Author: Raj

  • २०२४ बुद्धिबळ ऑलिंपियाडमध्ये भारताला दुहेरी सुवर्णपदक​

    २०२४ बुद्धिबळ ऑलिंपियाडमध्ये भारताला दुहेरी सुवर्णपदक​

    भारतातील बुद्धिबळाचा हा सुवर्णकाळ आहे.

    भारतासाठी हा जादुई काळ वाटतो.

    जीएम विशी आनंद, पाच वेळा जागतिक बुद्धिबळ विश्वविजेते

    भारत ही बुद्धिबळातील नवी महासत्ता आहे.

    जीएम हिकारु नाकामुरा, पाच वेळा यूएस बुद्धिबळ विजेते

    बुद्धिबळ ऑलिम्पियाड ही स्पर्धा दर दोन वर्षांनी आयोजित केली जाते आणि खालच्या दर्जाच्या खेळाडूंना अव्वल खेळाडूंशी त्यांचे कौशल्य जुळविण्याची ही एक चांगली संधी आहे. यंदाची बुद्धिबळ ऑलिम्पियाड हंगेरीतील बुडापेस्ट येथे पार पडली. खुल्या गटात १८८ संघ तर महिला गटात १६९ संघ सहभागी झाले होते. वरील चित्र एसवायएमए स्पोर्ट्स अँड कॉन्फरन्स सेंटर दर्शविते जिथे हा कार्यक्रम आयोजित करण्यात आला होता. २०२३ मध्ये युरोपियन ब्लिट्झ चॅम्पियनशिपमधील सर्वोत्कृष्ट महिला खेळाडू ठरलेल्या युनायटेड किंग्डमच्या बोधना शिवानंदन सारख्या ९ वर्षांच्या खेळाडूंनी स्पर्धेत भाग घेतला होता.

    यावर्षी टीम इंडियाकडे खुल्या आणि महिला अशा दोन्ही विभागात अतिशय​ मजबूत संघ होता. श्रीनाथ नारायणन यांच्या नेतृत्वाखालील इंडिया ओपन संघात जीएम गुकेश डोम्माराजू, जीएम प्रज्ञानंद रमेशबाबू, जीएम अर्जुन एरिगायसी, जीएम विदित गुजराथी आणि जीएम हरिकृष्ण पेंटाला यांचा समावेश होता. संघाचे सरासरी रेटिंग २७५५ होते, जे अमेरिकेच्या अव्वल मानांकित खेळाडूपेक्षा केवळ तीन गुणांनी कमी होते.

    भारतीय महिला संघाचे नेतृत्व जीएम अभिजीत कुंटे यांनी केले आणि त्यात जीएम हरिका द्रोणावल्ली, जीएम वैशाली रमेशबाबू, आयएम दिव्या देशमुख, आयएम वंतिका अग्रवाल आणि आयएम तानिया सचदेव यांचा समावेश होता. २४६७ च्या सरासरी रेटिंगसह भारतीय महिला संघ स्पर्धेत अव्वल मानांकित होता.

    भारताने दोन्ही विभागात सुवर्णपदक पटकावले, ही एक उत्कृष्ट कामगिरी आहे. खुल्या संघाने २२ पैकी २१ गुण मिळवले. बुद्धिबळ ऑलिम्पियाडच्या इतिहासातील कोणत्याही संघाची ही सर्वोत्तम कामगिरी आहे. पोलंडविरुद्ध महिला संघाला एक धक्का बसला असला तरी पूर्वीपेक्षा दमदार पुनरागमन करत विजेतेपद पटकावले. याशिवाय खुल्या आणि महिला स्पर्धेत सर्वोत्तम संयुक्त कामगिरीसाठी देण्यात येणारी नोना गप्रिंदाश्विली करंडकही भारताने जिंकली. माजी महिला जागतिक बुद्धिबळ चॅम्पियन नोना गप्रिंदाश्विली यांच्या नावावर ही ट्रॉफी ठेवण्यात आली आहे, ज्या ग्रँडमास्टरची फिडे पदवी मिळवणाऱ्या पहिल्या महिला होत्या.

    आपल्या देशासाठी सर्व काही देण्याची तयारी हवी.

    आयएम दिव्या देशमुख

    महिला गटात अव्वल मानांकित जीएम कोनेरु हम्पी यांच्या अनुपस्थितीमुळे हरिकाला पहिल्या बोर्डवर​ जबाबदारी पार पाडावी लागली. संघात सर्वाधिक ऑलिम्पियाड खेळल्यामुळे तिच्या अनुभवाचा खूप फायदा झाला. दुसऱ्या क्रमांकावर वैशालीने अनेक महत्त्वाच्या सामन्यांमध्ये काळ्या रंगांचे मोहरे घेऊन​ खेळ केला आणि प्रतिस्पर्धी संघाला रोखण्यात​ महत्त्वाची भूमिका बजावली.

    हम्पीच्या अनुपस्थितीचा अर्थ तानियाला शेवटच्या क्षणी बोलावावे लागले. समालोचक आणि ब्रोडकास्टर असलेली तानिया ऑलिम्पिकदरम्यान कॉमेंट्री करत होती आणि तयारीसाठी तिला वेळ नव्हता. जेव्हा संघाला त्याची सर्वात जास्त गरज होती तेव्हा तिने पाच सामन्यांत ३.५ गुण मिळवले.

    आयएम दिव्या देशमुखने ११ सामन्यांत ९.५ गुण मिळवत बोर्ड तीनसाठी वैयक्तिक सुवर्णपदक पटकावले. दिव्याने २५०० रेटिंगचा टप्पाही ओलांडला, जो तिच्या कारकिर्दीतील मैलाचा दगड आहे. दिव्या आता मुलींच्या गटात जागतिक क्रमवारीत अव्वल स्थानी आहे. चौथ्या क्रमांकावर आयएम वंतिका अग्रवालने ९ सामन्यांत ७.५ गुण मिळवत चौथ्या क्रमांकासाठी वैयक्तिक सुवर्णपदक पटकावले. टीम यूएसएविरुद्धच्या सामन्यात सामना ड्रॉ करण्यासाठी आणि टीम इंडियाच्या आशा जिवंत ठेवण्यासाठी वंतिकाला विजय मिळवावा लागला होता. तिने दिवस वाचवण्यासाठी जीएम इरिना क्रशला पराभूत केले.

    आठव्या फेरीत यूएसए संघाशी २-२ अशी बरोबरी साधल्यानंतर संघाने दमदार पुनरागमन करत चीनला २.५-१.५ आणि अझरबैजानला ३.५-०.५ असे पराभूत केले.

    ही मुले यंत्रासारखी आहेत. त्यांच्याविरोधात काहीही चालत नाही.

    आयएम मिओड्राग पेरुनोविच, कर्णधार, टीम सर्बिया, इंडिया ओपन संघाबद्दल​.

    महाभारतात भीम आणि अर्जुन हे दोन भाऊ महान योद्धे होते. त्यांची एकत्रित ताकद इतकी होती की त्यांना अनेकदा भीमार्जुन​ म्हणून संबोधले जायचे. इंडिया ओपन संघात टॉप बोर्डवर गुकेश आणि बोर्ड​ तीन वर अर्जुन हे दोन खेळाडू एखाद्या वादळासारखे विरुद्ध संघातून धावत होते. इंडिया ओपन संघाला केवळ एक सामना गमवावा लागला.

    बर्‍याच संघांमध्ये तगडे खेळाडू असतात परंतु एका संघातील दोन बलाढ्य खेळाडूंनी एकाच वेळी अशी अभूतपूर्व कामगिरी करणे अत्यंत असामान्य आहे. गुकेशने १० सामन्यांत ३०५६ रेटिंग मिळवत​ ९ गुणांची कमाई केली. तिसऱ्या क्रमांकावर अर्जुनने ११ सामन्यांत १० गुण मिळवले आणि २९६८ ची रेटिंग कामगिरी केली. दोघांनीही वैयक्तिक सुवर्णपदक पटकावले. अर्जुन २७९७.२ रेटिंगसह जागतिक क्रमवारीत तिसऱ्या स्थानावर आहे, तर गुकेश २७९४.१ रेटिंगसह पाचव्या स्थानावर आहे. 🙏

    गुकेश आणि जीएम वेई यी यांच्यातील सामना दीर्घकाळ स्मरणात राहील. सामना निश्चित बरोबरीच्या दिशेने जात होता परंतु गुकेशने जोर कायम ठेवला आणि अखेर त्याचे विजयात रूपांतर करण्यात यश मिळवले. गुकेशने घड्याळात एक मिनिट असताना ज्या प्रकारे ७६.एचजी ♘४ ही अचूक खेळी केली, त्यावरून त्याच्या खेळावरील प्रभुत्वाची साक्ष मिळते. या विजयासह भारताने चीनला पराभूत केले.

    विदित गुजराथीने चौथ्या बोर्डवर​ उल्लेखनीय कामगिरी करत १० सामन्यांत ७.५ गुण मिळवले. विदितने ग्रँडमास्टर बेंजामिन ग्लेनडोराविरुद्ध मिळवलेला विजय अभूतपूर्व होता आणि या विजयामुळे भारताने हंगेरीवर ३-१ असा निर्णायक विजय मिळवला. आणि बोर्ड दोनवर वेस्ले सोविरुद्धचा एक सामना वगळता कोणीही प्रागच्या बचावफळीला मागे टाकू शकले नाही. (प्रागचा जीएम पीटर लेकोविरुद्धचा सामना इतका गुंतागुंतीचा होता की फक्त बोर्डाकडे पाहून तुमचे भंजाळून जाईल​.) केवळ तीन सामने खेळण्याची संधी मिळाली असली तरी हरीने २.५ गुणांची कमाई केली. यामुळेच इंडिया ओपन चा संघ इतका बलाढ्य झाला. या संघात कुठेही कमकुवतपणा नव्हता. “या संघाला रोखण्यासाठी आपल्याला काय करावं लागेल?” असा प्रश्न विरोधी संघाचे खेळाडू आणि कर्णधार अनेकदा विचारत असणार​.

    पहिल्या बोर्डवर गुकेश आणि दुसऱ्यावर प्राग आणि तिसऱ्या आणि चौथ्या बोर्डवर अर्जुन आणि विदित यांना खेळवण्याची कॅप्टन श्रीनाथची रणनीती अचूक ठरली.

    महाराष्ट्रासाठी विशेष अभिमानाची बाब म्हणजे या दोन संघात दोन खेळाडू आणि एक कर्णधार महाराष्ट्राचे आहेत​. दिव्या नागपुरची आहे, विदित नाशिकचा. आणि महिला संघाचे कर्णधार अभिजित कुंटे पुण्याचे आहेत​.

    इंडिया ओपन संघाची सर्वात उल्लेखनीय बाब म्हणजे खेळाडूंचा स्वभाव. समालोचकांनी अनेकदा नमूद केल्याप्रमाणे, भारतीय खेळाडूंनी नेहमीच आपल्या भावनांवर नियंत्रण ठेवले आणि ते शेवटपर्यंत लक्ष केंद्रित करण्यास सक्षम होते, ज्यामुळे खेळाच्या महत्त्वपूर्ण क्षणांमध्ये मोठा फरक पडला. गुकेश, अर्जुन आणि विदित यांनी विविध मुलाखतींमध्ये सांगितले आहे की, योग आणि ध्यान केल्यामुळे त्यांना समतोल साधण्यास मदत झाली.

    शिवाय​ संघाचे खेळाडू एकमेकांना चांगले ओळखत होते. त्यातील काही जण एकत्र मोठे झाले आणि नंतर त्यांनी एकत्र स्पर्धांमध्ये भाग घेतला. विदित आणि श्रीनाथ एकत्र खेळले आहेत, तसेच गुकेश, प्राग, हरी आणि अर्जुन देखील खेळले आहेत. त्यामुळे इंडिया ओपन संघ जेव्हा भारतासाठी खेळण्यासाठी एकत्र आला तेव्हा त्यांच्यात मैत्रीची भावना आधीपासूनच होती.

    विशी आनंद यांनी ग्रँडमास्टर हा किताब पटकावला आणि तेव्हापासून भारतात बुद्धिबळ लोकप्रिय व्हायला सुरवात झाली. भारतीय बुद्धिबळाच्या इतिहासातील हा एक महत्त्वाचा क्षण होता. जसजशी आनंद यांनी स्पर्धा जिंकण्यास सुरुवात केली, तसतसे भारतीयांना या खेळात रस वाटू लागला. जेव्हा आनंद विश्वविजेते झाले आणि नंतर चार वेळा त्यांनी हे विजेतेपद यशस्वीपणे राखले, तेव्हा अनुकरण करण्यासाठी एक उत्तम मॉडेल असलेल्या सर्व तरुण आणि महत्त्वाकांक्षी बुद्धिबळपटूंसाठी ही मोठी प्रेरणा होती.

    वेस्टब्रिज आनंद बुद्धिबळ अकादमीने (वाका) निहाल सरीन, प्राग, गुकेश, अर्जुन, वंतिका आणि वैशाली सारख्या युवा आणि उदयोन्मुख खेळाडूंना मदत केली. या खेळाडूंना शिष्यवृत्ती देण्यात आली आणि त्यांना विशी यांनी वैयक्तिक मार्गदर्शन केले. एवढ्या लवकर एवढ्या अभूतपूर्व निकालाची अपेक्षा खुद्द विशीसह कुणालाही नव्हती. गेली अनेक दशके विशी आनंद यांच्या अमूल्य योगदानाची परिणती आज भारतीय बुद्धिबळ स्पर्धेत झाली आहे.

    मी भारतीय बुद्धिबळाच्या खूप चांगल्या आणि उज्ज्वल भविष्यासाठी उत्सुक आहे.

    जीएम अभिजीत कुंटे, कर्णधार, भारतीय महिला संघ

    अखेर भारताची वेळ आली.

    जीएम हरिका द्रोणावल्ली

    स्ट्रीमिंगच्या दिवसांपूर्वी बुद्धिबळ प्रेमी ऑनलाइन बोर्ड पाहत असत आणि तज्ञ सोशल मीडियावर या खेळाबद्दल भाष्य करत असत. वेगवान कनेक्शन आणि स्ट्रीमिंगमुळे बुद्धिबळ खेळाचे प्रसारण अधिक सोपे झाले आहे. बुद्धिबळ प्रेमींसाठी बुद्धिबळ स्पर्धा पाहण्यासाठी युट्युब हे एक प्रमुख केंद्र म्हणून उदयास आले आहे. सिंगापूरमध्ये डिंग लिरेन आणि डी. गुकेश यांच्यात होणाऱ्या आगामी जागतिक बुद्धिबळ अजिंक्यपद सामन्याचे टायटल स्पॉन्सरही गुगल आहे. विविध आंतरराष्ट्रीय बुद्धिबळ स्पर्धांचे प्रायोजकत्व आणि बुद्धिबळ हा खेळ लोकप्रिय होण्यास मदत करणाऱ्या टाटा स्टील आणि टेक महिंद्रा यांचाही सन्माननीय उल्लेख करावा लागेल​.

    बुद्धिबळ ऑलिम्पियाडसाठी फिडेच्या अधिकृत यूट्यूब चॅनेलवर जीएम पीटर स्विडलर, जीएम क्रिस्टियन किरिला आणि डब्ल्यूजीएम अनास्तासिया कार्लोविच यांनी उत्तम समालोचन केले. पीटरच्या कॉमेंट्रीचा मी खूप मोठा पंखा आहे. सर्वोच्च स्तरावर​ बुद्धिबळ अनेक वर्षे बुद्धिबळ खेळल्यानंतर, त्याच्याकडे अनुभव, किस्से आणि बुद्धिबळाचा इतिहास सामायिक करण्यासाठी भरपूर आहे ज्यामुळे बोर्डवर काहीही घडत नसताना समालोचन मनोरंजक बनते. पीटर प्रागला कोचिंग देखील देत आहे आणि क्रिकेटचा मोठा चाहता आहे. आतली बातमी अशी की प्राग पीटरला चेन्नई सुपर किंग्जचा (सीएसके) पंखा बनवण्याचा प्रयत्न करत आहे. 😀

    भारतात बुद्धिबळ पूर्वीपेक्षा अधिक लोकप्रिय आहे. भारतातील बुद्धिबळाचा हा सुवर्णकाळ आहे. चेसबेस इंडिया हे भारतातील सर्वात लोकप्रिय यूट्यूब बुद्धिबळ चॅनेल आहे. आयएम सागर शहा आणि डब्ल्यूआयएम अमृता मोकल यांनी स्थापन केलेल्या या संस्थेने बुद्धिबळ ऑलिम्पियाडचे सखोल कव्हरेज, खेळाडूंच्या मुलाखती आणि विश्लेषण केले. या ठिकाणी त्यांचे स्वतंत्र मीडिया बूथ होते जेथे भारतीय खेळाडू बर् याचदा भेट द्यायचे आणि तणावपुर्ण सामने खेळून आल्यावर गप्पागोष्टी करायचे.

    मी हे लिहीत असताना भारतीय क्रिकेट संघाने बांगलादेशविरुद्धचा पहिला कसोटी सामना एक दिवस शिल्लक असताना २८० धावांनी जिंकला आहे. बांगलादेशचा संघ पाकिस्तानला २-० ने पराभूत करून उत्तम फॉर्मात होता. अश्विन भाई जबरदस्त फॉर्ममध्ये होता आणि त्याने शतक झळकावले आणि घरच्या प्रेक्षकांसमोर पाच गडी बाद केले. चेपॉकमध्ये जिंकणे नेहमीच विशेष असते. अप्रतिम कामगिरी, टीम इंडिया!

    भारतीय संघ जिंकत असलेला पाहणे याहून चांगली गोष्ट नाही. 😎


    जीएम हिकारु यांचे उद्गार त्यांच्या पॉडकास्ट @gmhikaru मधील आहेत. जीएम क्रिस्टियन किरिला यांनी फिडे समालोचनादरम्यान आयएम मिओड्राग पेरुनोविच यांच्या उद्गाराचा उल्लेख केला. उर्वरित उद्गार खेळाडूंच्या फिडे मुलाखतीतील आहेत.

  • छंद फोटोग्राफीचा

    कॅमेरा कितीही आधुनिक असला तरीही ‘फ्रेम’ कोणती ठेवायची, ‘फ्रेम’मध्ये काय ठेवायचं, काय गाळायचं, फोटोच्या मध्ये काय असेल किंवा १/३ अंतरावर काय असेल हे सगळे निर्णय फोटोग्राफरला करावे लागतात. आणि इथेच उस्ताद मंडळी त्यांचं कौशल्य दाखवतात.

    Bologna
    City of Bologna

    What is the secret to the art of photography? It’s experimenting, experimenting, and endless experimenting.

    Fan Ho

    कुठेतरी वाचल्याचं आठवतं, लहानपणी ज्या गोष्टींकडे तुमचा नैसर्गिक ओढा असतो, त्या गोष्टी मोठेपणी तुमच्या ‘ट्रू प्याशन’ असतात​. (आता प्याशनला नेमका मराठी शब्द सापडत नाहिये पण थोडक्यात सांगायचं तर ज्या गोष्टी करताना तुम्हाला इतका आनंद होतो की यातून पैसे मिळावेत ही अपेक्षाही नसते.) हे किती लोकांच्या बाबतीत खरं आहे कल्पना नाही पण माझ्या बाबतीत तरी १०० % खरं आहे. लहानपणी पहिल्यांदा टाइपरायटर बघितला तेव्हा लगेच त्यात कागद टाकला आणि टंकायला सुरुवात केली. अर्धा पानभर एका सुमार कथेची सुरूवात होती, एक माणूस अंधाऱया रात्रीत चालत जातो आहे, पाऊस कोसळतो आहे वगैरे वगैरे. कथा सुमार होती यात काही नवल नाही. नवल ह्याचं वाटतं की आपलं नाव टाइप करायचं सोडून हे भलतं-सलतं टाइप करायची बुद्धी कुठून झाली?

    हातात कॅमेरा आला तेव्हा फारसा प्रयास न करता हाताळताही येऊ लागला. पुढे जाण्याआधी या शतकात जन्मलेल्या तरुणाईसाठी दोन शब्द​. ऐंशीच्या दशकात कॅमेरा म्हणजे एक अभूतपूर्व चीज होती. एकतर तो कमी लोकांकडे असायचा आणि ज्यांच्याकडे असायचा ते त्याला जिवापाड जपायचे. कॅमेरा वापरण्याचे प्रसंगही साधे नसायचे – वाढदिवस​, काश्मिर किंवा कन्याकुमारीची ट्रिप वगैरे. लग्नासारखा मोठा प्रसंग असेल तर त्यावेळी व्यावसायिक फोटोग्राफरला बोलावलं जायचं. मग तो भला मोठ्ठा कॅमेरा घेऊन यायचा आणि ढीगभर फोटो काढायचा. ते अल्बममध्ये ठेवून वर्षानुवर्ष बघितले जायचे. काहीवेळा फोटोग्राफरचा नैसर्गिक ओढा, झरा किंवा धबधबा लग्नाला नटून-सजून आलेल्या म्हैलावर्गाकडे जास्त असायचा.

    रोजच्या जेवणाचे फोटु काढायचे ही कल्पना “पास्ता-पिझ्झा” इतकीच अतर्क्य होती. (हे वाक्य वाचल्यावर नियती खदाखदा हसली कारण भारतीय डॉमिनोज पिझ्झामध्ये “मोरोक्कन स्पाइस पास्ता पिझ्झा” नावाचा अनाकलनीय प्रकार विकला जातोय आणि लोक प्रेमाने त्याचे फोटूही काढत असणार​.) जर तुमच्याकडे जुन्या फोटोंचा अल्बम असेल तर त्यात फक्त खाद्यपदार्थांचे फोटो सापडतात का बघा. कॅमेऱ्यात जो रोल असायचा त्यातून छत्तीसएक फोटो निघायचे. त्यातले एक-दोन वाया जायचे कारण रोल भरताना थोडीशी फिल्म एक्सपोज व्हायची. फोटोग्राफीतील तज्ज्ञ मंडळी हा उद्योग ‘डार्करूम’मध्ये करायची म्हणजे ते दोन फोटोसुद्धा वाया जायचे नाहीत.

    तर अशी सगळी मागची ब्याकग्राऊंड असताना फुल्ल लोडेड कॅमेरा हातात आल्यावर माझा आनंद तो काय वर्णावा! तासभर बागेत भटकूनही निर्णय होईना की फोटो कसला काढावा. शेवटी एक फुलपाखरू दिसलं आणि मी आयुष्यातला पहिला फोटो काढला.

    butterfly

    कॅमेऱ्याशी ओळख झाल्यावर माझा चित्रपट बघायचा दृष्टिकोनही बदलला. दिग्दर्शक नावाचा कुणीतरी असतो, त्याच्या जोडीला एक सिनेमॅटोग्राफरही असतो याचं ज्ञान झालं आणि मग हे दोघे काय करत आहेत ते लक्षपूर्वक बघायला लागलो. आजही चित्रपट बघताना माझं अर्धं लक्ष क्यामेरा कुठे चाललाय, शॉट कुठे कट होतो आहे याकडे असतं.

    माझं कॅमेराप्रेम उत्तरोत्तर वाढतच गेलं आणि पहिल्या जपानफेरीमध्ये हा सुंदर क्यामेरा घ्यायचा योग आला. Canon EOS 7 28-105 mm आणि a 90-300 mm f/4.5-5.6 zoom lens.

    Canon EOS 7 SL

    मात्र बदलत्या काळाची चाहूल मला थोडी उशिरा लागली. काही वर्षातच डिजिटल कॅमेरे वापरात आले आणि एकदा स्मार्टफोन आल्यावर फिल्म कॅमेरा म्हणजे म्युझियममध्ये ठेवण्यासारखी वस्तू झाली. तरीही या अद्भुत यंत्राच्या माध्यमातून मला अनेक अविस्मरणीय क्षण अनुभवता आहे हे ही खरं.

    Kid waiting for their Mom
    Kids waiting for their Mom in Seoul, S Korea.
    Sardinia
    Swan in a lake
    Taken with Samsung M30 camera

    माझ्या मते छायाचित्रे दोन प्रकारची असतात. पहिली म्हणजे जिथे छायाचित्राचा विषय इतका भन्नाट असतो की फोटोग्राफरला करण्यासारखं फारसं काही उरत नाही. आल्प्सची पर्वतराई, अरोरा बोरियालीस किंवा कलोस्सीयम यांचे फोटो सहसा चुकत नाहीत. तसंच सुंदर सूर्यास्तही.

    आणि तरीही जर फोटोग्राफर निष्णात असेल तर आपली वेगळी छाप पाडल्यावाचुन राहत नाही. याविषयी विस्ताराने नंतर.

    आता यातही एक उपविभाग आहे जिथे विषय रोचक असतो पण तिथे फोटोग्राफरही ताकदीचा लागतो. एक उदाहरण म्हणजे अभिनेते किंवा मॉडेल यांची छायाचित्रे. इथे विषय लाख रोचक असेल पण फोटोग्राफरला नेमका क्षण पकडता यायला हवा ज्यातून त्या अभिनेत्रीची ‘पर्सनॅलिटी’ समोर यायला हवी. दुसरं उदाहरण म्हणजे वन्यजीवांचे फोटो काढणारे फोटोग्राफर. इथे विषय तुमच्या नियंत्रणाखाली नसतो. वाघाला किंवा हत्तीला ‘पोझ’ घ्यायला कसं सांगणार? इथे फोटोग्राफरकडे कौशल्य, चिकाटी, आणि एकाग्रता या तिन्हींची गरज असते. पुरावा हवा असेल तर खेळणाऱ्या भूभू किंवा माऊचा फोटो काढण्याचा प्रयत्न करा.

    दुसऱ्या प्रकारची छायाचित्रे म्हणजे जिथे विषय सामान्य असतो. फोटोग्राफर आपल्या कौशल्याने अशी ‘फ्रेम’ जमवतो की त्या सामान्य दृश्यातून असामान्य कलाकृती तयार होते. याचं उत्तम उदाहरण म्हणजे ‘स्ट्रीट फोटोग्राफी.’ प्रसिद्ध चिनी छायाचित्रकार फॅन हो या विषयातील एक तज्ज्ञ आहे. साध्या रस्त्यावरच्या प्रसंगातून त्याने उभ्या केलेल्या कलाकृती असामान्य आहेत.

    पूर्वीची फिल्म वापरून केलेली फोटोग्राफी बऱ्यापैकी गुंतागुंतीची होती. तुमचा कॅमेरा फक्त ‘क्लिक’ करण्याऱ्या कॅमेऱ्यापेक्षा आधुनिक असला तर ‘शटर स्पीड’, ‘एक्सपोझर’ वगैरे बऱ्याच भानगडी होत्या आणि यांचा समन्वय साधला तरच फोटो चांगला येण्याची शक्यता होती. आता स्मार्टफोन आणि फिल्टरच्या जमान्यात या सगळ्या गोष्टी आपोआप होत आहेत. मग फोटोग्राफरला करण्यासारखं काय उरलं?

    याचं उत्तर आहे ‘कॉम्पोझिशन.’

    कॅमेरा कितीही आधुनिक असला तरीही ‘फ्रेम’ कोणती ठेवायची, ‘फ्रेम’मध्ये काय ठेवायचं, काय गाळायचं, फोटोच्या मध्ये काय असेल किंवा १/३ अंतरावर काय असेल हे सगळे निर्णय फोटोग्राफरला करावे लागतात. आणि इथेच उस्ताद मंडळी त्यांचं कौशल्य दाखवतात. गिझा पिरॅमिडच्या माझ्यासारख्या पामरांनी काढलेल्या हजार फोटोंपेक्षा निष्णात फोटोग्राफरने काढलेला एक फोटो छाप पाडून जातो. याचं कारण गिझा पिरॅमिडसारख्या जगप्रसिद्ध विषयातही निष्णात फोटोग्राफर अशी ‘फ्रेम’ शोधून काढतो जी त्या विषयाकडे एका नवीन दृष्टिकोनातून बघायला आपल्याला प्रवृत्त करते.


    मेरियम-वेबस्टर डिक्शनरीमध्ये फोटोग्राफर या शब्दाचा अर्थ “one who practices photography” असा दिलेला आहे.

    या व्याख्येमध्ये बदल व्हायला हवा हे उघड आहे कारण आज स्मार्टफोन असणारे सर्वजण फोटोग्राफर आहेत. मात्र शब्दाचा कीस काढणं एकवेळ बाजूला ठेवलं तर आजच्या जगाची एक विशेषता समोर येते. तुमच्यामध्ये गायक, नर्तक, लेखक, संगीतकार, अभिनेता किंवा फोटोग्राफर होण्यासाठी आवश्यक गुणवत्ता आहे का याचा पडताळा आज कुणालाही घेता येण्याची संधी आहे. आज कुणीही आपली कलाकृती थेट लोकांपर्यत पोचवू शकतो – मध्ये कुणाचाही अडसर येत नाही.

    थोर विचारवंत लॅरी डेव्हिड यांच्या शब्दात सांगायचं तर

  • चांदोबा, चांदोबा भागलास का?

    चांदोबामध्येही बरेचदा राक्षसाचं शीर धडावेगळं व्हायचं. इतकंच नव्हे तर पानभर चित्र काढून ते धडावेगळं केलेलं शीर आणि आजूबाजूचा रक्ताचा सडा साग्रसंगीत दाखवलेला असायचा. सुदैवाने याचा आमच्या बालमनावर परिणाम होईल या भीतीने ही मासिकं आमच्या हातातून काढून घेतली गेली नाहीत आणि आम्हालाही हळूहळू पडलेल्या मुंडक्यांची सवय झाली. दर दोन पानावर मरे त्याला कोण रडे?

    हल्लीच्या मुलांचं बालपण आणि सत्तर-ऐंशीच्या दशकामध्ये जन्मलेल्या मुलांचं बालपण यातील फरक म्हणजे संजीव कपूरने केलेली बिर्याणी आणि युट्युबवर तो व्हिडो बघून घरी केलेली बिर्याणी यातल्या फरकाइतका आहे. खरं तर प्रत्येक पिढीमध्ये असा फरक येताच असतो पण या शतकाच्या सुरुवातीपासून तंत्रज्ञानाने जी अफाट प्रगती केली आहे त्यामुळे ही दरी रुंदावली आहे. त्या काळी टीव्ही नुकताच आलेला, त्यावर एकमेव च्यानल आपलं दूरदर्शन. ते सुद्धा २४ तास नाही तर फक्त संध्याकाळी. सिनेमातली गाणी फक्त गुरुवारी अर्धा तास आणि आठवड्याला मोजून दोन सिनेमे – शनिवारी मराठी आणि रविवारी हिंदी. रविवारी सकाळी  ‘स्टार ट्रेक’, ‘शेरलॉक होम्स’, ‘भारत एक खोज’. टीव्हीचं व्यसन वगैरे लागणं शक्य नव्हतं कारण व्यसन लागण्याइतका बिचारा चालू असायचाच नाही.

    मग मुलांनी करायचं काय? या प्रश्नाचं आमच्या घरात योग्य उत्तर होतं याबद्दल आकाशातल्या बापाचे अनेक आभार. त्या काळात चांदोबा नावाचं मासिक मुलांसाठी निघायचं आणि आमच्या एका काकांनी १९६० पासूनचे सगळे अंक जमवून आम्हाला भेट दिले होते. त्या अंकांची किती पारायणे झाली त्याची गणती नाही पण वाचनाची आवड तिथे सुरु झाली.

    परवा या अंकांचा गठ्ठा परत सापडला – अर्थात छापील अंक नव्हेत तर इलेक्ट्रॉनिक स्वरूपात. अंक चाळताना बऱ्याच नवीन गोष्टी लक्षात आल्या. या अंकांमध्ये छोट्या गोष्टी असायायच्याच, पण काही मोठ्या गोष्टी अनेक भागांमध्ये यायच्या. यातल्या विशेष आवडत्या म्हणजे ‘तिळ्या बहिणी’, ‘तीन मांत्रिक’ आणि ‘भल्लूक मांत्रिक’.

    tin mantrik

    या गोष्टींमध्ये मांत्रिक, जादूगार, राक्षस वगैरे मंडळींची रेलचेल असायची. जोडीला भस्मे, अंजने वगैरे जादुई साहित्य. जेवढ्या राजकन्या तितकेच राजपुत्र. म्हणजे वर तिळ्या बहिणी आहेत तर त्यांना राक्षसाच्या तावडीतून सोडवायला तिळे राजपुत्र म्हणजे शेवटी भागाकार करताना बाकी शून्य आली म्हणजे झालं. आजच्या काळात मुलांचं संगोपन कसं करावं यावर भरपूर माहिती आहे. त्या काळात पालकांना यावर विचार करायला फारसा वेळ नसायचा. चांदोबामध्येही बरेचदा राक्षसाचं शीर धडावेगळं व्हायचं. इतकंच नव्हे तर पानभर चित्र काढून ते धडावेगळं केलेलं शीर आणि आजूबाजूचा रक्ताचा सडा साग्रसंगीत दाखवलेला असायचा. सुदैवाने याचा आमच्या बालमनावर परिणाम होईल या भीतीने ही मासिकं आमच्या हातातून काढून घेतली गेली नाहीत आणि आम्हालाही हळूहळू पडलेल्या मुंडक्यांची सवय झाली. दर दोन पानावर मरे त्याला कोण रडे?

    आज हे अंक चाळताना काही वेगळया गोष्टी जाणवतात. एखाद वेळेस अंकाच्या सुरुवातीला संपादक बालमित्रांशी हितगुज म्हणून दोन शब्द बोलायचे. नोव्हेंबर १९७५ च्या अंकात हे हितगुज आहे.

    हे वाचलं आणि अंगावर काटा आला. इन-मिन चार वाक्यांचं प्रकरण.  दिवाळी आहे, मजा करा हे सांगताना संपादकांना “सर्व वस्तू बाजारात मिळू लागल्या आहेत” हे ठळकपणे नमूद करण्याची गरज भासते याचा अर्थ त्या काळात किती भीषण टंचाई असेल! प्रसिद्ध लेखक आर. के. नारायण यांनी हिंदूमध्ये आणि इतरत्र बरीच वर्षे लेख लिहिले. त्यांचे हे लेख अनेक कारणांसाठी वाचनीय आहेत. तांदुळावरचं रेशनिंग संपल्यानंतर नारायण यांचा एक लेख आला होता. लेख नर्मविनोदी असला तरी त्यामागचं भीषण वास्तव जाणवल्यावाचून राहवत नाही. रेशनिंग सुरू होतं तेव्हा कुठेही लग्नसोहळा असेल तर पाहुण्यांना आपापला शिधा बरोबर घेऊन जावा लागत असे. अचानक अन्न सुरक्षा अधिकाऱ्यांची धाड पडली तर काय करायचं यासाठी हा खटाटोप. अधिकारी आले तर कचऱ्यात पत्रावळी किती यावरून किती धान्य वापरलं याचा हिशेब घेत असत आणि धान्यवापर मर्यादेत आहे किंवा नाही हे ठरवीत असत. कधीकधी समारंभ सुरू असताना यजमान एका रांगेतील लोकांना हळूच नेत्रपल्लवी करून बोलावीत. हे लोक शक्य तितक्या गोपनीयतेने एका अज्ञातस्थळी जात आणि गुपचुप जेवण उरकून येत. त्यांचं झाल्यावर मग पुढची रांग. आज काही टिचक्या मारल्या तर जगाच्या कोणत्याही कोपऱ्यातून हवी ती वस्तू दारात हजर होते. पण ब्रिटिश गेल्यावर आपला देश कंगाल झाला होता ही वस्तुस्थिती आहे.

    याच अंकात एक दुःखद बातमीही आहे. चांदोबाचे संचालक श्री. चक्रपाणी यांच्या निधनाची बातमी.

    श्री. चक्रपाणी आणि श्री. नागिरेड्डी यांनी त्या काळात आम्हा मुलांवर जे अनंत उपकार केले ते विसरणे शक्य नाही.

    —-

    परदेशांमध्ये आणि इथे काय फरक आहेत याबद्दल बरंच लिहून झालंय – स्वच्छ रस्ते, नियमित वाहतूक वगैरे वगैरे. पण तिथली एक गोष्ट फार विशेष आहे आणि त्याबद्दल फारसं वाचलेलं नाही. आजवर मी जितक्या देशामध्ये राहिलो – इटली, फ्रान्स, जपान – सगळीकडे प्रत्येक मुख्य शहरात किमान एक लायब्री होती. माझ्याकडे जी कागदपत्रे होती त्यांच्या आधारावर मला तत्काळ मेंबरशिप मिळाली आणि त्यासाठी एक पैसाही द्यावा लागला नाही. आठ-दहा पुस्तकं, डीव्हीडी, सीडी – महिनाभर वाचा, बघा, ऐका (पाश्चात्य शास्त्रीय संगीताच्या शिड्या मनसोक्त ऐकल्या). शिवाय त्यांच्याकडे नसेल एखादं पुस्तक तर बिचारे मागवायचे. पहिल्यांदा हा अनुभव घेतला तेव्हा मला हंबरडा फोडावासा वाटला. माझा आधीचा अनुभव पुणे विद्यापीठातील जयकर लायब्रीचा होता. तिथे हवी ती पुस्तके मिळायची मारामार होतीच​, शिवाय तुमचा विषय नसेल तर ते पुस्तक तुम्हाला घेता येणार नाही असा अजब औरंगजेबी नियमही होता. आम्ही सायन्सचे त्यामुळे कथा-कवितांचे दरवाजे आमच्यासाठी कायमचे बंद​. शिवाय आत जाऊन​ पुस्तकं चाळायला पवरानगी नव्हती. पुस्तकाचं नाव त्या बाईंना द्यायचं मग त्या आत जाऊन​ पुस्तक घेऊन येणार​. गोष्टीमधली चेटकीण ज्या तन्मयतेने जादुई पोपटाचं रक्षण करते त्याच तन्मयतेने त्या बाई पुस्तकांचं रक्षण करायच्या. चुकुन एखादा विद्यार्थी आत पुस्तकं चाळताना दिसला तर वस्सकन अंगावर यायच्या. आता परिस्थिती बदलली असेल अशी आशा आहे.

    हवी ती पुस्तके मुबलक प्रमाणात सहज उपलब्ध असणे ही खरी सुबत्ता!