. ५००० की इ. पू. ३००० हे स्पष्ट होत नाही. या किरकोळ दुरूस्त्या पुढच्या आवृत्त्यांमध्ये करता येऊ शकतील असे वाटते. पुस्तकाच्या शेवटी दिलेली अद्ययावत संदर्भसूची या विषयात खोलात जाऊ इच्छिणाऱ्या वाचकांसाठी नक्कीच उपयोगी ठरावी.

पुस्तक वाचण्याचा अनुभव कसा असेल हे बरेचसे पुस्तक कोणत्या प्रकारचे आहे यावर अवलंबून असते. ललित साहित्य किंवा कविता यांचा आस्वाद घेताना येणारी अनुभूती वेगळी असते. खगोलशास्त्रज्ञ कार्ल सगानच्या ‘कॉसमॉस’ या पुस्तकात व्हॉयेजर अंतराळयानातून घेतलेले पृथ्वीचे चित्र दिले आहे. सूर्यमालेच्या बाहेरून घेतलेल्या या चित्रात सूर्यप्रकाशाच्या झोतात मध्यभागी एक छोटासा निळा बिंदू दिसतो, तीच पृथ्वी. याला इंग्रजीत एक चपखल वाक्प्रचार आहे, ‘लुकिंग ऍट द बिग पिक्चर.’ संस्कृती हा शब्द सामाजिक, नैतिक आणि राजकीय संदर्भांमध्ये ज्या बेधडकपणे वापरला जातो त्याचा परिणाम म्हणून संस्कृतीचा अर्थ एखादी कोणत्याही धक्क्याने सहज तुटणारी नाजूक वस्तू इतकाच होऊन बसला आहे. बहुतेक धार्मिक चालीरीतींचे व्यावसायिकीकरण झाले आहे. वेद, पुराणे यांचा उल्लेख आल्यावर त्यावर भक्तीभावाने विश्वास ठेवणारे धार्मिक किंवा त्यांना कोणतीही किंमत न देणारे विज्ञानवादी अशी दोन परस्परविरोधी टोके प्रामुख्याने दिसतात. पण यातच आपल्या इतिहासाच्या खुणा लपलेल्या आहेत याची जाणीव क्वचितच दिसते. ‘आर्यांच्या शोधात’ सारखे आपल्या पूर्वजांचा मागोवा घेणारे पुस्तक वाचल्यावर समाज आणि संस्कृती यांच्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन बदलतो. आपण कळत आणि नकळत ‘मोठ्या चित्राचा’ विचार करायला लागतो. संस्कृतीच्या नावाखाली आपण आज ज्या चालीरीती क्षणाचाही विचार न करता वापरतो, त्यांचा उगम आणि प्रसार कुठे, कधी, कसा झाला हे जाणून घेणे हा एक रोमांचकारी अनुभव ठरतो.
मर्मबंधातली ठेव ही

Raj

June 9, 2020

इथे प्रश्न पडतो की हे खंदे लोक जर भूतकाळात रमू शकतात तर बिचाऱ्या मराठी माणसानेच काय घोडं मारलं आहे? मुद्दा वेगळा आहे. भूतकाळात रमणे हा गुन्हा नाही, पण रमल्यानंतर तुम्ही त्या अभिव्यक्तीला कोणत्या प्रकारे प्रगट करता हे महत्त्वाचं आहे.

चौदाव्या शतकात इटलीमधल्या फ्लोरेन्स शहरात काही टाळकी एकत्र जमली आणि त्यांनी विचारांचं आदानप्रदान करायला सुरुवात केली. याची परिणिती नंतर रेनेसान्समध्ये झाली. प्रत्येक क्षेत्रामध्ये डोळे दिपवणारी प्रगती झाली आणि यात बरेच टप्पे होते. त्या काळच्या संगीतावर चर्चची घट्ट पकड होती. या काळच्या आधीचं संगीत पाहिलं तर त्यात कुठेही ठेका नसतो कारण संगीतात ठेका आला की त्यावर नाचावंसं वाटतं, नाचलं की कंबर हालणार आणि हे चर्चला मान्य नव्हतं. संगीताचा वापर केवळ देवाच्या आराधनेसाठी केला जावा असं चर्चचं ठाम मत होतं. रेनेसान्सनंतर सोळाव्या ते अठराव्या शतकात बरोक काळ आला. (हे काळ आला वगैरे आपण जे आता म्हणतो ते पश्चातबुद्धीने. त्या काळी कुणीतरी बटण दाबलं आणि नवीन काळ सुरू झाला असं झालं नाही. किंबहुना आपण कोणत्या काळात आहोत हे ही त्या लोकांना माहीत नव्हतं.) कलेचा धर्मासाठी केलेला वापर या काळात उत्कर्षाला पोचला. बाखसारख्या संगीतकारांनी भरीव कामगिरी केली. नंतर अठरावं शतक संपत असताना चर्चची पकड सुटू लागली. याला सर्वात प्रबळ कारण गुटेनबर्गने लावलेला छपाई यंत्राचा शोध. यामुळे ज्ञान एका गटाची मक्तेदारी न राहता सामान्य लोकांपर्यंत पोचायला मदत झाली. दुसरं कारण म्हणजे सोळाव्या शतकात मार्टीन लूथरने प्रोटेस्टंट पंथ स्थापन करून कॅथॉलिक पंथाला आव्हान दिलं होतं. कला चर्चच्या पगड्यातून सुटली आणि कलाकाराच्या व्यक्तिगत अभिव्यक्तीला प्राधान्य आलं. रोमँटिक काळात मोत्झार्ट, बेथोवन, हायडेन यासारख्या संगीतकारांनी आपलं कसब दाखवलं. (इथे बेथोवन साहेबांना नेमक्या कोणत्या काळात टाकायचं याबद्दल मतभेद आहेत कारण कोणतेही नियम न पाळता त्याला हवं तसं संगीत त्याने दिलं.) पुढे रोमँटिकची सद्दी ओसरली, एकोणिसाव्या शतकाच्या शेवटी पॅरिसमध्ये परत एक क्रांती आली. रूढीला झुगारून देत कलाकारांनी बंडखोरी केली. आधुनिक काळाची ही सुरुवात मानली जाते. दुसऱ्या महायुद्धानंतर यातही बरेच फाटे फुटले. आज युरोपात जी कला दिसते तिचा इतिहास असा प्रदीर्घ आहे.

हा परिच्छेद लिहिताना खरं तर लाज वाटते आहे. मानवी इतिहासातील एका सुवर्णकालाला एका प्यारेग्राफमध्ये कोंबायचं याहून दुसरं पाप नसावं. रेनेसान्सला दोन बाजू आहेत. एक सोनेरी, दुसरी काळी. काळ्या बाजूमध्ये हे देश आशिया, अमेरिका आणि आफ्रिका खंडात अमानुष अत्याचार करत होते, तिथून मरेस्तोवर खजिने लुटून आणत होते – हे सुवर्णकालाचं इंधन. या ब्लॉगवर बहुतेक वेळा काळ्या बाजूवर टीका असते पण याचा अर्थ सोनेरी बाजूचं महत्त्व कमी लेखायचा अजिबात नाही. संगीत, स्थापत्यशास्त्र, साहित्य, वेशभूषा अशा अनेक क्षेत्रांमध्ये या काळात जी प्रगती झाली ती डोळे दिपवणारी आहे. आणि म्हणूनच दुसरीकडे कुठे प्रगतीचे काही धुमारे फुटले आणि त्याला रेनेसान्स म्हटलं की कीव येते – अमेरिकन रेनेसान्स किंवा बंगाल रेनेसान्स. गणेशमंडळाची डेकोरेशन आणि बेजिंग ऑलिंपिक सोहळा यांची तुलना केली तर कसं वाटेल तसं काहीसं. कदाचित चंद्रगुप्त मौर्याच्या काळात विविध क्षेत्रात जी भरभराट झाली तिच्याशी तुलना होऊ शकेल पण याचा अभ्यास नसल्याने काही बोलता येत नाही.

नमनालाच हे सुमारे दोन क्विंटल तेल बदाबदा ओतण्याचं कारण विश्राम गुप्ते यांचा लेख. यात गुप्ते म्हणतात, “संतवाङ्मयातून उत्क्रांत होणार्‍या मराठी साहित्याने गेल्या सातशे वर्षांत जो प्रवास केला त्यात क्लासिसिझम, रोमँटिसिझम, मॉडर्निझम आणि पोस्टमॉडर्निझम हे चार प्रमुख टप्पे बघितले.” पहिला प्रश्न, युरोपमध्ये ज्या प्रकारे प्रगती झाली अगदी तश्शीच प्रगती इथे झाली हे सिद्ध करण्याचा अट्टहास का? युरोपमध्ये ही जी अनेक स्थित्यंतरे आली त्याचा परिणाम प्रत्येक क्षेत्रात झाला. रोमच्या प्रत्येक कोपऱ्यावर गतकाळाच्या खुणा दिसतात. आपल्याकडे विविध क्षेत्रांमध्ये असं काहीही झालं नाही. तुकोबांच्या काळात जे धोतर-मुंडासं बांधणं चालू होतं तेच आजही आहे. युरोपियन संगीत चर्चच्या पगड्याखाली होतं, भारतीय संगीताला अशी कोणतीही बंधने नव्हती. एकाच वेळी गणिका गावू शकत होत्या आणि भजनातून देवाची आराधनाही चालू होती. नृत्याला आपल्याकडे अजिबात बंदी नव्हती. ताल-सुरांनी सजलेलं संगीत प्राचीन काळापासून लोकप्रिय होतं. संतवाङ्मय या भक्तिमार्गाने जाणाऱ्या आविष्काराला कुठे बसवणार? दोन्हीकडे देवाची आराधना असली म्हणजे दोन्ही एकच झाले का? देवाच्या आराधनेसाठी साहित्यरचना अनेक ठिकाणी दिसते. हा एकमेव घटक प्रमाण मानून मीराबाई, कबीर या सर्वांना बरोकमध्ये टाकायचं का? की जसे पदार्थविज्ञानाचे नियम सगळीकडे लागू होतात तसेच कलेच्या प्रगतीचेही मूलभूत नियम आहेत? ज्ञानेश्वरी किंवा तुकारामगाथा हे केवळ देवाची आराधना करण्यासाठी रचलेले ग्रंथ नव्हेत. त्यात सखोल असं तत्त्वज्ञान आहे. असं नसतं तर यावर शेकडो पीएचड्या व्हायचं कारण नव्हतं. नंतरच्या काळात साहित्यात स्थित्यंतरं आली हे खरं – नेमाडे, श्याम मनोहर इ. – त्यामुळे मॉडर्निझम आणि पोस्टमॉडर्निझमचा मुद्दा ठीक आहे. पण या संज्ञा अनेक क्षेत्रांमध्ये वापरल्या जातात. काही लोक मॅग्नुस कार्लसनच्या खेळाला ‘पोस्टमॉडर्निस्ट चेस’ म्हणत आहेत. अशी लेबलं लावणं कितपत योग्य आणि त्याहून महत्त्वाचं म्हणजे त्यातून नेमका काय फायदा होतो यावर मतभेद असू शकतील. इथे श्रीराम लागूंचं लमाणमधलं वाक्य आठवलं, “मराठी नाटक पुरते ‘आधुनिक’ व्हायच्या आत एकदम आधुनिकोत्तर कसे झाले?”

सध्या लोकप्रिय असलेला एक विषय म्हणजे मराठी माणसाचं भूतकाळाबद्दलचं प्रेम. दिवाळी अंकांत यावर सडकून (सडेतोड वगैरे) टीका करणे हा लोकप्रिय छंद आहे. भूतकाळात रमण्यावर जितके लेख असतील कदाचित तितकेच टीका करणारेही असावेत. बहुतेक वेळा टीकेमध्ये सत्याचा अंश असतो तसाच इथेही आहे. ऐतिहासिक कादंबऱ्या लोकप्रिय आहेत, लोक बालगंधर्वांपासून ते सैगलपर्यंत आठवणी काढतात आणि त्यामुळे सध्याच्या संगीताकडे दुर्लक्ष करतात वगैरे अनेक मुद्दे आहेत. पण खरंच भूतकाळात रमणे ही केवळ मराठी माणसाची मक्तेदारी आहे का? सध्या सगळीकडे गाजत असलेला ग्रंथ मार्सेल प्रूस्तचा ‘इन सर्च ऑफ लॉस्ट टाइम’. न वाचलेल्या पुस्तकाबद्दल भरभरून बोलण्याची कला अवगत नसल्याने यावर अधिक बोलणे शक्य नाही पण याबद्दल जे वाचलं आहे त्यावरून हा ग्रंथराज पूर्णपणे नॉस्टाल्जियाला वाहिलेला आहे असं मानायला जागा आहे. गुप्ते इतिहासात रमलेल्या मराठी माणसावर टीका करतात. उत्तरआधुनिक साहित्याची कास धरायची असेल तर भूतकाळाचा त्याग करा असा सल्ला ते देतात.

हे वाचलं आणि इतकी मज्जा वाटली म्हणून सांगू. म्हंजे किनई जम्माडी जंमतच बरं का! इथे लहान तोंडी मोठा बाईट घेऊन गुप्तेकाकांना ओरहान पामुक या लेखकाचं नाव सुचवावंसं वाटतं. पामुक उत्तरआधुनिक साहित्याचा एक खंदा पुरस्कर्ता. पण त्याचं साहित्य पाहिलं तर काय दिसतं? तुर्कस्थानामध्ये एके काळी जे वैभव होतं, इस्तंबूल एके काळी ज्या दिमाखात होतं ते सर्व गेल्याची हळहळ ही पामुकच्या साहित्याचा आधारस्तंभ आहे. तुर्कस्थानाचे चित्रकार इंप्रेशनिझ्म आणि क्युबिस्ट मूव्हमेंटच्या आहारी गेल्यामुळे आपली परंपरागत मिनिएचर पेंटींगची कला लयाला गेली ही त्याची ठसठसणारी वेदना आहे. त्याच्या इस्तंबूल पुस्तकात लहानपणच्या आठवणी, त्या काळचं शहर, तिथले चौक, रस्ते, सिनेमा थेटर, हाटेलं या सर्वांच भावुकपणे केलेलं वर्णन आहे. तुर्की भाषेत एक शब्द आहे – Hüzün – याचा अर्थ समजावून सांगणं अवघड आहे. पामुकच्याच शब्दामध्ये “We might call this confused, hazy state melancholy, or perhaps we should call it by its Turkish name, hüzün, which denotes a melancholy that is communal, rather than private.” पामुकच्या मते सर्व इस्तंबूल शहरावर एखादी धुक्याची चादर पसरावी तशी या Hüzün ची छाया आहे. पामुकने हे जे वर्णन केलं आहे ते केवळ लाजबाब आहे.

इथे कदाचित असं म्हणू शकता की एखादा अपवाद असणारच. म्हणून खास गुप्तेकाकांसाठी – पेश-ए-खिदमत है एक्झिबिट नंबर टू. हारुकी मुराकामी. हा सुद्धा उत्तरआधुनिक साहित्याचा सलामीचा फलंदाज. (पामुक-मुराकामी ओपनिंगला म्हणजे सॉलिड स्कोर होणार बघा!च्यामारी या पारंपरिक, बूर्झ्वा टीमला फॉलोऑन नाय दिला तर नाव सांगणार नाही.) याच्या कादंबऱ्यांमध्ये काय दिसतं? सत्तरचं दशक, मध्यम वयाचा नायक, बारमध्ये जाऊन बियर पिता-पिता बीटल्स, जॅझ ऐकणारा, ग्रामोफोन रेकॉर्ड गोळा करणारा, त्या काळातील पुस्तकं वाचणारा. मुराकामीसाठी सत्तरचं दशक एका प्रकारे ‘मर्मबंधातली ठेव’ आहे. परत परत वेगवेगळ्या कथानकांमध्ये तो या आत्मचरित्र म्हणावं अशा नायकाला ठेवतो आणि त्या काळातील स्पंदनं अनुभवतो. पामुकप्रमाणेच या अभिव्यक्तीची जी पातळी आहे ती मंत्रमुग्ध करणारी आहे. लेबल सोडा हो, एकदा अनुभव घेऊन पहा.

इथे प्रश्न पडतो की हे खंदे लोक जर भूतकाळात रमू शकतात तर बिचाऱ्या मराठी माणसानेच काय घोडं मारलं आहे? मुद्दा वेगळा आहे. भूतकाळात रमणे हा गुन्हा नाही, पण रमल्यानंतर तुम्ही त्या अभिव्यक्तीला कोणत्या प्रकारे प्रगट करता हे महत्त्वाचं आहे. उदा. मला मराठी भावगीतांचं फारसं प्रेम नाही. आता एखादा लेखक जर भावगीतांच्या आठवणी काढून लिहायला लागला तर मला त्याचा कंटाळा येतो. पण इथे त्या लेखकाची नॉस्टाल्जियाची भावना पामुक किंवा मुराकामीइतकीच सच्ची आहे, फक्त तिला व्यक्त करण्याच्या पद्धतीमुळे तिच्यावर बंधने येत आहेत. म्हणजे दोष नॉस्टाल्जियाचा नाही, मराठी लेखकांचा आवाका लहान आहे त्याचा आहे. असं व्हायचं कारण काय असावं? एक शक्यता आहे अनुभवविश्वाच्या मर्यादा. परदेशात पिढ्यानपिढ्या राहणारी बहुतेक मंडळी काय करतात? गेल्याबरोबर तिथे मराठी लोकांना शोधतात आणि मग त्याच गप्पा, तीच गाणी, त्याच चर्चा. असे लोक पुणे-३० मध्ये राहीले काय किंवा अंटार्क्टिकावर, फारसा फरक पडत नाही. मराठी माणूस खाण्यापिण्याच्या बाबतीत जे धाडस दाखवतो ते तो इतर कलांच्या बाबतीत का दाखवत नाही हा रोचक प्रश्न आहे. पिझ्झ्यापासून तिरामिसूपर्यंत सगळं खाल्ल्यावरही घरी जाताना प्लेलिस्ट बाबूजी आणि लतादीदींच्या पुढे जात नाही. इथे अर्थातच अपवाद आहेत पण ते तुलनेने बरेच कमी. किती लोक जॅझ, ऑपेरा, हिपहॉप, काबुकी यांना समजून घ्यायचा प्रयत्न करतात?(आणि याहून महत्त्वाचं म्हणजे अनुभव घेतल्यावर त्याबद्दल मराठीत लिहितात. नोंदी ठेवण्याचा कंटाळा असणारं गुणसूत्र नुकतंच मराठी माणसात सापडलं आहे म्हणे.) तिकडे मराठी संस्कृती जपण्यापेक्षा मराठी माणसाने त्या देशातील संस्कृतीचा समरसून अनुभव घेतला तर मराठीला त्याचा फायदा अधिक आहे. महागुरूंचे कार्यक्रम इथे झाले काय आणि तिथे झाले काय, मराठीला त्यामुळे काहीही फरक पडत नाही. आणि आता हे सगळं करण्यासाठी तर परदेशात असायचीही गरज नाही, सगळं घरच्या घरी उपलब्ध आहे. परदेशात संस्कृती जपणे वगैरे प्रकाराला फारसा अर्थ नसतो. पुढच्या पिढीला आजूबाजूची संस्कृती आत्मसात करायला उत्तेजन देणे अधिक योग्य. अल पचिनोचे आईवडील इटालियन पण ते इटालियन संस्कृती जपण्याच्या फंदात पडले नाहीत, पचिनोला इटालियन बोलताही येत नाही. पण ब्रॉक्सची संस्कृती आत्मसात केल्यामुळे त्याचं अनुभवविश्व किती समृद्ध झालं. आणि इटलीमध्ये इटालियन संस्कृतीही जोरात आहे, तिलाही धाड भरलेली नाही.

गुप्तेकाकांचा शेवटचा मुद्दा. इतिहास विसरून जा, वर्तमानकाळात जगा. प्राचीन संस्कृतीशी आपली नाळ तुटलेली आहे, दोन दशकांच्या पलीकडे बघायचं कारण नाही. खरंच? फक्त दोन दशकं म्हणजे १९९०. आयला? गॉडफादर बघणं सोडून द्यायचं? (बादवे, हा वीस वर्षांचा म्याजिक नंबर कुठे मिळाला?) पण त्याआधीचं आवडत असेल तर काय करायचं? आणि आवडतं ह्याला कित्येक पुरावे आहेत. आजही ब्रॉडवेवर शेक्सपियरची नाटकं हाऊसफुल का होतात? होम्सवर आजही चित्रपट, मालिका का निघतात? पियानोचा शोध लागल्यावर बाखने जे हार्प्सिकॉर्ड वापरलं त्याची सद्दी संपली पण आजही बाखचं संगीत टिकून आहे, ते का? लोक आजही हट्टाने हार्प्सिकॉर्ड शिकतात आणि बाख वाजवतात. गुप्तेकाका लेखकाच्या बहुसंपर्काबद्दल बोलतात पण मुराकामी मुलाखती न देण्याबद्दल प्रसिद्ध आहे. कोणताही सोशल मीडिया न वापरता तो एकांतात लेखन करत असतो आणि तरीही त्याची पुस्तकं हातोहात खपतात. बहुसंख्य लोकप्रिय लेखक याच प्रकारात मोडतात.

आजवरच्या इतिहासाने जर काही शिकवलं असेल तर ते हे की कोणतीही विचारसरणी परिपूर्ण नसते. त्यामुळे गुप्तेकाका जेव्हा सर्व रोगांवर रामबाण औषध म्हणून एका ‘इझम’चा पुरस्कार करतात तेव्हा ते पटणे कठीण जाते.
तुमकू बैदा होना क्या?

Raj

April 7, 2020

च्या मारी, डोक्याचं गांगेय साम्राज्य झालंय नुसतं १. काय म्हणालात, गांगेय साम्राज्य म्हणजे काय? अरेरे.. गांगेय साम्राज्य यासारख्या साध्या शब्दाला जर तुमची गाडी अडली तर समाजमनाच्या तात्कालिक आंदोलनांचे अवगाहन, परिशीलन आणि अश्वारोहण तुम्हाला कसे जमणार? मग ती आंदोलने अनवट आहेत की कनवट, वारली आहेत २ की एकारली हे कळणे तर दूरच राहीले. बोले तो तुम्हारे…

च्या मारी, डोक्याचं गांगेय साम्राज्य झालंय नुसतं ^१. काय म्हणालात, गांगेय साम्राज्य म्हणजे काय? अरेरे.. गांगेय साम्राज्य यासारख्या साध्या शब्दाला जर तुमची गाडी अडली तर समाजमनाच्या तात्कालिक आंदोलनांचे अवगाहन, परिशीलन आणि अश्वारोहण तुम्हाला कसे जमणार? मग ती आंदोलने अनवट आहेत की कनवट, वारली आहेत ^२ की एकारली हे कळणे तर दूरच राहीले.

बोले तो तुम्हारे बेसिक फंडेमें लोचा है. हमारे खाला के चचेरे फूफाका दिमाग बी ऐसाईच था. सुबा सुबा नाश्ते के टैम पेच झिकझिक शुरू.
रोज सुबा मेरे खाला के फूफा पेपर पढते थे, तबीच मेरे खाला की फूफी उनको पूछती थी,

“तुमकू खारी होना क्या?”
“नको.”
“तुमकू चाय-रोटी होना क्या?”
“नको.”
“तुमकू बैदा होना क्या?”
“नको.”
“मेरा कलेजा देती भूनके, होना क्या? क्या बई, खालूजान इकबाल का रिश्ता लेके आए थे, हां बोलती तो आज दुबई में होती. लेकिन जमीला ने उसी टैम पे मेरेकू ‘लव ष्टोरि’ दिखाई और मै बोली नई, मेरेकू ये रिश्ता नै होना. “
“नको.”

‘शैतानी दरवाजा’ या चित्रपटात एक हृद्य प्रसंग आहे. एका स्मशानात एका बाईचं भूत फिरतं आहे. भुतांसाठी झाडाला उलटे लटकणे किंवा कुणी दिसल्यास खदाखदा हसणे यापलिकडे ‘रिक्रिएशनल फसिलिटीज’ नसतात त्यामुळे रात्री नुसतं फिरून फिरून तिला/त्याला ^३ कंटाळा येतो. जगायचा कंटाळा आला म्हणून तिने/त्याने जीव दिलेला असतो ^४. नंतरही कंटाळा आल्यावर काय करायचं इतका पुढचा विचार करण्याइतकी दूरदृष्टी तिला/त्याला नसते. कंटाळवाणा भूतकाळ असल्यावर भुतालाही त्या भूतकाळाचा कंटाळा येणारच, पण त्या गेलेल्या काळाचे भूत या भुतापुढे सदैव उभे असते. अचानक काही कवट्यांच्या खाली तिला/त्याला एक ओळखीची कवटी दिसते, हिंजवडे मास्तरांची. हिंजवडे मास्तर उत्क्रांती शिकवायचे. सर्व्हायव्हल, सिलेक्शन ^५. ती/ते भूतकाळाच्या आठवणींमध्ये रमून जाते…

——–

तळटीपा

१. प्रेरणा [अ] : Once I had multiple personalities, but now all of us are doing well.

२. वारली गाव किंवा अनंतात विलीन होणे [ब] किंवा ब्रूस लीचा चुलतभाऊ वार ली. साहित्य जितके संदिग्ध तितके ते थोर असा दंडक असल्याने आम्ही आमच्या साहित्याच्या प्रत्येक कानाकोपर्‍यामध्ये संदिग्धता ठाकून-ठोकून भरली आहे. तरीही कुणाला काही अर्थबोध झाल्यास त्याला लेखक जबाबदार नाही. ग्राहकांचा संतोष [क] हेच आमचे ध्येय. अधिक माहीतीसाठी पहा आमची ‘कमिंग जावई’ कादंबरी – दामाजीची जागृती.

३. बाईच्या भुतालाही समान हक्क मिळू नयेत याला काय म्हणावे? तिला – भूत झालेल्या बाईला की त्याला – बाईच्या भुताला? मृत्यूनंतरच्या आयुष्यामधील व्याकरणाच्या अडचणी अजूनही सोडवल्या गेलेल्या नाहीत ही शरमेची बाब आहे. गेल्या दोनशे वर्षांमध्ये दिवंगत झालेल्या भाषातज्ज्ञांनी या बाबतीत कामचुकारपणा केलेला आहे हे उघड आहे. संबंधित अधिकारी इकडे लक्ष देतील काय? या प्रश्नात लक्ष घालण्यासाठी गरज पडल्यास भाषातज्ज्ञांची कुमक पाठवावी काय या प्रश्नावरही गंभीर विचार होण्याची आवश्यकता आहे.

४. तिने/त्याने जीव दिलेला असतो – भूत झालेल्या बाईने जिवंत असताना जीव दिलेला असतो असे म्हटले तर एक वेळ ठीकै पण बाईच्या भुताने जीव दिलेला असतो म्हणजे काय? भूत जीव कसे देणार? पण बाई जिवंत असते तेव्हा भूत नसते म्हणजे एका अर्थी बाई जिवंत असताना भूत मेलेले असते. म्हणजे त्याने जीव दिलेला असतो असे म्हणता येईल का? तसे असले तर आत्ता आपल्या सगळ्यांच्या भुतांनी जीव दिलेले आहेत असे म्हणता येईल का? इथे अर्थातच भुताचा जन्म होतो का आणि झाला तर कधी होतो हा कळीचा मुद्दा आहे. भुताचे सगळे उलटे त्यामुळे त्याचे मरण आधी आणि जन्म नंतर असे तार्किक दृष्टीने मानायला हरकत नसावी.

——–

तळतळटीपा

अ. तळतळटीप क पहावी.

ब. विलीन होणे याची एक फोड ‘विली न होणे’ अशीही करता येते. सोळाव्या शतकात टोपीकरांच्या देशात ग्रीक नाटकांवरून कॉपीपेष्ट करून इंग्रजी नाटके लिहीणारा विलियम उर्फ विली नावाचा नाटककार होऊन गेला. त्याच्या सन्मानार्थ आजही इंग्लंडात ‘न झाला असा विली न होणे’ ही म्हण लोकप्रिय आहे. थोर्थोर लेखकांचे आणि साहित्याचे संदर्भ/निर्देश/अप्रत्यक्ष उल्लेख दिल्यावर साहित्याचे मूल्य आणखी वाढते असाही एक दंडक आहे.

क. संतोष ही भावना (मुलगी की इमोसन? त. २. प. ) की संतोष ग्राहक नावाचा मुलगा? आमी नै सांगणार जा! तळटीप २ पहा गडे!

ड. देव अभिनेता की कुणालाही हार जात नाही असा परमेश्वर? प्रश्न, प्रश्न, प्रश्न – साहित्यात नुसते प्रश्न आले पाहिजेत, उत्तरे शोधायला रिकामटेकडे वाचक आहेत की. आणखी एक दंडक. थोर्थोर साहित्याचे इतके दंडक पाळता पाळता आम्ही जणू दंडकारण्यातच वास्तव्य करत आहोत असा कधीकधी आम्हाला भास होतो.
——–

वि. सू. : या सर्वांतून काही अर्थबोध झाल्यास लेखकाची सहानूभूती स्वीकारावी.

Author: Raj

आर्यांच्या शोधात

मर्मबंधातली ठेव ही

तुमकू बैदा होना क्या?