आटपाट नगर होतं

आटपाट एक नगर होते. तिथे एक कार्यालय होते. त्या कार्यालयातील मराठी अस्मिता रोज आठ कप कॉफी प्यायल्याप्रमाणे टक्क जागी असे. (ही अस्मिता म्हणजे मुलगी नव्हे, ही अस्मिता म्हणजे भावना. ही भावना म्हणजे जी मनात येते ती. अर्थात भावना मुलगी असली तरी मनात येऊ शकतेच पण ही ती नव्हे. ही भावना म्हणजे जिच्या आहारी जातात ती. अर्थात भावना मुलगी असली तरी तिच्याही आहारी जाऊ शकतातच पण ही ती नव्हे. ही भावना म्हणजे ‘भाव तिथे देव’ मधल्या भावाची चुलतबहीण. हा देव म्हणजे मराठी चित्रपटसृष्टीतील देव कुटुंब किंवा हिंदी चित्रपटसृष्टीतील प्रसिद्ध कलाकार नव्हे. हा देव म्हणजे परमेश्वर. इथे परमेश्वर म्हणजे शीतकपाटे यांचे निर्माते गोदरेज यांच्या कुटुंबातील नेहमी उच्चभ्रू मेजवान्या देणाऱ्या परमेश्वर गोदरेज नव्हेत. परमेश्वर म्हणजे देव ज्याच्या कृपेने अखेर हा कंस पूर्ण होत आहे – कंस म्हणजे अर्थातच राक्षस नव्हे.) आणि अस्मिता नावाची मुलगीही या कार्यालयात होती पण ती नेहमी पेंगुळलेली असे. तर या (मुलगी नसलेल्या) अस्मितेच्या प्रभावामुळे कार्यालयातील सर्व लोक १०० % शुद्ध मराठीचा वापर असत.

विदा^१ यथावकाश विद्याच्या मेजावर आला. विद्याने विद्याची धारिका उघडली. विद्याचे लांबलचक रकाने पाहून विद्याला कंटाळा आला, तरीही आळस झटकून ती कामाला लागली. तासाभरात विद्याचे विश्लेषण पूर्ण झाले. विद्याने विद्याची धारिका तिच्या वरिष्ठांकडे पाठविली. वरिष्ठ क्रमांक एकना विद्याचे काम आवडले. त्यांनी त्यांच्या वरिष्ठांना ती धारिका पाठविली. वरिष्ठ क्रमांक दोननी धारिका पाहिल्यावर वरिष्ठ क्रमांक एकना त्यांच्या कार्यालयात बोलाविले.

“बसा, बसा. मी तुम्ही पाठविलेली धारिका बघत होतो.”
“विद्याची धारिका?”
“हो, विद्याचे विश्लेषण छान आहे.”
“हो, प्रगतीशील आहे.”
“विदा?”
“विद्या.”
“ओह.. बरोबर आहे. आणि आता विद्याचे काम वाढणार आहे.”
“विद्याचे?”
“विद्याचे.”
“ओह.. हो. आपली सर्वेक्षणे वाढत आहेत त्यामुळे ते होणारच.”

—-

अल्टर्नेट युनिव्हर्स : वरच्या लेखाचा आणि याचा संबंध असेलच असं नाही. किंवा नसेलच असंही नाही.

१. विदा म्हणजे काय हे ठाउक नसेल तर तुम्ही मराठी आंतरजालावर न फिरकणाऱ्या भाग्यवंतांपैकी आहात. विदा म्हणजे माहिती. (कमिंग सासू : तुमने बंटी की दोस्ती देखी हय, अब दुश्मनी देखो.)

२. ही कथा, स्फुट किंवा जे काय आहे ते तुमच्या सुदैवाने पारंपारिक आहे. अन्यथा असं काहीतरी वाचावं लागलं असतं – आटपाट एक नगर होते. आट की पाट? पहिल्याच प्रश्नाचं उत्तर न देता आल्यानं माझ्या जांभळ्या, नपुंसक जाणिवा उलतात, विस्कटतात, करवादतात. पुढे राजा असो वा नसो, मुंगीच्या मेंदूतल्या न्युरॉनचं चक्र त्यानं थांबणार का? सीएटलच्या क्युबिकलमध्ये ‘क्लाउड बेस्ड मेमरी ऍप’चा कोड डीबग करताना रंग बदलणारा कर्सर टेबलावरच्या गणपतीच्या चित्राकडे पाहून डोळे मिचकावतो. (ग्लोबल व्हिलेजच्या जाणिवांचं हिंदकळणं एका वाक्यात काय अलगद पकडलय नै? आणि त्यातही ब्लिंकिंग कर्सरचं डोळे मिचकावणं – काय प्रत्ययदर्शी प्रतिमा आहे! जिओ!) थांबू म्हणताय? वाचा की अजून थोडसं? चकटफूच वाचताय नं? किरमिजी पेलिकनच्या पंखावरची – की पेलिकनच्या किरमिजी पंखावरची – की पेलिकनच्या पंखावरची किरमिजी – माशी कुणाला साद घालते आहे? ‘अस्ति कश्चित वाग्विशेषः?’ हा प्रश्न विचारण्याआधीच सुरू झालेला अलवार अभिव्यक्तीचा प्रवास ‘ओपन गंगनम स्टाइल’पाशी आल्यावर थबकतो, गोंधळतो, मागे वळून बघतो, ऍंंड्रॉइडवर गूगल मॅप्स बघतो, जवळच्या स्टारबक्समध्ये ‘टॉल टू पंप पेपरमिंट, टू पंप मोका ब्लेंडेड क्रीम फ्राप्पुचिनो’ ऑर्डर करतो आणि ‘यो! हॅंगिंग आउट ऍट स्टारबक्स, ड्यूड्स. हॅपी दसरा टू यॉल!’ असं फेसबुक स्टेटस टाकतो. ब्रिटनी स्पिअर्सच्या डाव्या करंगळीला मुंग्या येतात. आजच्यासाठी इतकं पुरे. जा आता वर. (अन ते काय मोका-खोका ऑर्डर केलंय ते इथं विसरू नका. बंटीला मोकळा सोडलाय आज, त्याला काही म्हणजे काही खायची सवय आहे. नंतर आम्हाला निस्तरावं लागतं, लिटर-ली! बंटी म्हणजे आमचा अल्सेशियन हो. प्युअर ब्रीड, बरं का! असं काय करता – मागच्या वेळी तुमची नडगी फोडली होती नं त्यानं. एवढ्यात विसरलात का? नंतर आठवडाभर चावायला त्रास होत होता त्याला. ब्रेडसुद्धा बारीक करून द्यावा लागायचा. पुअर बंटी!)

३. आम्हाला ज्या जखमा झाल्या त्यांना कोणती माती लावणार?’ असा रोखठोक सवाल टाकून एखादी पणती क्षणभर उजळून विझावी तसा तो मटकन खाली बसला.

पण ती पणती होण्याआधी,
आजी माजी होती
गोडगोड खाऊ द्यायला
नेहेमीच राजी होती

त्या गेल्या दिवसांकडे
मी पुन्हा पुन्हा वळून बघतो
त्या मखमली क्षणांची आठवण
अजूनही ताजी होती

– कवी बदामराव बेदाणे यांच्या भावनांच्या पाकात ओथंबलेल्या ‘पणती’ या चारोळीसंग्रहाला तरूणाईची पसंती, फेसबुकावर दोन हजार लोकांनी लाइकले. ~ धृतराष्ट्र टाइम्स.

४. “काही म्हणा, हिटलर एक महान नेता होता” असं म्हणून त्याची आडून स्तुती करणार्‍यांना त्याच्यासमोर उभं केलं तर? असं म्हणणार्‍या एकाचेही डोळे निळे नसणार. (कपूर लोकांना मराठी येत नाही त्यामुळे ते कटाप.) एखाद्याचे असलेच निळे तरी केस सोनेरी नसणार. गार्निएचं उसनं सोनेरीपण चालणार नाय बरं का! ऍडॉल्फच्या मेंदूने त्यांच्या डोळ्यांच्या, केसांच्या रंंगांची नोंद घेऊ देत. मग आम्ही आमचे (काळे) डोळे फाडून ती नेतृत्वाची महानता वगैरे बघू आणि जाता-जाता शाडनफ्रॉईडचा लुत्फही लुटू. (डोंट वरी हं. बंटी एकदा फोडलेल्या नडगीला परत तोंड लावत नाही. ही इज व्हेSSरी पर्टीकुलर अबाउट दॅट, यू नो. हो की नै रे बंटी? आणि तुमच्या तर दोन्ही नडग्या फोडून झाल्या आहेत. नाऊ की नै यू आर अगदी सेफ. लुक बंटी, हूज हिअर? हू इज अ गुड डॉग? बंटी, बंटी!! नो बंटी. ब्याड डॉग!)

५. खाण्यावरून आठवलं. श्रेया घोषाल आंबा खाताना कोणतं गाणं म्हणेल? ती गाणं कशाला म्हणेल, ती आंबा खाईल. (बंटीला ना रूट कॅनाल करायला नेलय. त्याची डावी दाढ हलत होती, लास्ट वीक अलोन त्याने सात नडग्या फोडल्या, यू नो. येईलच इतक्यात. अहो, पळताय काय असे? थांबा ना. चहा तरी.. का त्यादिवशीचं मोका-खोका मागवू?)